Morgunblaðið - 22.09.2000, Blaðsíða 58

58 FÖSTUDAGUR 22. SEPTEMBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
HESTAR
Fjöldi hestamanna eyðir sumarfríinu sínu á hverju árí í hestaferðir um hálendið og sveitir landsins. Fólk hópar
sig gjarnan saman og ferðast saman ár eftir ár. Einn slíkur hópur brá út af vananum í sumar og fór í hestaferð á
Ítalíu. Jóhannes Oddsson fararstjóri sagði Ásdísi Haraldsdóttur frá þessari óvenjulegu hestaferð og hvernig ís-
lenskir hestar spjara sig í ítölsku Ölpunum.
^ Komið að fjallaskálanum.
A íslenskum hestum
í ítölsku Olpunum
Ánægður hðpur síðasta kvöldið. Frá vinstri Trausti Þór Guðmundsson, Anna Sigríður Markúsdóttir, Þóra Sig-
mundsdóttir, Þengill Oddsson, Kristinn Waagfjörð, Steinunn Guðmundsdóttir, Helga Þorleifsdóttir, Louisa Sig-
urðardóttir, Hjördís Sigmundsdóttir, Pétur Haukur Ólafsson, Ingvar Ingvarsson og Jóhannes Oddsson.
AÐDRAGANDINN að þessari ferð
var heimsókn Jóhannesar og konu
hans Þóru Sigmundsdóttur til
Trausta Þórs Guðmundssonar tamn-
ingamanns og Önnu Sigríðar Mark-
úsdóttur í fyrra þegar þau bjuggu í
Þýskalandi. Trausti hafði stundum
farið og haldið námskeið á Wieden-
hofer sem tilheyrir þorpinu Terent-
en í Pustertal í Suður-Tírol. Honum
datt í hug að taka þau Jóhannes og
Þóru með sér þangað, enda mikill
uppáhaldsstaður hans.
1 Jóhannes segist hafa heillast af
staðnum strax og hann kom þangað
og í framhaldi af heimsókninni hafi
komið upp umræða í ferðahópnum
hans hvort ekki væri sniðugt að
breyta einu sinni um stíl og fara til
Ítalíu í stað þess að fara I hefð-
bundna hestaferð á Islandi. Um
helmingur hestahópsins sagði strax
já við hugmyndinni, en hinn helm-
ingurinn vildi frekar fara í langa
hestaferð á Islandi.
í stað þeirra sem ekki komu með
komu aðrir inn í hópinn og farið var
að skipuleggja. Haft var samband
við þau Josef, Emmu og Edwald
Schmid og tengdadótturina Jackie
sem reka staðinn og ýmsir möguleik-
*> ar kannaðir. Fyrst í stað var hug-
myndin sú að fara með tvo til reiðar
og lengri vegalendir. Það reyndist
erfitt því þá hefði fjölskyldan þurft
að útvega fleiri hross annars staðar
frá, hnakka og fleira. Því þróuðust
málin þannig að ákveðið var að fara í
stuttar dagsferðir út frá hótelinu og
enda síðan á því að fara í eina
tveggja daga ferð.
Kokkað á ítölskum veitingastað
Hópurinn var samtals í tíu daga í
ferðinni. Lagt var af stað á fimmtu-
dagskvöldi og flogið með næturflugi
til Múnchen. Þangað var komið
snemma á föstudagsmorgni.
Og ævintýrin létu ekki á sér
standa.
„Við gátum ekki fengið hótelher-
bergin íyrr en um hádegi en við ætl-
uðum að gista eina nótt í Múnchen,"
segir Jóhannes. „Mannskapurinn
, var orðinn svangur svo við brugðum
okkur á ítalskan veitingastað sem
varð á vegi okkar. Ég spurði hvort
þeir ættu súpu og hvort hún væri
góð. Þeir buðu mér þá að koma bak
við og smakka súpuna. Mér leist
ekkert á þetta. Þetta var bölvað sull
og ég sagði við þá að við mundum
bara fara eitthvað annað. Þá stungu
þeir upp á að ég eldaði bara sjálfur
súpu. Það endaði því með því að ég
var kominn með svuntu, eldhúsið
undirlagt og kokkarnir hlaupandi í
allar áttir eftir hráefni sem ég óskaði
eftir. Þeir söxuðu niður fneðlæti og
hlýddu mér í einu og öllu. Ekki gæti
ég gefið uppskriftina en ég notaði
allt sem til var. Súpan var matar-
mikil, þykk og góð, og allir ánægðir.
Þetta heppnaðist ótrúlega vel miðað
við að þeir töluðu bara ítölsku ogjjað
geri ég alls ekki. Auk þess tóku Ital-
irnir tóku þessu ótrúlega vel og
skemmtu sér jafnvel og við að því er
virtist, enda stungu þeir upp á
þessu.“
Um hádegi næsta dag voru þau
Edwald Schmid og Jackie mætt til
að taka á mót sínu fólki. Jackie talar
svolitla íslensku, enda dvaldi hún um
tíma á Stóra-Hofi.
Ekki er nema um þriggja tíma
akstur frá Múnchen í gegnum Aust-
urríki og til ákvörðunarstaðarins.
Hótelið heitir Wiedenhofer og er í
bænum Terenten í Pustertal i Suð-
ur-Tírol. Jóhannes segir að mjög
auðvelt sé að rata þarna því allt sé
mjög vel merkt.
Horft ofan á flugvél
„Þegar komið var til Wiedenhofer
tók hópurinn það rólega sem eftir
var dags. Á hótelinu er hægt að fara í
sund, líkamsrækt, sána og sólbað og
þaðan er fallegt útsýni yfir þorpið
Terenten. Aðstaðan er frábær og
meðal þess sem Schmid-fjölskyldan
býður upp á eru lengri og styttri
reiðtúrar. Nú er nýbúið að gera fín-
an hringvöll með skeiðbraut og við
enduðum oft reiðtúrana á því að ríða
inn á völlinn, enda alveg í leiðinni
heim. Þarna er því fyrsta flokks
aðstaða til námskeiðahalds."
Jackie og Edwald voru með hópn-
um í öllum reiðtúrunum, annaðhvort
annað þeirra eða bæði.
Fyrsta heila daginn í Terenten var
lagt af stað í reiðtúr klukkan 10 um
morguninn og hádegisverður
snæddur í fjallakofa á leiðinni.
„Þennan dag riðum við í miklu bratt-
lendi og það var stórkostlegt að
horfa óralangt niður í dalbotninn
fyrir neðan. Þetta var svo hátt að við
sáum meira að segja ofan á flugvél
sem flaug um dalinn. Einu sinni rið-
um við um skóg og heyrðum þungan
árnið langt fyrir neðan okkur. Þama
var þverhnípt niður, en við sáum
ekki ána nema endrum og eins því
skógurinn var svo þéttur.“
Skemmtikraftar í skoðunarferð
og vínsmökkun
Næsta dag, sem var mánudagur,
var farið í annan kofa. „Á þessum
stöðum var meðal annars boðið upp
á spekk, sem er hrá skinka, bjór og
osta í hádeginu," sagði Jóhannes.
„Við fórum alltaf á nýjan stað og eft-
ir hádegi þriðja daginn fórum við í
skoðunarferð í kastalann Fonte a. R.
Trinkstein. Á heimleiðinni stoppuð-
um við í næsta bæ, Brunick, þar sem
við versluðum. Venjulega lögðum við
okkur fyrir matinn og tókum svo
góðan tíma í kvöldmatinn."
Þegar verið var að skipuleggja
ferðina var ákveðið að taka einn dag
í að fara í skoðunarferð. Meðal ann-
ars stóð til boða að fara til Feneyja
en þar sem flestir í hópnum höfðu
komið þangað var ákveðið að fara að
Gardavatni. Miðvikudeginum var því
varið í þá ferð og ekkert farið á hest-
bak.
„Þetta var mátulega löng ferð, um
1-2 tímar í rútu, því við ákváðum
strax að eyða ekki miklum tíma í
ferðalög. En ferðin heppnaðist vel.
Við komum við í vínsmökkun á leið-
inni til baka. Það var kátt yfir hópn-
um þegar komið var á hótelið og eftir
matinn var sett tónlist í gang og
dansað. Það fréttist greinilega niður
í þorpið því fólkið þaðan flykktist að
til að sjá þessa hressu íslendinga.
Kvöldið eftir var líka fjölmennt en
„skemmtikraftarnir" ekki eins
hressir þá. Eftir reiðtúrinn þann
daginn fórum við í verslunarleiðang-
ur og vorum frekai- þreytt."
íslenskt stóð í ítölskum fjallasal
En nú var komið að tveggja daga
ferðinni og leiðin lá í þjóðgarð sem er
nokkurs konar friðland þar sem öll
umferð bíla er bönnuð. Fyrirhugað
var að sofa í fjallaskála um nóttina.
„Við lögðum af stað um þrjúleytið.
Það var stórkostlegt að fara ríðandi
þarna um þjóðgarðinn sem er líklega
einhver þúsund hektara að stærð.
Eitt það skemmtilegasta sem við
lentum í á leiðinni var þegar hópur af
íslenskum stóðmerum ásamt folöld-
um og trippum kom á harðastökki á
móti okkur. Það var svolítið sér-
stakt. En þarna fær fólk að hafa
hrossastóðin sín í stórum afgirtum
hólfum og þessi hross tilheyrðu ein-
mitt gestgjöfunum okkar. Nokkru
seinna kom einnig hópur hrossa af
arabískum ættum út úr skóginum á
móti okkur. En mestur var fyrir-
gangurinn í hópi nauta, en einhver
þeirra voru með bjöllur um hálsinn.
Ekki virtust hestamar neitt kippa
sér upp við þetta, enda greinilega
vanir þessum látum.“
Komið var í fjallaskálann milli
klukkan 7 og 8 og segir Jóhannes að
gistiaðstaðan þar hafi ekki verið ólík
því sem gengur og gerist í mörgum
íslenskum fjallakofum, sem sagt allir
sváfu í einum sal. Um kvöldið kom
ungt austurrískt fólk sem var á
göngu um fjöllin og ætlaði að gista
þarna líka.
Hrotið svo undir tók í Olpunum
„Við höfðum tekið með okkur
neftóbak og buðum öllum og var var
gaman að horfa yfir hópinn því allir
voru komnir með alvöru neftóbaks-
tauma niður á vör, og barþjónninn
langefnilegasti neftóbakskarlinn.
Enda þurftum við að skilja tóbakið
eftir handa honum. En fleira minnti
á íslenska fjallakofa þvi þegar farið
var að sofa myndaðist þarna heil-
mikill hrotukór svo þeim austunísku
varð vart svefnsamt. Þegar á nóttina
leið ákváðu ungu mennimir að fara
bara út, en stúlkurnar reyndu að
halda áfram að sofa og hlógu mikið
að þessu daginn eftir.
Við vöknuðum snemma daginn
eftir. Sólin var að koma upp og skein
aðeins á hæstu tindana í Dolomita-
fjöllunum og það var ólýsanleg sjón.
Það hafði verið kalt um nóttina og
einhver hélt jafnvel að hitinn hefði
farið niður undir frostmark. Hita-
munur dags og nætur er mikill og
spáð var miklum hitum seinna um
daginn. Við áttum eftir að vera um
það bil sex klukkutíma á hestbaki