Morgunblaðið - 22.09.2000, Blaðsíða 54

ðf4 FÖSTUDAGUR 22. SEPTEMBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MARGRÉT ÁGÚSTA
KRIS TJÁNSDÓTTIR
inni um hvað á þig væri lagt til að geta
verið með okkur en þú sagðist vera
fullkomlega tilbúin til að leggja allar
þær kvalir sem sjúkdómur þinn olli
þér tál að geta verið með okkur í
lengri tíma. Þú varst ekki tilbúin til að
fara frá okkur núna, elsku mamma,
þú þráðir svo heitt að komast aftur
heim af spítalnum til pabba. Ég hef
aldrei á lífsleiðinni kynnst neinni
manneskju sem líktist þér. Þú ert al-
veg einstök á allan hátt. Skapið þitt og
lundarfar var einsdæmi og það var al-
Wg sama hvað þú tókst þér fyrir
hendur, alltaf gastu leyst það á besta
veg. Veganesti mitt sem ég fékk frá
þér hefur nýst mér vel á lífsleiðinni og
bömunum mínum líka, allar hvatn-
ingamar, ástin og kærleikurinn sem
ég ólst upp við nýtist okkur öllum vel
núna á sorgarstund þegar við syrgj-
um þig ákaft. Ég sakna þín svo mikið,
elslói mamma, að því er ekki hægt að
lýsa með neinum orðum. Ekkert í líf-
inu í dag skiptir máli, allt það sem ég
hef verið að velta mér upp úr era lítil
vandamál þegar ég hef misst þig. Ég
á erfitt með að horfa upp á pabba sem
syrgir þig ákaft og auðvitað er tóm-
leikinn hjá honum mestur. Þið sem
ætluðuð að fara að vera saman í ell-
Áni og þú byrjuð að telja dagana nið-
ur þar til pabbi yrði löglegt gamal-
menni eins og þið orðuðuð það sjálf.
Ég veit, elsku mamma, að þú varst
pabba þakklát íyrir hvemig hann
annaðist þig í veikindastríði þínu. Við
kölluðum pabba „doktor sívaka“ sem
lýsir fullkomlega hvemig hann ann-
aðist þig. Ef pabbi hefði ekki hugsað
svona vel um þig, elsku mamma mín,
hefðir þú þurft að vera oftar á spítala.
Pabba þótti þetta ekki vera neitt af-
rek og sagði alltaf að hvað sem þú vær-
ir veik væri hann tilbúinn til að veita
w alla þá aðhlynningu sem þú þyrftir.
Þið funduð ykkur áhugamál sem hent>
aði ykkur báðum og gátuð tekið þátt í.
Garðurinn ykkar var augnayndi, þú
sást um hönnunina og pabbi firam-
kvæmdina. Engu var breytt nema með
samþykki beggja. Hundamir ykkar
hafa veitt ykkur margar ánægjustund-
ir hvort sem var heima, á hundasýning-
um eða hundagöngum. Þú beiðst út í bíl
á meðan hinir löbbuðu með hundana og
drakkst síðan kaffi og ræddir rnálin við
alla á eftir, álltaf með brosið þitt blíða.
Alltaf mættir þú, elsku mamma, full af
áhuga á allar hundasýningar til að
fylgjast með hvemig hundimum ykkar
gengi og til að hitta aðra hundaeigend-
ur þó svo að þú ættir erfitt með að
>)»ma vegna sjúkdómsins þíns. Eftir
sýningamar gátum við rætt um úrslitin
í marga mánuði. Það var skrýtin tilvilj-
un að elsti hundurinn minn dó sama
dag og þú. En íyrir sjö árum fórst þú
með mér að ná í hann þegar ég keypti
hann og þú hvattir mig til að taka hann
með mér heim. Þú varst sérfræðingur í
að finna þér eitthvað til dundurs en
hreyfigeta þín var af skomum skammti
og hefðu margir verið búnir að gefast
upp í þínum sporum en þú kvartaðir
aldrei og notaðir bara símann meira en
gengur og gerist.
Eg ætla að varðveita vel allar minn-
ingamar okkar, elsku hjartans blíða
mamma mín, og ljóðið sem kemur hér
að neðan skrifaði ég til þín á jólapakk-
ann ein jólin, þú fórst að gráta þegar
það var lesið. Þú varst svo mikil til-
finningavera og mér fannst þessar
ljóðlínur útskýra hversu mikill kær-
leikur var á milli okkar og hann
breyttist ekki þó að ég væri orðin full-
orðin, farin að heiman og búin að
stofna mína eigin fjölskyldu. Það var
erfitt að klippa á naflastrenginn og í
raun og vera var það aldrei gert. Ég
vildi alltaf vera hjá þér og þú varst
alltaf efst í huga mér sama hvar ég
var. Eiginmaður minn og bömin mín
tvö hafa líka verið svo lánsöm að fá að
njóta kærleika þíns og ráðgjafar.
Elskulega mamma mín,
nyúk er alltaf höndin þín,
tárin þoma sérhvert sinn,
sem þú stiýkur vanga minn,
þegarstórégorðiner,
allt það skal ég launa þér.
(Ingimar H. Jóhannesson.)
Elsku mamma mín ég vona að Guð
hafi tekið vel á móti þér og þú getir
sætt þig við að vera komin í annan
heim. Ég veit að það er jafnerfitt fyrir
þig að sætta þig við að vera ekki með
okkur því þú vildir ekki fara, þú elskað-
irlífið.
Megi góði Guð veita pabba allan
þann styrk og huggun sem hann þarf
en hann syrgir mömmu átakanlega
mikið og með miklum trega og einnig
að gefa honum krafta til að takast á við
erfiða og beytta tíma. Ég bið einnig
Guð að blessa okkur systumar og íjöl-
skyldur okkar og veita okkur öllum
styrk til að takast á við þá sorg sem nú
ríkir í þjarta okkar.
Mig langar að þakka öllu starfsfólki
á gjörgæsludeild Landspítalans við
Hringbraut kærlega íyrir góða umönn-
un og góðan stuðning við okkur fjöl-
skylduna. Staðurinn einkennist af há-
gæða fagmennsku á allan hátt hvort
sem um er að ræða sjúkling eða að-
standendur. Þín dóttir,
Valgerður Júlíusdóttir.
Mín besta vinkona Gústa er látin.
Tuttugu og fimm ára baráttu við liða-
gigtina er lokið. Ég held að giktin og
meðulin sem hún þurfti að taka hafi
eyðilagt allt í henni nema skapið. Það
var alveg sama hvað Gústa var veik,
alltaf gat hún hlegið og gert að gamni
sínu. Fjöldi góðra minninga streymir
fram í hugann þegar ég minnist
Gústu. Við erum búnar að vera vin-
konur síðan við voram fjögurra ára.
Fyrst við leik í vesturbænum í Hafn-
arfirði og síðan í bamaskóla og Flens-
borg. Eftir að við giftum okkur og
bömin komu var farið í útilegur og
veiðiferðir. Ekki má gleyma sauma-
klúbbnum. Hann er líklega orðinn 40
ára. Það var oft mikið fjör og gaman.
Nú hefur heldur betur fækkað hjá
okkur í saumaklúbbnum, við eram
bara þijár eftir. Gústa vann í vél-
smiðjunni Kletti meðan heilsan leyfði.
Það var oft erfitt fyrir hana að sitja
auðum höndum og geta lítið sem ekk-
ert gert. Samt var ýmislegt sem þau
Gústa og Júlli gerðu sér til gamans.
Þau höfðu mjög gaman af að fara á
málverkasýningar og eiga þau mikið
og fallegt málverkasafn. Einnig eiga
þau safn annara muna sem Gústa
naut að hafa í kringum sig. Ekki má
gleyma Balta og Papagenó eins og
þau kölluðu hundana sína. Af þeim
hafði hún ómælda ánægju. Gústa var
mikil fjölskyldukona. Hún hafði það
af að fara til Benidorm í sumar er leið
með Júlla, Katrínu Gerði, Valgerði og
krökkunum og naut hún þess í ríkum
mæli. Viku eftir að þau komu heim
veiktist Gústa mikið og var á gjör-
gæslu þar til yfir lauk. Elsku Júlli,
Sigrún, Katrin Gerður, Valgerður og
fjölskylda, við hjónin biðjum góðan
Guð að gefa ykkur styrk í ykkar
miklu sorg.
Ingibjörg og Sigurbergur.
Það var fyrir rúmum tuttugu áram
að elsti strákurinn minn kynntist
komungri og fallegri menntaskóla-
stúlku. FJjótlega kynntist ég foreldr-
um hennar, þeim Gústu og Júlla,
systrum hennar og fjölskyldum
þeirra og hef síðan átt í góðum vin-
skap við þá fjölskyldu.
Við Gústa áttum saman sterk fjöl-
skyldubönd. Fyrst brúðkaup bama
okkar, fæðingar, skímir og ferming
Viktoríu, ásamt ótal, ótal afmælum
stóram og smáum og öðrum fjöl-
skyldusamkvæmum. Hún mamma
mín sagði alltaf: „Það er svo gaman að
vera með fjölskyldunni hennar Völu.
Ég nýt mín svo vel með þeim.“ Þetta
tek ég heilshugar undir og það er eins
og ég hafi alltaf þekkt þetta fólk. Hún
Gústa var mikil fjölskyldumanneskja
og vildi allt gott gera fyrir fjölskyld-
una sína. Á gleðistundum var hún
glöðust allra. Þegar sorg og mótlæti
sóttu að var hún sá sterki og gaf öllum
ráð og styrk. Hún var ein af þessum
konum sem alltaf eiga nóg að gefa af
sjálfum sér, öðram til hjálpar. Eitt er
víst, að sonur minn hefði ekki getað
eignast betri tengdaforeldra og fyrir
það er ég þeim ævinlega þakklát.
Hún Gústa átti um margra ára
skeið í erfiðum veikindum, en þau bar
hún af þvílíkum kjark og dugnaði að
fátítt er. Þá reyndi mikið á hennar
léttu og skemmtilegu lund, sem alltaf
sá það besta hjá hveijum manni. Þeg-
ar heilsan varð eitthvað betri drifu
þau Júlli sig til Spánar og sóttu þang-
að hvíld og nýjan þrótt til að berjast
við veikindin. Hann Júlli minn var al-
deilis einstakur að hjúkra konunni
sinni og veita henni þá gleði sem hægt
var. Þau vora einmitt nýkomin frá
Benidorm, með þeim Gerðu, Völu,
Gylfa og Jens og yngstu bömum
þeirra. Þaðan eiga þau öll minningar
sem nú era ómetanlegar. Mörg gaml-
ársdagskvöldin áttum við saman hjá
bömum okkar á Álftanesi. Það vora
ógleymanleg kvöld. Fegurð og kyrrð
Alftanessins, Ijós og góð birta sem
fylgir gamlárskvöldinu, góður matur
og gott samband okkar allra. Mættu
sem flestir eiga slík gamlárskvöld í
friði og ró.
Júlli minn, dætur og aðrir ástvinir.
Við Gunnar vottum ykkur öllum okk-
ar dýpstu samúð. Þegar sorg og sökn-
uður sældr að ykkur, kallið þá fram
minningamar um Gústu og yíjið ykk-
ur við þær. Blessuð sé minning henn-
ar.
Viktoría Skúladóttir.
Fallin er frá Margrét Ágústa Krist-
jánsdóttir, „Gústa amma“ hef ég
stundum leyft mér að kalla hana. Frá
fyrsta degi er ég sá þig, Gústa mín,
hef ég elskað þig svo heitt og í raun og
vera hef ég litið á þig sem jafnaldra,
þess vegna er það erfitt að setja sig
inn í að þú ert fallin frá, jafnaldri sem
alltaf hefur verið til staðar þegar ég
hef þurft á að halda, gefið mér svo
mikið af þér, þó að erfiðleikamir væra
stórir og sársaukinn oft verið svo stór,
þá hefur hún Gústa amma alltaf náð
að fá mig til að hugsa jákvætt, það var
bara ekki hægt annað, þannig mann-
eskja var hún bara. Ég var svo hepp-
inn að fá að kynnast henni Gústu
ömmu þegar ég var sex eða sjö ára
gamall, hún er nefnilega amma hanns
Júlla æskuvinar míns. Ég verð ævin-
lega þakklátur að hafa fengið að
kynnast þér Gústa mín, það era nú
ekki fá símtölin síðan ég fluttist til
Danmerkur og vora þau öll á léttu
nótunum, það var nefnilega hægt að
tala við Gústu ömmu um allt milli him-
ins og jarðar, alla brandarana sem
maður sagði henni hefði maður ekki
getað leyft sér að segja hveijum sem
er, þar kemur aftur þetta með að
maður leit á hana sem jafnaldra, hún
átti svo létt með að setja sig inn í
hvemig fólk á öllum mögulegum aldri
hugsar, og hún var góð að hlusta, hún
elskaði og lifði síðustu árin fyrir böm-
in, bamabömin og bamabamaböm-
in, hún var þeim svo góð. Ég mun allt-
af sakna stundanna sem við áttum
saman á mosabarðinu og símtalanna
sem við áttum saman, það era hlutir
sem era ómetanlegir, Gústa mín,
hafðu það gott þar sem þú ert þangað
til við sjáumst aftur.
Júlli afi, Gíerða, Gylfi, Júlli og
Kristjana og allir hinir. Guð gefi ykk-
ur styrk í sorg ykkar.
Hermann Ármannsson,
Danmörku.
Mig langar til að_ minnast frænku
minnar, Margrétar Agústu Kristjáns-
dóttur, en í fjölskyldu minni var hún
ávallt kölluð „Gústa frænka“. Þar sem
Gústa frænka og móðir mín vora
systradætur og faðir minn og faðir
Gústu vora systkinasynir var skyldleik-
inn mikill. Vegna þessa skyldleika áttu
þessar íjölskyldur margar ánægju-
stundir saman á hátíðis- og afmælis-
dögum á mínum yngri árum.
Þegar ég læt hugann reika og hugsa
til þess tíma þegar foreldrar mínir
bjuggu í risíbúð á Norðurbraut 3 í
Hafharfirði í húsi foreldra Gústu. Á
neðri hæð hússins bjuggu foreldrar
hennar, Sigrún og Krisfján, ásamt
bræðram Gústu þeim Steingrími og
Gissuri Vigni. Ég á mjög góðar minn-
ingar frá þeim árum er við bjuggum á
Norðurbrautinni og naut ég þess mjög
vel að geta farið niður til fjölskyldunnar
og geta fylgst með lífi systkinanna
Kristján faðir Gústu var með vöra-
bílarekstur og hafði bílsfjóra í vinnu og
þar af leiðandi var oft miídð um að vera
á heimifinu.
Eftir hefðbundna skólagöngu giftist
Gústa Júlíusi Hinrikssyni og eignuðust
þau þijár dætur, Sigrúnu, Katrínu
GerðiogValgerði.
Um langt árabil starfaði Gústa
frænka á skrifstofunni í Vélsmiðjunni
Kletti í Hafharfirði sem Jóhann faðir
minn rak ásamt bræðrunum Jóni og
Gísla.
Á milli foður míns og Gústu ríkti
mikil frændsemi sem fjölskyldur okkar
beggja hafa einnig fengið að njóta.
Á síðustu árum hefur Gústa frænka
átt við veikindi að stríða. Bar hún sig
samt alltaf vel og góða skapið var ávallt
til staðar þegar við hittumst.
Fjölskylda mín sendir Júlíusi, dætr-
um þeirra og fjölskyldum innilegar
samúðarkveðjur.
Guðný Jóhannsdóttir.
GUÐJÓN SIGURÐUR
JÓNA TANSSON
+ Guðjón Sigurður
Jónatansson
fæddist í Ólafsvík 29.
október 1920. Hann
lóst á hjartadeild
Landspitala - há-
skólasjúkrahúss í
Fossvogi 10. septem-
w#ber siðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Seltjamarnes-
kirkju 20. septem-
ber.
Guðjón Jónatansson
vélvirkjameistari er
fallinn í valinn eftir
mánaðarsjúkdómslegu á Landspítala
- háskólasjúkrahúsi í Fossvogi.
Hann fæddist í Ólafsvík. Fór ungur
suður. Lærði vélstjóm hjá Fiskifé-
lagi íslands og síðar vélvirkjun hjá
Jötni hf. í Reykjavík. Meistararétt-
"Íftíi í iðn sinni fékk hann árið 1952.
Á Seltjamamesi bjó hann mestan
hluta ævinnar eða um það bil 60 ár.
Þar stofnaði hann heimili með sinni
ágætu konu Bára Vestmann Ottós-
dóttur. Þau eignuðust fjögur böm,
þijá drengi og eina stúlku. Hafa þau
öll stofnað heimili og era nýtir og
jjugandi þegnar í samfélaginu.
tTI yngri áram stundaði Guðjón sjó-
mennsku bæði á fiskiskipum og flutn-
ingaskipum. Um árabO
vann hann hjá Land-
leiðum/Norðurleið og
sá um viðhald á farar-
tækjum þeirra en
lengst starfaði hann hjá
áhaldahúsi Seltjamar-
nesbæjar eða í um það
bO 30 ár. Þar annaðist
hann um viðhald vinnu-
véla og farartækja bæj-
arins, einnig sá hann
um tengingar og við-
gerðir fyrir vatnsveitu
bæjarins. Það var með
eindæmum hversu vel
Guðjóni gekk að halda
tækjum bæjarins gangandi og afla
varahluta í þau en mörg þeirra vora
komin allnokkuð tO ára sinna.
Ég kynntist Guðjóni árið 1971 þeg-
ar við voram þátttakendur í stofnun
Rótarýklúbbs Seltjamamess og
lentum þar í nefnd saman á vegum
klúbbsins og þurftum að vinna tölu-
vert saman. Hann tók mjög virkan
þátt í störfum Rótarý. Friðun Gróttu
er að mestum hluta hans verk en eyj-
an var friðlýst fyrir um 25 áram.
Hann kom í veg fyrir að bátaskýli Al-
berts í Gróttu væri rifið til granna og
fékk Rótarýfélaga á Nesinu tO þess
að endurreisa húsið. Heitir það nú
,Albertsbúð“ og er nokkurs konar fé-
lagsheimili Rótarýfélaga í plássinu.
Guðjón og Albert í Gróttu voru miklir
vinir. Guðjón kom því til leiðar að
Rótarýfélagar hér tóku Gróttu í
nokkurs konar fóstur. Þeir hreinsuðu
rasl á hverju vori og aðstoðuðu Guð-
jón við að hlúa að æðarvarpi á vorin.
Um 80 kollur urpu og komu upp ung-
um þegar mest var en sl. sumar kom
engin koOa upp ungum. Það fannst
Guðjóni miður.
Guðjón gegndi aðeins einu em-
bætti þau 29 ár sem hann var í
klúbbnum en „Gróttujarl" var hann í
25 ár og var óþreytandi að hlúa að
fuglalífinu þar og gæta eyjarinnar á
friðunartíma hennar. Guðjón var
sæmdur æðsta heiðursmerki Rótarý-
hreyfingarinnar „Paul Harris-orð-
unni“ vorið 1992.
í Slysavarnafélagi íslands starfaði
hann af mOdum krafti í áratugi. Hann
var stofnfélagi í slysavamadeildinni
Bjama Pálssyni, sem var stofnuð á
Seltjarnamesi á sínum tíma og var
félagi í deildinni meðan hún var við
lýði og var einn aðalhvatamaður að
stofnun Björgunarsveitarinnar Al-
berts á Seltjarnamesi og starfaði á
vegum hennar meðan þrek entist.
Um aUlangan tíma kenndi hann fé-
lögum í unglingadeOdinni. Guðjón
var sæmdur gullmerki Slysavarnafé-
lagsins fyrir mörgum áram. Árið
1979 kom hingað hópur manna á veg-
um flugvélaminjasafns í Bandaríkj-
unum í þeim tilgangi að bjarga leifum
Northrop-flugvélar sem nauðlenti í
Þjórsá á strísðárunum. Talið var að
þetta flak væri e.t.v. eina eintakið,
sem til væri í heiminum og var mikið í
húfi að björgunin tækist. Guðjón og
Bára ásamt eldri bömum sínum tóku
þátt í leiðangrinum og var það ekki
síst ráðleggingum og þekkingu Guð-
jóns að þakka að vel tókst tO. í þakk-
lætis- og virðingarskyni við þau hjón
bauð flugvélamyndasafnið þeim til
Bandaríkjanna árið 1980.
Veigamikill þáttur í félagsstarf-
semi Guðjóns var stofnun Leikfélags
Seltjamarness árið 1971 þar sem
hann var einn af stofnendum. Hann
var í fyrstu stjóm félgasins og ávallt
síðan og var potturinn og pannan í
öllu, sem þurfti að gera í félaginu.
Hann lék, málaði, smíðaði og söng og
margir muna enn er hann lék Gísla
gamla, leikfangasmiðinn í „Gosa“ eft-
ir Jóhann Steinsson í Vík og Gúsý
frænku í „Hlauptu af þér homin" eft-
ir Neil Simon, einnig má geta þess að
hann lék aðalhlutverk í sjónleik, sem
Leikfélagið sendi á mót norrænna
áhugaleikfélaga, sem haldið var á
Álandseyjum árið 1976.
Mér er minnisstætt er við, undir-
ritaður og Guðjón, komum fram ein-
hvern 17. júní og lékum í spuna ein-
hverja vitleysu, sem við kölluðum
„Yngingarvélina" að lítill drengur
gekk upp að pallinum, sm við lékum
á, eftir leikinn, og spurði Guðjón
hvort hann gæti ekki gert hann dálít-
ið eldri svo hann gæti lamið eldri
strákana, sem alltaf væri að hrekkja
hann. Svona var leikur Guðjóns trú-
verðugur.
Guðjón var einstakur völundur,
einkum á jám og allt sem snerti vél-
ar. Það var alveg sama á hverju gekk
ef vél fór ekki í gang eða eitthvað var
í ólagi þá var það segin saga að Guð-
jón gat komið því í lag. í nokkur ár
kom hann fram í þætti í Rfldsútvarp-
inu, sem var fluttur alla laugardags-
morgna og veitti fólki, sem hringdi í
þáttinn, ráðleggingar um sitthvað,
sem var í ólagi í bifreiðum þess.
Mikið náttúrubam var Guðjón.
Hann unni íslenskri náttúra og dýra-
lífi. Hann þekkti flesta ef ekki alla ís-
lenska fugla og jurtir. Útivistar naut
hann og ferðaðist mikið um landið og
naut þess í ríkum mæli.
Einhveiju sinni vorum við á rölti
niðri á Snoppu og þá segir hann aflt í
einu „þama er sandlóa" nú hvar segi
ég og sé ekki neitt. Nú þama, og rétt á
eftir flaug lítfll fugl upp af hreiðri fyrir
framan okkur. Þetta kallar maður að
hafa tOfinningu fyrir náttúrunni. Þetta
er í blóðinu.
Guðjón var mikfll vinur vina sinna
og hjálpsemi hans var einstök. HeimO-
isfaðir var hann einstakur og mOdll afi.
Það verður tómlegra í plássinu okk-
ar, hann setti svip á samfélag okkar.
Árið 1998 var Guðjón sæmdur nafn-
bótinni „maður ársins“ á Seltjamar-
nesi.
Kæri gamli vinur, ég óska þér góðr-
ar ferðar og ég sé þig, í huganum,
sigla fleyi þínu fullum seglum, glað-
beittan með bros á vör, inn í eilífðina.
Minningin lifir, hún ryðgar ekki.
Bára og bömum ykkar votta ég
dýpstu samúð mína og fjölskyldu
minnar.
Jón Jónsson.