Morgunblaðið - 08.07.2000, Qupperneq 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 8. JÚLÍ 2000 39
VALDIMAR
ÁRNASON
+ Valdimar Árna-
son fæddist á
Bjarkarlandi í Vest-
ur-Eyjafjallahreppi
27. mars 1946. Hann
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi aðfara-
ndtt föstudagsins 30.
júní siðastliðinn. For-
eldrar hans voru Is-
leif Ingibjörg Jóns-
dóttir húsfreyja, f.
8.6. 1910, og Árni
K.R. Sigurðsson, f.
20.12. 1912, d: 11.11.
1983, bóndi á Bjark-
arlandi. Systkini
Valdimars eru: 1) Sigurður, f.
26.4. 1932, í sambúð með Connie
M. Guesta. 2) Unnur, f. 25.11.
1934, d. 23.10. 1935. 3) Trausti, f.
2.8. 1936, kvæntur Ernu Markús-
dóttur, f. 9.8. 1947,
börn þeirra Edda, f.
10.6. 1979, og Árni,
f. 5.1. 1984. 4) Bragi,
f. 14.6.1938.
Eftirlifandi eigin-
kona Valdimars er
Þórný Guðnadóttir,
f. 17.2. 1963 í
Reykjavík. Þórný er
fimmta í röðinni af
níu systkinum og eru
þau öll á lífí. For-
eldrar hennar eru
Ólafía Þorsteins-
dóttir, f. 9.11. 1933,
og Guðni Ágústsson,
f. 4.5.1928.
Valdimar verður jarðsettur frá
Stóra-Dalskirkju Vestur-Eyja-
íjallahreppi í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Hann Valdimar bjó alla sína ævi
á Bjarkarlandi. Hann ólst upp með
bræðrum sínum hjá ástríkum for-
eldrum. Arni faðir Valdimars var
einstakur maður, sérstaklega verk-
laginn og duglegur, einnig var hann
vel lesinn, hagmæltur og spilaði á
orgel. Árni vann við vegagerð og
var því mikið að heiman þegar
drengirnir hans voru ungir. Þeir
fóru því fljótt að hjálpa til við bú-
störfin. Isleif móðir þeirra stóð fyr-
ir búinu af miklum myndarskap og
fór jafnan fyrst á fætur og seinust
að sofa. Þau eru mörg börnin sem
fengu að dvelja á Bjarkarlandi á
sumrin og nutu ástúðar fjölskyld-
unnar þar. Allir sem komu að
Bjarkarlandi til ísleifar nutu gest-
risni hennar og hlýju og var alveg
sérstakt hvað margir komust fyrir í
gamla bænum. Það kom að því að
þeir bræðurnir Sigurður, Bragi og
Valdimar tóku við búinu en Trausti
flutti til Reykjavíkur.
Valdimar nýtti alla sína starfs-
krafta við búskapinn og fórst það
vel úr hendi.
Hann Valdimar var einstakur
maður, hann var meðalmaður á
hæð og mjög grannvaxinn en sterk-
ur og liðugur. Hann hafði svipmikla
augnaumgjörð og mjög tjáningar-
rík augu og þegar hann brosti byrj-
aði brosið í augunum og breiddist
yfir andlitið. Hann hafði sérstak-
lega góða nærveru og mikla út-
geislun, ríka ábyi-gðartilfmningu,
var sérstaklega tillitssamur, hóf-
samur, nærgætinn og barngóður en
líka ákveðinn og hafði sínar skoð-
anir. Hann naut sín vel með góðum
vinum og átti það til að læða út úr
sér gullkornum. Valdimar var mjög
fjölhæfur og laginn, hann smíðaði,
rafsauð gerði við vélar og allt ann-
að sem þurfti að gera.
Valdimar og Þórný byggðu nýtt
hús og fluttu inn 20. desember
1997en þann dag hefði Árni faðir
hans orðið 95 ára. Isleif flutti með
þeim í nýja húsið en Bragi bjó
áfram í gamla bænum. Allt virtist
leika í lyndi en því miður veikist
Valdimar og barðist við erfið veik-
indi síðastliðna sex mánuði. Þórný
studdi hann eins vel og hægt var til
æviloka. Þórný var stóra ástin í lífi
hans og samband þeirra var ein-
stakt, þeim leið svo vel saman og
hjálpuðust að bæði úti og inni.
Sanband hans við bræður sína var
náið og innilegt. Móður sinni var
hann einstaklega góður sonur og er
JÓN
JÓNSSON
+ Jón Jónsson
fæddist í Nes-
kaupstað 14. nóvem-
ber 1939. Hann lést á
sjúkrahúsinu á Egils-
stöðum 3. júlí s.l.
Foreldrar hans voru
Jón Bessason, f. 16.4.
1874, d. 2.10. 1959,
og Þóranna Ander-
sen, f. 10.7. 1907, d.
16.9. 1972. Systkini
Jóns: Sigurður Jóns-
son, f. 7.10. 1925,
Ágústa Jónsdóttir, f.
3.8. 1927, d. 2.1.
1996, Árni Jónsson,
f. 22.4. 1929, Helgi Jónsson, f.
29.8.1930, Þorgeir Jónsson, f. 6.2.
1932, Bjarnleifur Jónsson, f. 27.9.
1933, d. 11.6. 1936, Karen Jóns-
dóttir, f. 1.10. 1934, Bjarnleifur
Jónsson, f. 12.9. 1936, d. 11.11.
1936, Anton Jónsson, f. 28.10.
1937, d. 15.10. 1992, Hákon
Björnsson, f. 8.7.1941.
titfór Jóns fer fram frá Egils-
staðakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Elsku Jón. Þegar þú fluttist til
okkar 1. maí 1996 á sambýlið á Egils-
stöðum frá Kópavogshæli varst þú
loksins komin heim til Austurlands.
Þú sagðir: „Hingað er ég kominn, og
héðan fer ég aldrei aftur“. Hér leið
þér vel, og þú vildir hvergi annars
staðar vera. Margt breyttist þegar
þú komst til okkar í heimili en þú
varðst strax einn af okkur.
Þú varst ætíð í góðu skapi, brostir
og stríddir okkur og á meðan þú
hafðir heilsu til sagð-
irðu sögur og fórst með
ljóð fyrh' okkur.
Það var eins og við
soguðumst inn í her-
bergið til þín, við sótt-
umst eftir að annast
þig vegna þíns ljúfa við-
móts. Við settumst oft
inn til þín og þá hlust-
uðum við á tónlist sam-
an. Allar stundir með
þér eru ógleymanlegur,
þú gafst okkur svo mik-
ið og þroskaðir okkur.
Leiðir skiljast í bili við
dyr hins ókunna, þú ert
horfinn frá okkur en við vitum að þér
líður vel þar sem þú ert nú.
Það eru margar hugsanir sem
fljúga í huga okkar núna. Herbergið
þitt er tómlegt og það finnst okkur
sárt. Nú ertu laus úr þínum fjötrum
sem þú hefur búið við svo lengi. En
endalaust æðruleysi þitt fékk okkur
til að hugsa, hversu maður sættir sig
við aðstæður. Skrifuð eða sögð orð
mega sín lítils. Við þökkum þér sam-
veruna elsku Jón. Við sendum syst-
kinum Jóns og fjölskyldum þeirra
samúðai'kveðjur.
Sá einn þekkir gleðinnar gáska og fjör
sem gist hefur þjáning og pínu.
Sá einn getur sigrast á ótta og kvöl,
sem eygir í hugskoti sínu,
að sorgina við getum virkjað til góðs,
í vanmætti sem er oss yfir,
ef ljósið á kertinu liflr.
(Kristján Stefánsson frá Gilhaga)
Starfsfólk sambýlisins að
Tjarnabraut, Egilsstöðum.
söknuður hennar sár. Við hjónin
höfum notið vináttu Bjarkarlands-
fjölskyldunnar og átt góðar stundir
bæði í gamla bænum og nýja hús-
inu. Á Bjarkarlandi er einstaklega
fallegt, sérstaklega í góðu heið-
skíru veðri þegar Eyjafjallajökull
skartar sínu fegursta og líti maður
til sjávar má glöggt sjá Vestmanna-
eyjar. Valdimar elskaði sveitina
sína, dýrin og allt sem fylgdi bú-
störfunum. Nóttin sem hann kvaddi
heiminn var einstaklega björt og
hlý sumarnótt, alveg eins og hann
var sjálfur. Elsku Þórný, guð blessi
þig og styrki. ísleifu móður Valdi-
mars vottum við einlæga samúð.
Elsku Siggj, Bragi, Trausti, Erna,
Edda og Árni, megi guð styrkja
ykkur í sorginni. Tengdaforeldrum,
tengdafólki og öllum öðrum sem
þótti vænt um Valdimar sendum
við samúðarkveðjur.
Vertu ekki grátin við gröfina mína góða,
ég sef ekki þar.
Eg er í leikandi ljúfum vindum. Ég
leiftra sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur á fold og
fræið í hlýrri mold.
í morgunsins kyrrð, er vakna þú vilt ég
er vængjatak fuglanna hljótt og stillt.
Ég er árblik dags um óttubil og al-
stimdur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfma hér gáðu - ég dó
ei - ég lifií þér.
(Ásgerður Ingimarsdóttir þýddi.)
Kæri vinur, við hjónin þökkum
þér fyrir samverustundirnar. Við
gleymum þér aldrei.
Guð geymi þig.
Anna og Jörgen.
Merkismaðurinn Valdimar Árna-
son er látinn. Valdimar fæddist á
Bjarkarlandi undir Eyjafjöllum og
ól þar allan sinn aldur. Hann var
sonur sæmdarhjónanna ísleifar
Jónsdóttur og Árna Sigurðssonar.
Kynni okkar hjóna af heiðurs-
fólkinu á Bjarkarlandi voru löng og
góð. Fyrir um 40 árum skipuðust
mál svoað næst elsti sonur okkar,
Sigurjón, fór í sveit að Bjarkar-
landi þar sem hann svo var í mörg
sumur. Annar sonur okkar, Björn
Sveinn, var einnig margar sumar-
vistir á þessu góða heimili. Þarna
var að drengjunum okkar hlúð og
þeim kennt margt bæði það sem
fróðlegt er en einnig hið kristilega
og göfuga enda var Árni bóndi
bæði vel skáldmæltur og hafsjór
þekkingar á mörgum sviðum.
Því er þessa getið hér að þetta
var það umhverfi sem vinur okkar,
Valdimar, ólst upp í.
Margar ferðir fórum við hjónin
að Bjarkarlandi og hvenær sem
þangað var komið, á nóttu sem
degi, mætti okkur sama vináttan,
gestrisnin og hlýjan.
Valdimar Árnason var sérstæður
og sterkur persónuleiki. Hann var
hógvær, glaðlegur og elskulegur í
öllu dagfari. Þó að Valdimar nyti
ekki langrar skólagöngu var öllum
þeim er hann þekktu Ijóst að þekk-
ing hans á mörgum sviðum var
mikil, ekki síst á íslenskum bók-
menntum og skáldskap. Þá fylgdist
Valdimar náið með öllu því er hæst
bar í þjóðfélaginu á hverjum tíma,
ekki síst þeim málum er sneru að
bændum.
Valdimar bjó stórbúi að Bjarkar-
landi með móður sinni og bræðrum
um margra ára skeið. Síðustu árin
naut hann einnig ómetanlegrar að-
stoðar eiginkonu sinnar, Þórnýjar
Guðnadóttur.
Sár harmur er nú kveðinn að eig-
inkonu, aldraðri móður, bræðrum
og öðrum vinum og ættingjum
þessa góða drengs.
Við vottum öllu þessu fólki okkar
dýpstu samúð og biðjum Hinn
hæsta að styðja það og styrkja í
sorginni. Við biðjum góðan Guð að
blessa og varðveita Valdimar vin
okkar um alla eilífð.
Sigríður og Björn
Önundarson.
Við sitjum um nótt og horfum á
ljósmynd af Valla frænda og reyn-
um að trúa því að hann sé virkilega
dáinn, það er ótrúleg en köld stað-
reynd engu að síður. Aldrei hefur
janúarmánuður verið grimmari, því
þá kom í ljós að hann var haldinn
meininu sem allir skelfast. En Valli
barðist eins og hetja og var stað-
ráðinn í að sigra. Hann brosti sínu _
fallega, bjai'ta brosi sem lét engan
ósnortinn og öll héldum við í von-
ina. En eins og svo margt annað í
lífinu bregst vonin einnig.
Það er óhugsandi að eiga aldrei
eftir að koma í sveitina og hitta
hann, skrafa saman i eldhúsinu,
spila fótbolta, skoða hestana sem
hann hafði yndi af og hlæja með
honum. Já, hlátur hans var svo
skemmtilegur og geislandi. Hann
hló oft svo dátt að hann stappaði
öðrum fætinum í gólfið og þurrkaði
tár af hvörmum. Þar lá engin upp-
gerð eða fals að baki. Valdimar
frændi var sannkallað prúðmenni,
alltaf hress og kátur.
Söknuðurinn er mikill og sár og —
það eina sem huggar er sú vissa að
nú hefur hann fengið hvíldina og
veifar okkur af himnum eins og
hann gerði í lifanda lífi. Einnig all-
ar þær fallegu og ómetanlegu
minningar um góðan dreng sem
varðveitast í huganum og hjartanu
um aldur og ævi.
Edda Traustadóttir,
Árni Traustason.
Stefán Ágúst
Guðmundsson
fæddist í Vorsabæj-
arhjáleigu í Gaul-
verjabæjarhreppi
hinn 1. ágúst 1919.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 22. júní sfðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Guðrún Elísabet
Magnúsdóttir, f. 5.9.
1877, d. 14.12. 1935,
og Guðmundur Ivars-
son, f. 20.2. 1878, d.
17.12. 1925. Börn
þeirra voru: Magnús
Guðmundur, f. 11.8. 1908, d. 17.4.
1979, Lovísa Guðrún, f. 30.9. 1910,
d. 29.5. 2000, Ivar Óskar, f. 8.6.
1913, d. 18.3. 1968, Guðmundur
Elías, f. 31.7.1914, Viktoría Krist-
ín, f. 24.12. 1915, d. 26.6. 1993,
Stefán Ágúst, sem hér er minnst,
og Magnús, f. 21.1. 1922, d. 12.11.
1980.
Hinn 26. maí 1947 kvæntist
Stefán eftirlifandi eiginkonu sinni,
Sigríði Elísabetu Guðmundsson, f.
9.1.1921, frá Porkeri í Færeyjum,
og eru börn þeirra: 1) Jóhann E.W.
Stefánsson, f. 26.5. 1945, hann á
Hann stóri, trausti, sterki, blíði
og góði afi minn hefur fengið hvíld-
ina.
Þegar ég varð nógu gamall til
þess að skilja að ég hafi verið skírð-
ur í höfuðið á afa varð ég mjög
stoltur. Ég er enn þá mjög stoltur
enda hef ég litið upp til hans alla
tíð. Ekki vegna þess hve hann var
hávaxinn, heldur vegna mannkosta
hans. Styi'kur hans kom best í ljós
nú síðustu árin þegar hann gekk í
gegnum erfið veikindi af æðruleysi
og hugrekki. „Ja, nú er ekki hægt
að kalla mig Stebba stóra lengur,“
sagði hann og kímdi þegar búið var
að taka af honum báða fætur. Hver
annar en Stefán afi minn hefði get-
að litið þannig á málin? Ég hlakkaði
alltaf til að fara til Eyja í heimsókn
til ömmu og afa, því þar leið mér
alltaf vel. Þau stóðu á tröppunum á
fjögur börn, Ólaf
Hrafn, Stefán, Kára
og Elfsabetu. Kona
hans er Hjördís Guð-
mundsdóttir. 2) Guð-
mundur W. Stefáns-
son, f. 3.12. 1946,
kona hans er Ellý El-
íasdóttir. Þau eiga
tvö börn, Hrefnu
Maríu og Örn 3)
Sigurður W. Stefáns-
son, f. 13.5. 1949.
Kona hans er Ásta
Traustadóttir. Þau
eiga eina dóttur, El-
ísabetu. 4) Guðmar
W. Stefánsson, f. 8.10. 1952. Kona
hans er Ragnhildur Ragnarsdótt-
ir. Þau eiga einn son, Ingimar
Ágúst, Guðmar á Vigdisi Sísí frá
fyrra hjónabandi. 5) Elías W. Stef-
ánsson, f. 19.12. 1953. Kona hans
er Hjördís Guðbjartsdóttir. Þau
eiga þijú börn, Gísla, Katrínu og
írisi. 6) Katrín Stefánsdóttir, f.
28.6. 1963. Maður hennar er
Steingrímur Svavarsson.
Barnabarnabörnin eru sjö.
titfór Stefáns fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Brekastignum og tóku á móti mér
með þeirri hlýju sem ávallt stafaði
frá þeim. Faðmur ömmu umvefj-
andi er hún fagnaði mér með kossi.
Svo hvarf smá hönd mín í stóra
hönd afa og ég þurfti að standa á
tám til að faðma hann og kyssa.
Enn hlakka ég til að koma til fæð-
ingarbæjar míns og hitta ömmu en
vissulega mun mikið vanta þegar afi
er ekki við hlið hennar.
Afi var ævinlega löngu farinn af
stað í vinnuna þegar ég vaknaði og
kom niður í eldhús. Ég vissi þó að
um hádegisbil gæti ég staðið við
gluggann og fylgst með honum
koma í rólegheitunum upp götuna
heim í hádegismat. Afi angaði þá af
daufri fisklykt því hann vann alla
tíð í vinnslustöðinni.
Þessi lykt var alltaf hálfframandi
borgarbarninu og ósjálfrátt kemur
mér afi alltaf í hug þegar ég finn
svona lykt. Eftir hádegissnarl sá ég
svo aftur á eftir afa niður götuna á
leið til vinnu og biðin hófst sem lauk
um kvöldmatarleytið þegar hann
birtist á ný.
Hann var alltaf glaðlegur og hlýr
þrátt fyrir að eflaust hafi hann oft á
tíðum verið lúinn eftir langan og
erfiðan vinnudag. Fisklyktin var
skrúbbuð af og á kvöldin var oft
sest niður við spil og afi kenndi mér
með mikilli þolinmæði veiðimann,
olsen olsen og rommý svo eitthvað
sé nefnt. Um helgar fór hann stund-
um með mér í göngutúr um bæinn
og niður á bryggju og svaraði af
þolinmæði öllum spurningunum
sem ég lét rigna yfir hann.
Afa féll ekki verk úr hendi. Úti í
„geymslu" réð hann ríkjum innan
um verkfærin sín sem öll áttu sér
ákveðinn stað í hillum og á nöglum.
Hann var handlaginn og lagaði þar
ýmsa hluti bæði fyrir sjálfan sig og
aðra, meira að segja úr, með sínum
stóru fingrum. Þegar kom að þjóð-
hátíð fór afi fyrir fjölskyldunni þeg-
ar tjaldað var. Hann hafði þá lokið
við að dytta að súlunum og bekkj-
unum inni í geymslu um sumarið og
valdi svo tjaldinu stað inni í Herj-
ólfsdal i samráði við okkur hin. Sem
strákur spígsporaði ég um dalinn í
fylgd afa og ömmu og þjóðhátíð
mun aldrei hafa sama gildi hjá mér
eftir að afi er horfinn á braut.
Ég hef oft rifjað það upp með .
sjálfum mér hvað ég varð glaður *
þegar afi og amma komu í heimsókn
til mín á spítalann þegar ég lá sjálf-
ur veikur. Alla leið frá Vestmanna-
eyjum gerðu þau sér ferð fyrir mig.
Eg man að með sér höfðu þau stór-
an kassa af legokubbum. Afi sat svo
við rúmstokkinn og rýndi með mér í
teikningarnar og hjálpaði mér, með
sínum stóru en fimu fingrum, að fá
lítil tannhjól og kubba til að passa
saman svo að úr varð heill bíll með
gírkassa og vél. Þessi heimsókn
gladdi og studdi svo sannarlega
hrædda sál í litlum veikum líkama. .
Elsku afi, ég veit að þegar minn
tími kemur munt þú aftur standa á
þínum styrku fótum og taka á móti
mér. Stór og hlýr faðmur þinn mun
umvefja mig eins og alltaf þegar ég
hef komið til þín. Þangað til við hitt-
umst á ný mun ég geyrna þig
tryggilega í huga mínum.
Stefán Jóhannsson. t
STEFÁNÁ.
GUÐMUNDSSON