Morgunblaðið - 08.07.2000, Side 60

60 LAUGARDAGUR 8. JÚLÍ 2000
MORGUNBLAÐIÐ
FÓLK í FRÉTTUM
Nýtt efni væntanlegt frá Placebo
£ Hljómsveitin Placebo er rokk-
þyrstum Islendingum vel
kunnug. Birgir Orn Steinars-
son hringdi í Steven Hewitt,
trommuleikara sveitarinnar,
og spjallaði við hann um vænt-
anlegt efni, samstarfið við
David Bowie og evrópskar
hlj ómsveitarpíur,
„ÉG HEF það bara nokkuð gott, þakka þér
fyrir,“ þannig svarar Steven Hewitt, trommu-
leikari hljómsveitarinnar Placebo, kurteisleg-
ustu spurningu mannkynssögunar. „Ég var að
koma úr fríi og er svona að reyna að koma mér
aftur í vinnuna."
Hvert fórstu í frí?
„Ég fór til suðurstrandar Spánar og leigði
mér sveitasetur og svamlaði í sundlauginni í
heila viku. Það var indælt.“
Éghélt aðþið væruð á fullu að taka upp nýja
plötu.
„Við kláruðum plötuna fyrir tveimur vikum.
Þá var hljóðblöndunin búin svo við tókum okk-
ur allir vikufrí. Núna erum við að æfa á fullu
þannig að þetta eru orðnir átta mánuðir af
fe stanslausri keyrslu."
Nýja efnið
Þið eruð að fara gefa út nýja smáskífu hinn
17. júlí næstkomandi. Ykkar fyrstu eftir sér-
staklega vel lukkaða plötu síðasta árs, hvernig
móttökum búist þið við?
„Ég veit ekki við hverju við eigum að búast.
Það er eiginlega of snemmt að segja eitthvað
um það. Við vorum ennþá inni í hljóðverinu
þegar við létum útvarpsstöðvarnar hérna fá
lagið. Þannig að við vorum annarshugar og
þurftum að einbeita okkur að því að klára plöt-
una. Þannig að við sýndum gengi lagsins enga
athygli (hlær). Þær móttökur sem við höfum
fengið hafa verið mjög jákvæðar fram að
þessu.“
Hljómurinn í nýja laginu er mun víðari og
opnari en á fyrri verkum ykkar. Lagið hljómar
eins og þið hafið haft meiri tíma í hljóðverinu
en áður.
„Okkur hefur alltaf langað til þess að ná víð-
um hljómi en aldrei náð því almennilega. Við
reyndum það á síðustu plötu [Without You I’m
Nothing] en á endanum varð hljómburðurinn
mjög samþjappaður út af upptökustjóranum.
Núna unnum við með öðrum aðila og sáum
sjálfir um upptökustjórn og mér heyrist okkur
hafa tekist að grípa mun víðari og kraftmeiri
hljómburð en áður. Þannig að við erum allir
mjög ánægðir."
Verður þá erfíðara að spila nýju lögin á tón-
leikum fyrir vikið?
„Nei, við höfum verið að æfa í fjóra daga og
erum búnir að fara í gegnum öll lögin og þau
hljóma frábærlega. Eina lagið sem þarfnast
einhverrar vinnu er smáskifulagið „Taste in
Men“ en við höfum nægan tíma til þess að.
pússa það þannig að það verður orðið flott þeg-
ar við byrjum að spila.“
Um hvað fjallar þessi texti eiginlega, Taste
in Men?
„Hann fjallar um nokkra hluti. T.d. að vilja
breyta samkynhneigðu sambandi, að koma sér
út úr óþægilegum atvikum og staðna ekki.
Textinn er í raun um vini okkar sem virðast
álltaf laða að sér sömu manngerðimar og þær
Placebo (f.v.): Steven Hewitt, Brian Molko og Stefan Olsdal ásamt David Bowie.
BRAGÐ AF
MÖNNUM
henta þeim illa. Þeir hafa ekki hugmynd um af
hverju þeir laða alltaf þessar týpur að sér og
þeim finnst þeir þurfa að breyta um smekk og
kynnast einhverju nýju í lífinu. Textinn getur
líkað virkað þannig eins og sá sem er að syngja
sé kominn með upp í háls af þessari ákveðnu
manngerð. Þannig að það er líka mjög svartur
húmor í honum.“
Á heimasíðu ykkar er m.a. sagt um lögin
ykkar að meðþeim væruð þið að kollvarpa hin-
um kynferðislega staðli. Hafíð þið rannsakað
hann lengi?
(Svakalegur hlátur.) „Ég held að þetta hljóti
að vera skrifað af einhverjum sem er fyrir utan
hljómsveitina (hlátur.) Mér finnst við vera mun
stöðugri núna en við vorum. Það eru svo margt
sem gengur ekki hvað með öðru. Við erum
mjög öruggir núna.“
Eruð þið byrjaðir að taka upp þá gömlu,
góðu hefð að eldast?
„Hún læðist sjálfkrafa aftan að manni með
tímanum. Maður tónar niður hægt og rólega
eða kannski erum við bara búnir að vera of
uppteknir síðustu mánuði þannig að það getur
vel verið að næsta tónleikaferð verði allsér-
stæð útfærsla á rokklíferninu.(Hlátur.)“
Nýja platan kemur út í október, eruð þið
komnir með nafn á gripinn ?
„Já, reyndar. En ég má ekki tilkynna það
strax því við erum enn að setja plötuna saman,
ákveða lagaröðina og vinna umslagið þannig að
við eigum eftir að sjá hvort titillinn passi alveg
við heildarmyndina. Svo þori ég ekkert að til-
kynna neitt, því okkur gæti alltaf snúist hug-
ur.“
Er það ekki rétt hjá mér að þið hafíð unnið
eitthvað með Rob Ellis, trommuleikara P.J.
Harvey?
„Jú, eitt laganna vantaði greinilega eitthvað
og við höfðum aldrei notað strengi í lagi áður á
plötum okkar. Okkur langaði mjög að útfæra
þá á einhvern annan hátt en leiðinda hljóm-
sveitir eins og The Verve eða Embrace. Ein af
okkar uppáhaldsplötum er „Dry“ með P.J.
Harvey og þar eru stórkostlegar, frumlegar og
tímalausar strengjaútsetningar sem hann
gerði. Þar sem P.J. er góð vinkona þá fengum
við símanúmerið hjá Rob og báðum hann um að
galdra fyrir okkur og það smellpassaði.“
Síðasta breiðskífa ykkar var mun dekkri en
platan á undan, hvernig myndir þú iýsa þessari
nýju?
„Þessi er mun rokkaðri og grimmari en síð-
asta plata var. Lögin eru hraðari á þessari
nýju. Það er mun meiri reiði, lögin mun harðari
og hljómburðurinn víðari. Smáskífan [Taste in
Men] gefur góða fyrirmynd af lögum plötunn-
ar. Það er mun minni depurð á þessari plötu þó
svo að hún hafi sínar skuggahliðar. Það eru
fleiri rokkarar en þallöður. Hún hefur mun
ferskara yfirbragð en hinar plöturnar og það
er alltaf gott (hlær).“
Svo kom David Bowie
Þið gáfuð út lagið „Without You I’m No-
thing“ á smáskífu, þar sem David Bowie söng
meðykkur. Hvernigkynntustþiðhonum?
„Bowie var á tónleikaferð þar sem Morriss-
ey hitaði upp fyrir hann. Morrissey yfirgaf túr-
inn og Bowie settist niður til þess að finna nýtt
upphitunaratriði. Hann heyrði prufuupptöku
frá okkur og bauð okkur með. Við fórum frá því
að spila fyrir 500 manns á hverjum tónleikum
upp í það að spila fyrir 8.000 manns á kvöldi
ásamt David Bowie. Þetta gerðist á Spáni fyrir
fjórum árum. Það ríkir mikil virðing í sam-
skiptum okkar og hann hefur stutt okkur mjög
mikið. Hann hefur alltaf haft áhuga á okkur og
er orðinn vinur okkar núna. Ég held að þetta
gerist í öllum atvinnugreinum, ef þú ert heild-
sali þá hitth þú aðra heildsala sem er auðvelt
að kynnast. I okkar tilviki er þessi einstakling-
ur bara óvart David Bowie.“
Hafði hann verið áhrifavaldur ykkar áður en
þið kynntust honum?
„Ekki fyrir mig persónulega, en fyrir Brain
[Molko, söngvari sveitarinnar]. Plötur eins og
„Hunky Dory“ og aðrar plötur frá því tímabili.
Þegar við vorum að vinna með honum þá fékk
ég allt í einu meiri áhuga á verkum hans og
kynnti mér þau betur. Ég sá allt í einu verk
hans í nýju ljósi.“
Hver átti hugmyndina að samstarfínu?
„Það var hann. Hann hringdi í okkur eftir að
hafa heyrt plötuna og svo sungum við saman á
Brit Awards-hátíðinni. Eftir hana hringdi hann
aftur og sagðist vera með góða hugmynd fyiir
bakrödd á titillag plötunnar. Við náttúrulega
sögðum bara „allt í lagi, kýlum á’það! Hvar
ertu?“ Hann var í New York og við vorum ein-
mitt á tónleikaferðalagi um Bandaríkin svo við
sögðum bara „bókaðu stúdíóið, Dave, og við
mætum!“(hlátur).
Velvet Goldmine og
kortlagning Evrópu
Hljómsveitin lék líka í myndinni „Velvet
Goldmine“, er það ekki?
„Jú, við lékum allir í henni. Ég og Brian vor-
um í sömu hljómsveitinni „The Flaming
Creatures" og Stefan var í annarri sveit ásamt
Donnu úr Elastica. Við litum út eins og hálfvit-
ar í þessari mynd.“
Þetta var hálfundarleg mynd eitthvað?
„Já, hún var mjög skrítin. Ég held að mikil
ástæða fyrir því sé sú að fjárhagsáætlun mynd-
arinnar var skyndilega skorin niður svo þeir
þurftu að hætta við mörg atriði í myndinni.
Maður finnur fyrir þessu mskuyfirbragði þeg-
ar maður horfir á myndina. Ég er alveg viss um
að ef fjárhagurinn hefði verið óbreyttur hefðu
gæði myndarinnar orðið meiri. Mér finnst
myndin samt skemmtileg, ég veit að hún hefði
alveg getað orðið betri en það er ekki mér að
kenna“ (hlátur).
Voruðþiðþá ekkisáttir við útkomuna?
„Mér fannst hún alveg góð en það sem dró
myndina niður að mínu mati voru leikaramir
Jonathan Rhys-Meyers og Christian Bale.
Mér fannst allir aðrir frábærir en þeir tveir
voru ömurlegir og því miður voru þeir aðal-
leikarar myndarinnar."
_ Eruð þið eitthvað að hugsa um að koma til
Islands til að spila á næstunni?
„Já, án efa. Éftir tvær vikur verðum við bún-
ir að æfa og þá byrjum við strax að spila. Við
byrjum á tónleikum í Japan eftir þrjár vikur
svo heimsækjum við tónleikahátíðir í Evrópu
fram í september í október fömm við í tón-
leikaferðalag um Bretland og í nóvember tök-
um við restina af Evrópu, þannig að við gætum
hugsanlega verið hjá ykkur í nóvember. Það er
áætlunin."
Ég las viðtal við hljómsveitina í einu af tón-
listartímaritunum þarsem Brian Molko söngv-
ari var að lýsa ástarfundum sínum ogmismun-
andi eiginleikum hljómsveitarpía á því sviði
eftir þjóðerni. Ættu íslenskar mæður að passa
upp á dætur sínar ef þið kæmuð hingað að
spila?
(Frekar vandræðalegur hlátur.) „Nei, hann
gerði þetta aldrei, blaðið skáldaði upp þetta
viðtal (hlær). Þetta kom okkur ekkert við. Ég
man eftir þessu, greinin hét „Evrópskar hljóm-
sveitarpíur kortlagðar" og var bull frá byrjun
til enda (hlátur).“
Ljósmynd/Scott Eastman
Arnór Bieltvedt, Eygló Kjartansdóttir og Birgir Þór Bieltvedt við opnun
málverkasýningarinnar.
I tilefni af handritasýningu
MYNDLISTARSYNING var opnuð
í sendiherrabústað íslands í Wash-
ington í tilefni af handritasýningunni
(Living and reliving the Icelandic
Sagas) í The Library of Congress. Á
sýningunni vom málverk eftir Arnór
G. Bieltvedt og skúlptúrar eftir
Magnús Ágústsson. Við opnunina
söng Unglingakór Selfosskirkju fyr-
ir gesti.
Hvað er
svona
merkilegt
við það...?
OFURMENNIN myndarlegu í
draumasmiðjunni Hollywood eins og
Brad Pitt og Keanu Reeves fylla
bandarísku karlþjóðina bullandi
minnimáttarkennd.
Þessu hafa amerískir sálfræðingar
komist að með rannsóknum sínum
og segja að gulldrengir eins og Pitt,
sem sást nýlega hnykla stælta vöðv-
ana í Bardagaklúbbnum, valdi því að
venjulegir meðaljónar flykkist í lík-
amsræktarsalina til að reyna að vera
eins og goðum líkar hetjurnar. Dr.
Harrison Pope segir í nýrri bók sinni
Adonis duldin „milljónir manna þjást
af skömm, sjálfsefa og feimni vegna
Reuters
Myndarlegri en meðalmaðurinn,
hann Brad Pitt.
Ofboðslegur fríðleiki Keanu
skelfir karlmenn.
niðurrifsmáttar þessarar áherslu á
líkamsímyndina. Þeir eru helteknir
af líkama sínum.“ Rannsóknir Pope
þykja koma nokkuð á óvart þar sem
þær sýna fram á að karlmenn eru
líklegri til að hafa minnimáttar-
kennd gagnvart líkama sínum en
konur. Mikið umtal hefur spunnist í
kringum þetta því hingað til hefur
kastljósið beinst að því hversu
óraunverulegar fyrirmyndir kven-
stjörnurnar í Hollywood eru en til-
finningar karlagreyjanna gleymdust
alveg.