Morgunblaðið - 22.10.2000, Qupperneq 12

12 B SUNNUDAGUR 22. OKTÓBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
Landslag eyðimerkurinnar Iætur engan ósnortinn. Hér er horft frá Dune 45-sanddyngjunni sem Magga og Anna Dóra fóru upp á.
Með villidýrum og
góðu fólki í Afríku
Vinkonurnar Anna Dóra Frostadóttir og
Margrét Leósdóttir skelltu sér í ævintýra-
ferð til Suður-Afríku, Namibíu, Botsvana og
Simbabve síðastliðið sumar. Þær kynntust
Afríku á marga vegu. Þær sigldu niður eina
hættulegustu á í heimi, fulla af krókódílum,
fóru niður eyðimerkursanddyngjur á fullri
ferð á magabretti og komust í návígi við
villidýr. Þær kynntust einnig frumstæðri
menningu og fólkinu sem er margt fátækt
en býður af sér mikinn þokka. Þær Anna og
Margrét segja Ester Andrésdóttur frá
hápunktum ferðarinnar.
Hópur Önnu Dóru og Möggu svaf á hermannabeddum með moskitónet
yfir sér. Hér er Anna Dóra ásamt Hayley, ferðafélagi þeirra.
EFTIR að við höfðum
komið okkur þægilega
fyrir með góðgæti í
skál og opnað mynda-
albúmin sem geyma
minningamar, byrjar blaðamaður á
því að spyrja hvað hafi fengið þær
til þess að fara alla leið til Afríku.
Margrét, kölluð Magga, sem er
nýútskrifuð úr læknisfræði í Há-
skóla íslands, verður fyrst fyrir
svörum: „Mig hafði alltaf dreymt
um að fara í svona ferð. Ég ætlaði
upphaflega að taka mér frí frá námi
og fara til Afríku, en þar sem svo
stutt var eftir af skólanum ákvað ég
að fara frekar yfir sumartímann.“
Anna, sem er nemi í félagsráðgjöf
í HÍ, segir að sig hafi alltaf dreymt
um að fara í ævintýraferð til Suður-
Ameríku. „En mig langaði til þess
að fara í ferðina með Möggu því
annars hefði ég líklega aldrei farið á
þessar slóðir,“ segir hún.
Ferðin var farin á vegum
Encounter-ferðaskrifstofunnar sem
sérhæfir sig í ævintýraferðum í Afr-
íku, Asíu, Suður- og Mið-Ameríku.
Ferðin hófst í lok júní á síðasta ári
og stóð yfir í fimm vikur. Anna og
Magga voru fyrst í Amsterdam í tvo
daga. Síðan flugu þær til Höfða-
borgar í Suður-Afrílai á vit ævintýr-
anna. Þar hittist hópurinn sem átti
eftir að ferðast saman, en hann var
á vegum Encounter. I honum voru
: 20 manns á milli tvítugs og þrítugs
' af báðum kynjum frá Danmörku,
i Bretlandi, írlandi, Bandaríkjunum,
Ástralíu, Austurríki, Kanada og
| Nýja-Sjálandi.
Anna og Magga voru einu Islend-
ingamir. Hópurinn var í góðum
höndum hjá leiðangursstjóra frá ír-
landi og þær eru sammála um að
starf hans hafi krafist þekkingar á
bókstaflega öllum sviðum. Þær lýsa
honum með bros á vör sem hálf-
gerðum Krókódfla-Dundee með sól-
brúna leðurhúð og þriggja daga
skeggbrodda. Hópurinn var mjög
samheldinn og myndaðist mikill og
góður vinskapur.
Kuldi í hættulegri borg
Þær segjast ekki hafa séð mikið
af Höfðaborg. „Hún er ein af hættu-
legustu borgum í heimi og þess
vegna vorum við ekki mikið að
spóka okkur þar,“ segir Magga.
„Þegar við komum á gistiheimilið
þar sem hópurinn hittist fengum við
plagg sem við urðum að lesa og í því
stóð meðal annars að það væri
bannað að fara út eftir klukkan sex
á daginn og alveg bannað um
helgar. Það stóð líka að alltaf ætti að
nota leigubíla í stað þess að ferðast
með almenningsvögnum." Hún
bætir við að meira en mann-
hæðarháar girðingar með gaddavír
ofan á hafi verið umhverfís nærri öll
húsin í borginni að meðtöldu
gistiheimilinu. I stað þess að skoða
borgina fóru þær upp á Table
Mountain eða Borðfjall og í dags-
ferð til Góðrarvonarhöfða, en þetta
eru þekktir ferðamannastaðir.
Þær rifja upp hve kalt var í Suð-
ur-Afríku. „Það er vetur á suður-
hveli jarðar á þessum árstíma og
það var kaldara en við gerðum ráð
fyrir,“ segir Magga. „Hitinn á dag-
inn var 10-15 gráður og á næturnar
var hann nálægt frostmarki. Það
var ekkert gler í gluggunum á gisti-
heimilinu og því var verulega kalt.“
Anna tekur í sama streng: „Ég svaf
í þremur peysum, dúnúlpu og tveim-
ur buxum í svefnpoka með teppi.“
Þeim finnst Suður-Afríka líkjast
Evrópu að mörgu leyti. Landslagið
er til dæmis svipað og í Þýskalandi,
allar götur eru malbikaðar, fólk ek-
ur um á fínum bílum og á falleg hús.
Þær segja að stéttaskipting sé áber-
andi en hvítt fólk sé í meirihluta í
borgunum og eigi alla peningana en
blökkufólkið búi í fátækrahverfum á
tilteknum svæðum. „Það ríkir mikil
spenna sem kristallast í víggirðing-
um, gaddavírum og vörðum sem eru
út um allt með byssur,“ segir
Magga.
Aður en Suður-Afríka var kvödd
var farið yfir ferðaáætlunina og allir
skiptu með sér verkum í hópnum.
„Magga varð strax sjálfskipaður
læknir,“ segir Anna. Hún segir að
sjálf hafi hún fengið mjög auðvelt
starf, en það var að setja upp
eldhústjald ef veðrið yrði vont. „Ég
þurfti nú aðeins að gera það þrisvar
þannig að það starf lagðist eiginlega
niður,“ segir hún og brosir. Ferðast
var á trukk með yfirbyggðum palli.
Sætin voru meðfram báðum hliðum
og undir þeim var maturinn geymd-
ur. Trukkurinn var vel nýttur. Hann
flutti líka eins konar hermanna-
bedda sem sofið var á og tjöld, en
aðrar nauðsynjar voru geymdar í
tengivagni.
Anna og Magga gistu yfirleitt á
tjaldstæðum í þjóðgörðum, búnum
allri hreinlætisaðstöðu. Hópurinn
eldaði nær alltaf sjálfur og sáu tveir
úr hópnum um það hvern dag. „Ofn-
inn var ryðguð olíutunna með kolum
undir og yfir,“ segir Anna. „Við
lærðum að bjarga okkur við elda-
mennskuna, og notuðum til dæmis
oftast oþinn eld, en það var lítið
mál.“ Magga segir að hún hafi meira
að segja bakað súkkulaðiköku við
þessar aðstæður. Oftast var sofið í
tjöldum, en ef hlýtt var í veðri var
sofið undir berum himni. Kveiktur
var varðeldur á hverju kvöldi svo
hópurinn gæti ornað sér við ylinn af
bálinu. „Við vöknuðum alltaf við sól-
arupprás klukkan sex og þá var
haldið af stað,“ segir Magga. „Síðan
fórum við að sofa þegar sólin sett-
ist.“ Ef hópurinn var á malaríusvæði
sváfu allir með moskítónet, en Anna
og Magga fengu 15 sprautur til
varnar sjúkdómum áður en þær
lögðu af stað til Afríku.
Vinsamlegast skilið
demöntunum
Næst lá leiðin til Namibíu. Landið
var áður undir nýlendustjórn Þjóð-
verja og þess vegna búa þarna
margir af evrópskum uppruna. Það
er að mestu leyti eyðimörk en er
ríkt vegna mikils demantaiðnaðar.
„Við komum í yfirgefið demanta-
þorp sem Þjóðverjar byggðu og
heitir Kolmanskop, en þar eru keilu-
salur, spilavíti og leikhús enn í sín-
um upprunalegu myndum. Okkur
var sagt að við ættum vinsamlegast
að skila yfirvöldunum þeim demönt-
um sem við kynnum að finna," segir
Anna sposk á svip. Magga heldur
áfram: „Meðfram vegum í Namibíu
eru alls staðar skilti þar sem stend-
ur að ekki megi fara lengra en 20
metra frá veginum. Ástæðan er sú
að í jörðinni eru mikil auðæfi. Sér-
stakir verðir hafa eftirlit með þessu.
Ef þeir sæju einhvern úti í miðri
eyðimörkinni yrði sá hinn sami sett-
ur umsvifalaust á bak við lás og slá,“
segir hún brosandi.
Það var verið að taka upp Holly-
wood-kvikmynd í demantaþorpinu
og Magga rifjar upp að innfæddi
leiðsögumaðurinn sagði við hana