Morgunblaðið - 21.09.2000, Síða 45

Morgunblaðið - 21.09.2000, Síða 45
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR FIMMTUDAGUR 21. SEPTEMBER 2000 45 JÓNÞÓR JÓNSSON + Jón Þór Jónsson fæddist á Raufar- höfn 11. ágúst 1960. Hann andaðist á heimili sínu í Svíþjóð hinn 7. september síðastliðinn. Jón Þór var sonur hjónanna Jóns Þ. Árnasonar, f. 22.10. 1981 og Borghildar Guðmundsdóttur, f. 22.9.1915. Jón Þór ólst upp á Raufarhöfn til þriggja ára aldurs þá flutti fjölskyldan til Reykjavíkur. Systkini hans eru: 1) Hildur Jónsdóttir, f. 4.12. 1947. 2) Margrét Jónsdóttir, f. 7.10. 1949. 3) Árni Stefán Jónsson, f. 19.12. 1951. 4) Jakobína Jónsdóttir, f. 11.8.1960. Jón Þór varð stúd- ent. frá Fjölbrauta- skólanum við Ár- múla 1980 og fluttist þá til Svíþjóðar og nam tölvunarfræði við Gautaborgarhá- skóla. Jón Þór kvæntist eftirlifandi eigin- konu sinni Maria Hedin Jonsson, f. 24.1. 1961, í Smá- löndunum í Sviþjóð, 10. ágúst 1997 og eignuðust þau tvo syni, David Alexander, f. 13.2. 1993 og Jakob Árna, f. 11.4.1997. titför Jón Þórs fer fram frá Fossvogskirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 10.30. Elsku Jónki minn, nú ert þú farinn frá okkur. Mikið þykir mér það ótrú- legt og ofsalega á ég erfitt með að trúa því að við eigum aldrei aftur eft- ir að heyra hlátur þinn glymja yfir allt eða verða fyrir barðinu á stríðni þinni sem alltaf var svo stutt í. Mig langar, elsku frændi, að kveðja þig með nokkrum orðum. Mínar fyrstu minningar um þig eru góða skapið þitt og húmorinn. Það var alveg sama hvað gekk á, þú varst alltaf svo lífsglaður, stríðandi öllum í kiingum þig og hafandi gam- an af. Þín helsta skemmtun var þó að æsa tvíburasystur þína upp og hlæja svo öll ósköpin af á eftir. Þú hafðii- einstakt lag á að ná henni upp. Þú varst eini sanni „dellukallinn" sem ég hef kynnst. Alltaf var það eitthvað nýtt sem þú varst búinn að kynnast og fá áhuga á. Þig þyrsti mikið í að prófa allt sem lífið hafði uppá að bjóða og þú elskaðir útiveru. Fyrst voru það skátarnir, að fara í útilegur og klífa fjöll fannst þér ynd- islegt. Eitt árið var það Ijósmyndun sem átti huga þinn allan og eigum við fjölskyldan myndir af okkur öllum við hin ýmsu tækifæri sem þú tókst. Seinna fórstu að stunda elgveiðar, kajaksiglingar, skútusiglingar og margt annað til að uppfylla þessa þrá þína, að prófa nýja hluti. Okkur fannst mjög gaman að fylgjast með þessu öllu og vorum alltaf að velta fyrir okkur í hverju þú værir þá og þá stundina, hvert hið nýja áhuga- mál þitt væri því þú komst alltaf á óvart með ævintýraþrá þinni. Ungur fluttir þú til Svíþjóðar til að stunda nám og fluttir aldrei heim aftur enda leið þér vel þarna úti. Við hin gerðum grín að því að þú nenntir ekki að koma heim enda áttirðu fjór- ar mömmur hér heima sem allar voru tilbúnar til að stjórna þér. Þetta var auðvitað í gríni sagt enda vitum við öll hvernig konurnai- í okkar fjöl- skyldu eru en þær meina allar vel. Eftir að þú fluttir út varstu að senda okkur systkinunum sænsk teikni- myndablöð og vídeóspólur með barnaefni sem ekki var mikið um hér á landi þá. Þetta þótti okkur frábært og þó sérstaklega bræðrum mínum sem lásu Knasen út í eitt. Mér er minnisstæðast eitt sumar þegar þú komst heim og við fórum á Harðbak. Þar þótti þér gaman að vera enda útivist eitt af því fáa sem hægt er að stunda þar. Með þér í för voru sænskir vinir þínir sem þú varst að sýna landið þitt. Og ekki þótti þér mikið mál að leyfa litlu frænku þinni að brölta með ykkur þó svo að ég væri mikið yngri og örugglega ekki mikil skemmtun íyrir ykkur vinina enaa með unglingaveiki á háu stigi. Á Harðbak áttum við langt og gott samtal um það að verða fullorðin sem mig langar að þakka þér fyrir því það samtal gerði mikið gott fyrir unga konu. 1 Svíþjóð kynntistu Míu þinni. Mikið varstu stoltur og ástfanginn þegar þú komst með hana heim til okkar enda er Mía yndisleg. Þú varst mikill pabbi í þér sem sannaðist strax og Davíð Alexander, sonur þinn, fæddist. Það var yndislegt að horfa á þig annast hann, því að frá þér skein hrein ást og umhyggja. Og ekki varðstu minna stoltur þegar Jakob Árni fæddist. Þarna voru nýju áhugamálin þín komin og gerðir þú allt með drengjunum þínum. Þú varst duglegur að segja þeim frá landinu þínu og uppruna, enda telja þeir sig íslenska eins og pabbi þó þeir hafi einungis komið hingað tvisvar. Þeir hafa þó svo sannarlega erft lífskraftinn þinn og lífsgleði og verður gaman að fylgjast með þeim í framtíðinni. í þinni síðustu ferð hingað heim giftirðu þig og skírðir yngri son þinn. Þetta voru miklir gleðidagar fyrir okkur að taka þátt í enda ekki á hverjum degi sem við gátum tekið þátt í lífi ykkar í Svíþjóð. Aldrei hefði okkur grunað að þetta væri í síðasta skiptið sem við myndum fá að hitta þig. En svona er nú víst lífið og ekki fyrir okkur að skilja tilgang þess. Við trúum því bara að það hafi verið þörf fyrir sannan „dellukall" á efri hæð- inni. Elsku Mía, Davíð Alexander, Jak- ob Árni, amma og aðrir í fjölskyld- unni, við eigum nú tvo Jóna sem líta eftir með okkui- og þeir munu gera það eins og þeim einum er lagið. Megi guð hjálpa okkur að komast yf- ir þessa miklu sorg og horfa til fram- tíðar. Elsku Jónki minn, takk fyrir samfylgdina. Þín frænka Borghildur Sigurðardóttir. Elsku Jón Þór frændi, okkur lang- ar að kveðja þig með nokkrum orð- um. Við vorum svo heppnar að fá að heimsækja þig, Míu og Davíð til Sví- þjóðar fyrir fjórum árum. Þið áttuð heima úti í skógi í stóru ævintýra- legu húsi með fullt af skúmaskotum þai- sem við gátum falið okkur. Við máttum gera allt sem við vildum, þú bara brostir þínu fallega brosi. Hundarnir ykkar risastórir og ofsa- lega góðir voni hluti af þessu ævin- týri. Þeir gerðu allt sem þú sagðir þeim og það var svo frábært að sjá hvað þeir voru góðir við Davíð og pössuðu að hann færi ekki of langt frá húsinu. Nú ert þú farinn til Guðs og við fáum aldrei að sjá þig aftur, en við systumar ætlum að vera dugleg- ar að halda sambandi við strákana þína frábæru, Davíð Alexander og JakobÁrna. Á þessari sorgarstund höfum við systurnar velt mörgum spurningum fyrir okkur um lífið og dauðann og spurt fullorðna fólkið margra spurn- inga. Þau svör sem við höfum fengið höfum við ekki skilið öll fullkomlega. Við munum væntanlega gera það betur þegar við verðum eldri. Hins vegar hefur það gert okkur rólegri að þú munt fá að hvíla við hlið afa okkar, sem við fengum að visu ekki að kynnast þai- sem hann var dáinn áður en við fæddumst, en höfum heyrt svo mikið um. Við kveðjum þig elsku frændi og biðjum að heilsa afa. Guð geymi þig. Sunna og Sandra. í dag kveðjum við góðan vin, Jón Þór Jónsson, sem lést í Svíþjóð hinn 7. september sl. Jónki fluttist til Reykjavíkur ásamt fjölskyldu sinni frá Raufar- höfn 1971 og settust þau að á Rauða- læk 79 sem varð fljótt miðstöð okkar vinanna sem kyntumst Jónka og Jakó. Okkur strákunum fannst nú heldur betur spennandi að heim- sækja Jónka því ávallt voru Jakó og vinkonur hennar mættar á staðinn og því oft glatt á hjalla við eldhús- borðið þar sem mamma tvíburanna töfraði fram endalalausa skammta af kleinum, pönnukökum og ískaldri mjólk. Við vinirnir fórum í skátafélagið Dalbúa og nutum útiveru, ferðalaga og fjallaklifurs sem Jónki hafði sér- stakan áhuga á og toppnum var náð þegar hann fann eftir mikla leit í Bournemouth í Englandi Alpines bakpoka hannaðan af Dukal Heist- on. Þetta var toppurinn á tilverunni þrátt fyrir að vasapeningurinn færi allur. Útiveran og ferðalögin áttu hug okkar allan og Jambori-alheims- skátamótið í Noregi varð okkur ógleymanleg lífsreynsla sem hnýtti saman skátahnútinn í hjörtum okk- ar. Tíminn leið hratt í þá daga með ýmsum ógleymanlegum uppátækj- um eins og þegar við vorum á rúntin- um og hungrið að fara með Jónka, sem alltaf var svangur, þá var keyrt niður á lögreglustöð sem oftar og fengið að hringja á Næturgrillið sem kom með hamborgara með öllu handa mannskapnum. Menntaskóla- árin liðu og fyrr en varði sátum við í ógleymanlegri stúdentsveislu heima á Rauðalæk, virðulegri veislu sem varð að fjörugri áramótagleði sem engum líður úr minni. Um haustið 1980 fór Jónki í fram- haldsnám til Gautaborgar og eftir nokkura ára nám og vinnu kynntist hann Maríu og var þá orðið Ijóst að hann myndi setjast að í Svíþjóð. Hugur hans leitaði oft til íslands og í ágúst fyrir þremur árum komu þau heim og giftu sig og skýrðu yngri son sinn. Athöfnin fór fram í blíðskapar- veðri í gömlu kirkjunni í Árbæjar- safni. Fyrir okkur vinina var gifting- in og fríið þeirra hér heima ógleymanlegt en jafnframt síðasta skipti sem við hittum Jónka og mun- um við ætíð minnast þessa ljúfa drengs sem við kvöddum eftir þessa gæfuríku daga þeiiTa á íslandi. Elsku Borghildur, María, Davíð Alexander, Jakob Árni, Magga, Hilla, Árni og Jakó. Okkar innilegustu samúðai-kveðj- ur og megi Guð vernda góðan dreng sem ávallt verður í huga okkar sann- ur og traustur vinur. Borgar og Arngrímur. Ég kynntist Jónka sem tvíbura- bróður Jakó vinkonu. Fyrst voru lítil samskipti þar sem við vorum í ólík- um vinahópum, hann í skátunum og öllu því brambolti sem því er tengt en við vinkonur uppteknar að öðru. Er gangfræðaskóla lauk og velja skyldi framhaldsskóla lentum við Jónki í sama bekk. Fyrstu tvö árin vorum við í Viðskiptadeild Laugalæk áður en skólinn var fluttur í núver- andi húsnæði sem Fjölbrautaskólinn í Ármúla. Eftir þá flutninga vorum við samferða í skólann á morgnana. Ég var nefnilega uppá Jónka komin með góðvild því að hann fékk afnot af Fíkkanum, bíl þeirra tvíbura. Fíat Uno 127 var fínn bíll þ.e.a.s þegar hann var ekki rafmagnslaus. Á hverjum morgni, eða segjum svotil á hverjum morgni, til að gæta nú allr- ar sanngirni, upphófst sama ritúalið. Ég lalla yfir á Rauðalækinn og hringi bjöllunni. Löng bið, Jónki of seinn. Ég sem þoli ekki óstundvísi er orðin vel heit af illsku er Jónki kem- ur þjótandi niður með stírurnar í augunum, veifandi bíllyklinum. Ætt útí bíl og startað. Ekkert ger- ist, Fíkkinn rafmagnslaus, Jónki hafði gleymt ljósunum á, eða það var einfaldlega of kalt íyrir bilinn, því þetta var bíll með eigin hentisemi. Og þá var ekkert annað að gera fyrir mig en að snarast út og byija að ýta. Og ég hljóp með bflinn á undan mér niður Rauðalækinn þangað til að hann truntaðist í gang. Það er rétt hægt að ímynda sér að ég morgun- súr og geðill manneskjan var ekki hótinu kátari við þessa byrjun dags. En Jónki sat þá inní bíl ískrandi af hlátri, og hann átti svo sannarlega auðvelt með að hlæja þangað tO að tárin láku. Endaði ferðin svo að er við renndum í hlað, á síðustu mínútu eða oftar en ekki var það eftir síð- ustu mínútu, þá var illskan rokin úr mér og ég hlammaði mér niður í gamla pelsinum og skóladagur hófst. Þessar hlaupaferðir mínar gerðu alltaf stormandi lukku hjá fjölskyldu Jónka og var endalaust hægt að hlæja af morgunskokki mínu með bflinn. Eftir hádegi hló ég hjartan- lega með þangað til næsta morgun er sagan endurtók sig. Það var svo auðvelt að hlæja með honum Jónka. Við Jónki vorum góðir vinir þessi fjögur ár í Fjölbraut og vorum mikið saman. Margir héldu okkur kær- ustupar en það var okkur víðs fjarri. Okkur leið einfaldlega vel saman. Við héngum iðulega heima hjá hvort öðru og ætluðum að læra en enduð- um á að kjafta mest allan tímann. Hjá okkur var alltaf viss venja eft- ir djamm að fá sér ostabrauð og te fyrir svefninn eftir smá diskúsjón um það hvort okkar ætti að vera gestgjafinn. Fór það oftast svo að við enduðum ' í eldhúsinu heima hjá mér því að mamma mín bakaði svo góða ban- anatertu sem okkur þótti mikið lost- æti. Þrátt fyrir þennan fyiársjáan- lega endi bar Jónki alltaf upp þessa klassísku spurningu: „Jæja vinskap- ur, ostabrauð heima hjá mér eða þér?“ Vinskapur var það gæluorð sem hann úthlutaði mér og nefndi hann mig sjaldan annað okkar á milli. Við vorum bæði nátthrafnar mikl- ir og tókum rispur fyrir próf og byrj- uðum að læra saman seint að kvöldi . og sátum fram á nótt og kláruðum bananatertuna hennar mömmu, hlýddum hvort öðru yfir eða ég reyndi að stappa í hann smá stærð- fræði. Reyndar snerist það við eitt sinn er við áttum að fara í mikilvægt próf. Einn hluta stærðfræðinnar var mér fyrirmunað að skilja og lagði Jónki alla sína orku og þolinmæði í að stappa þessu í mig. Tók þetta mestan part tímans og vildi svo heppilega til að þessi hluti var stór þáttur af prófinu. Mér gekk mjög vel en Jónki var ekki upplagður og klikkaði sjálfur á því sem hann hafði kennt mér. Einkunnir voru eftir því en Jónki bara hló. Hann er sá mest „ligeglad" pers- óna sem ég hef kynnst. Mikið gat maður býsnast á stundum yfir hon- um Jónka. „Þú ert algjör sauður“ sagði ég við hann og æsti mig upp úr öllu. Hann alltaf svo rólegur, ekkert stress, gerði allt á síðustu mínútu en það var alltaf nóg, þessi síðasta mín- úta. Eftir stúdent hleyptum við heim- draganum, ég til Danmerkur en hann til Svíþjóðar. Við skruppum oft í heimsókn. Fannst Jónka reyndar mun skemmtilegra mín megin, því Danir voni meira á bylgjulengd* Jónka heldur en Svíar. Én til Sví- þjóðar var hann kominn og ég sagði við hann að hann væri svo latur að hann myndi aldrei nenna að flytja heim aftur, nema að einhver gerði það fyrir hann. Og sú varð raunin. Við áttum skemmtileg ár saman og ég sé hann fyrir mér liggja makinda- lega í stól, skellihlæjandi svo að tárin hrynja. Núna hrynja mín tár fyrir litlu drengina hans tvo og fjölskyldu hans alla. Megi Guð vernda hann og blessa á nýju heimili sem og veita fjölskyldu hans styrk og kjark til að takast á við sorgina. Sigrún Einars. + Guðrún Jónsdótt- ir fæddist 1. maí 1905. Hún lést á heimili sínu 13. sept- ember siðastliðinn. Foreldrar hennar voru Guðfinna Jós- epsdóttir og Jón Böðvarsson. Hún átti tvo bræður, Óskar Haraldsson og Gunn- ar Haraldsson sem er látinn. Guðrún ólst upp hjá föðurfólki sínu Böðvari og Bóel á Þorleifsstöðum síð- an á Butru í Fljóts- hlíð. Guðrún giftist Ara Markússyni frá Valstrýtu í Fljótshlíð 1925 og Það sem sem alltaf stendur upp úr þegar ég hugsa til þín amma mín er trú þín á Jesú Krist og hvernig sú trú mótaðilíf þitt. Ég minnist þess, þegar ég kom í heimsókn til þín til Eyja sem barn, hversu fallegar mér fannst kvöld- bænirnar þínar. Bænirnar þínar veittu mér ætíð þá tilfinningu að Guð myndi ávallt líta eftir mér og að hann myndi vernda okkur öll. Og þegar ég fullorðnaðist þreytt- ist þú aldrei á að hvetja mig til að fluttust þau þá til Vestmannaeyja og bjuggu þar allan sinn búskap, Ari lést 1972. Þau eignuðust sex börn, tvö dóu mjög ung en íjögur lifa, Elías, Ester, Emil og Hörður. Auk þess ólu þau upp þrjú barnabörn sín, Daniel, Ara og Selmu sem hafði ömmu (mömmu) sína hjá sér alveg síðustu árin. títför Guðrúnar fer fram frá Hvítasunnukirkjunni í dag og hefst athöfnin klukkan kl. 15. lesa Biblíuna reglulega og varst ekki á því að láta mig gleyma mikilvægi trúarinnar. Ein af þeim hefðum sem hafa skapast á lífsleiðinni er að ég heim- sótti þig alltaf á aðfangadag á leið- inni í jólasteikina og á ég eftir að sakna þeirra samverustunda. Um síðustu jól færðir þú mér sálm sem þér fannst svo fallegur og lang- ar mig til að láta hann verða kveðju mína til þín. Ó, hvar munt eyða eilífð þó? Oss alla snertir spuming sú. Ó, hvar munt eyða eilífð þú? Lát ekki bíða, að svara nú. Svo margir kjósa Krist í dag, þeir kjósa líf og sæluhag, og verða hólpnir himnum á, en hvar mun sál þín dvelja þá? Ef nú í trú að Kristi Kross þú kemur, muntu svara oss: Ég sæll um alla eilífð verð með englum Guðs i himinferð! Elsku amma, ég vona að þú sért sæl með englum Guðs í himinferð. Ásta. Formáli minningar- greina ÆSKILEGT er að minningar- greinum fylgi á sérblaði upp- lýsingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um for- eldra hans, systkini, maka og börn, skólagöngu og störf og loks hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýsingar komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletrað- ur, en ekki í greinunum sjálf- um. GUÐRUN JÓNSDÓTTIR

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.