Morgunblaðið - 05.11.2000, Síða 38

Ji8 SUNNUDAGUR 5. NÓVEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÞÓRA
' ÞOR VALDSDÓTTIR
+ Filippía Þóra
Þorvaldsdóttir
eins og hún hét fullu
nafni fæddist í Hafn-
arfirði 9. júlí 1927.
Hún lést á gjör-
gæsludeild Sjúkra-
húss Reykjavíkur 29.
október sl. Foreldrar
hennar voru Þor-
valdur Árnason
skattstjóri, f. 5. jan-
úar 1895, d. 15. apríl
1958, og Margrét
Sigurgeirsdóttir
húsmóðir, f. 27. sept-
ember 1897, d. 14.
september 1937.
Þóra ólst upp á Þórsmörk við
lækinn í Hafnarfirði. Systkini
hennar eru Sigurgeir lögreglu-
þjónn, f. 1923, kvæntur Guðrúnu
Finnsdóttur. Árni forstjóri, f. 1925,
látinn, hann var kvæntur Huldu
Ágústsdóttur, látin. Þorvaldur
kennari, f. 1929, látinn, kvæntur
Ólinu Jónsdóttur. Jón Már prent-
ari, f. 1933, kvæntur Helgu Finns-
dóttur, látin. Ester, f. 1944, hálf-
systir samfeðra gift Karli M.
Zophoníassyni.
Þóra giftist 27. september 1947
Jóni Sturlusyni frá Fljótshólum í
Gaulverjabæjarhreppi. Foreldrar
Jóns voru hjónin Sturla Jónsson f.
1888 d. 1953 og Sigríð-
ur Einarsdóttir f.
1892, d. 1966. Þóra og
Jón slitu samvistum.
Þau eignuðust 6
böm, þau eru:
1) Sturla f. 20. júní
1948 húsasmíðameist-
ari búsettur í Noregi í
sambúð með Unni Iris
Nielsen. Börn Sturlu
af fyrri hjónaböndum
eru a) Sigurborg, f.
1967, gift Þorsteini
Jónassyni, eiga þau
tvær dætur Dagnýju
Elísu, f. 1993, og Bryn-
dísi Ingu, f. 1996. b) Jón Þór,
f.1970, kvæntur Onnu Sigrúnu
Baldursdóttur. Þeirra börn eru
Sturla Karl, f. 20. ágúst 1995, dá-
inn sama dag, og Guðrún Marta, f.
1999, c) Árai Már, f. 1981, d) Guð-
geir, f. 1986.
2) Margrét, f. 12. apríl 1950, há-
skólanemi og bóndi. Maki 1. Páll
Sigurgeirsson, látinn. Maki 2. Stef-
án Guðmundsson. Synir Margrétar
og Páls eru a) Sigurgeir, f. 1973, b)
Þorvaldur, f. 1975, c) Gestur, f.
1983.
3) Marin, f. 3. júní 1953, skóla-
ritari og nemi gift Friðriki Frið-
rikssyni þeirra börn eru a) Rakel,
f. 1977, í sambúð með Jóni Örvari
Eiríkssyni, b) Þóra Hlín, f. 1980, c)
Kolbeinn, f. 1981, unnusta hans er
Marin Hallfríður Ragnarsdóttir.
4) Sigurgeir, f. 3. júní 1953, far-
maður, giftur Thummee Srichan-
et. 5) Sigríður Bjarney, f. 11. ágúst
1957, verkakona var í sambúð með
Guðmundi Norðdahl. Þau slitu
samvistum.
6) Þorbjörg, f. 2. október 1961,
hjúkrunarfræðingur gift Inga
Rúnari Eðvarðssyni þeirra synir
eru a) Einar Freyr, f. 1987, b) Árn-
ar Gauti, f. 1991, c) Jón Eyþór, f.
1996.
Þóra varð stúdent frá Mennta-
skólanum í Reykjavík 1946. Ári
síðar, þegar hún giftist Jóni, hófu
þau búskap á Fljótshólum og
bjuggu þar til ársins 1980 er þau
hættu búskap og fluttu til Reykja-
víkur. Þóra hóf þá fijótlega störf
sem ritari hjá Orkustofnun og
vann hún þar allt til ársins 1997 er
hún lét af störfum fyrir aldurssak-
ir. Eftir að Þóra flutti til Reykja-
vikur stundaði hún nám i öldunga-
deild FB, sem hún hafði mikla
ánægju af og gaf það nám henni
mikið þar sem Þóra var alla tíð
mjög fróðleiksfús.
Meðan Þóra bjó á Fljótshólum
sinnti hún ýmsum félagsmálum í
sveitinni, starfaði m.a. öll árin í
Kvenfélagi Gaulveijabæjarhrepps
og var í sljóm þess félags í mörg ár
bæði sem gjaldkeri og formaður.
Útför Filippiu Þóru fer fram frá
Ilafnarfjarðarkirkju á morgun,
mánudaginn 6. nóvember, kl.
13:30.
Að missa kæra systur í einu vet-
fangi er þung og erfið raun. Systir
mín Filippía Þóra, af öllum kunnug-
um kölluð Dídó, leit eftir mér í
frumbernsku, því hún var sjö árum
eldri en ég. Við vorum fimm
systkinin og urðum fyrir þvi mikla
áfalli þegar ég var á fjórða ári og
jtfn orðin tíu ára, að missa móður
okkar. Ég er viss um að það mark-
aði djúp ör í sál hennar alla ævi.
Hún duldi þessar tilfinningar sínar
inni í skel og hélt út í lífið full at-
orku og áhuga. Hún tók stúdents-
próf 1946 sem var fátíðara þá að
stúlkur gerðu en nú í dag. Um það
leyti kynntist hún bóndasyni, Jóni
Sturlusyni, felldu þau hugi saman
og gengu í hjónaband.
Þau Jón og Dídó hófu búskap á
ættaróðalinu Fljótshólum í Flóa, í
félagi við foreldra Jóns - og síðar
Þormóð, yngri bróður hans. Þar var
þá ekkert rafmagn, vatni dælt úr
brunni og búskaparhættir allir mun
frumstæðari og erfiðari en eru nú í
dag. Það þurfti þvi að taka rækilega
til hendinni og vinna hörðum hönd-
um alla daga. Siðan komu börnin
hvert af öðru, alls sex - þar af einir
tvíburar - svo nærri má geta að
Dídó mín hefur oft verið þreytt er
lagst var til hvílu að kveldi. Til við-
bótar við stórt kúabú voru þau
hjónin með mikla gulrótarækt á
sumrum og var gríðarlega mikil
vinna fólgin í því að hlúa að og hirða
um þágarða.
Ég ætla ekki að fara að rekja alla
búskaparsögu Jóns og Dídóar, þótt
hún sé bæði merk og mikil. Fyrir
um það bil 20 árum hættu þau hjón-
in búskap og tók þá Þormóður al-
farið við búinu. Þau fluttu til
Reykjavíkur og settust að í Spóa-
hólum 2. En margar góðar minn-
ingar á ég frá Fljótshólum, bæði
þegar ég sem unglingur var kaupa-
maður hjá þeim hjónum fyrsta bú-
skaparsumarið og skemmtilegum
heimsóknum þangað síðar meir
með Helgu minni og börnunum
okkar. Þá var oft glatt á hjalla og
hlegið dátt. Þessar góðu minningar
ætla ég ekki að rekja frekar, en
eiga þær fyrir mig.
Þegar til Reykjavíkur var komið
fór Dídó að vinna við skrifstofustörf
á Orkustofnun. Þar nýttust hæfi-
leikar hennar að fullu og þar líkaði
henni vel að vera. Samstarfsfólki
hennar ber saman um að þar hafi
farið góð og gáfuð kona, sem sakn-
að var er hún varð að láta af störf-
um vegna aldurs fyrir þremur ár-
um.
Fyrir allnokkrum árum varð
Dídó systir mín fyrir þeirri þungu
raun að skilja við Jón mann sinn.
Varð það henni erfiður baggi og
setti mark sitt á hana. Þegar hún
svo að auki þurfti að hætta að
vinna, þá varð mælirinn nánast full-
ur og heilsu hennar fór ört að
hraka. Ofan á allt þetta þurfti hún
svo að Ienda í slæmu bílslysi á Suð-
urlandsvegi, þar sem hún var í full-
um rétti. Segja má að það hálfa
hefði verið nóg. En hún lét ekki
bugast og reyndi að fá bót meina
sinna. I fyrri viku lagðist hún inn á
sjúkrahús til skurðaðgerðar sem
talin var hættulítil, en þetta reynd-
ist Dídó minni of mikið álag sem
fyllti mælinn endanlega. Þrem dög-
um síðar fjaraði líf hennar út. Eigi
má sköpum renna. Blessuð sé
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útfor hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
LEGSTEINAR
Komið og skoðið
í sýningarsal okkar eða
fáið sendan myndalista
MOSAIK___________________
Hamarshöfði 4, 112 Reykjavík
sími: 587 1960, fax: 587 1986
[ ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sjáum um alla þá þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður
Útfararstjórar okkar búa yfir áratuga reynslu af störfum við
útfararþjónustu.
Sjáum um útfarir á allri landsbyggðinni.
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri,
sími 896 8242
Útfararstofa íslands, Suðurhlíð 35, Fossvogi.
Sími 581 3300. Þjónusta allan sólarhringinn.
www.utfararstofa.ehf.is
Sverrir
Olsen
útfararstjóri.
Baldur
Frederiksen
útfararstjóri,
sími 895 9199
minning elskulegrar systur minnar
Filippíu Þóru. Börnum hennar og
öðrum aðstandendum votta ég og
fjölskylda mín okkar innilegustu
samúð.
Jón Már Þorvaldsson.
Þegar ég var fimm ára telpa
fluttist ég með foreldrum inínum og
bróður til Hafnarfjarðar. Ég var
svo heppin að eignast fljótt litla vin-
konu sem átti heima hinum megin
Lækjarins, svo nálægt að okkur var
treyst til að hlaupa spölinn milli
húsanna án fylgdar. Við undum
okkur við búleik með glerbrotin
okkar í hrauninu og ég naut þess að
ærslast með barnahópnum í Þórs-
mörk, heimili Dídóar, eins og hún
var ævinlega kölluð, enda Filippía
Þóra dálítið stórt nafn á lítilli
hnátu.
Dídó var tveim árum á undan
jafnöldrum sínum í skóla, enda
óvenjubráðgert og greint barn.
Hún varð fyrir þeirri stóru sorg að
missa móður sína barnung og sorg-
in markaði djúp spor í vitund þess-
arar hæglátu og dulu telpu. Við
fylgdumst að í barna- og gagn-
fræðaskóla og aldrei bar skugga á
vináttuna. Leiðir skildi nokkuð þeg-
ar hún fór í Menntaskólann, þaðan
sem hún lauk stúdentsprófi átján
ára. Ég man vel að hugur hennar
stóð til framhaldsnáms, enda fram-
úrskarandi námsmaður, ekki síst í
stærðfræðigreinum. En það var
ekki sjálfgefið á þessum árum að
ung stúlka úr stórum systkinahópi
fengi þá stoð og hvatningu sem
þurfti, og draumurinn um háskóla-
nám rættist ekki.
Dídó fór ung í kaupavinnu að
Fljótshólum í Flóa, kynntist þar
Jóni Sturlusyni, og þau felldu hugi
saman. Hún var eitt ár í Kaup-
mannahöfn hjá föðursystur sinni
sem þar bjó og lærði þá matseld og
hannyrðir og annað sem nauðsyn-
legt þótti verðandi bóndakonu.
Þessi reynsla varð henni notadrjúg
á þeim árum sem í hönd fóru þegar
hún bjó með manni sínum stóru búi
á Fljótshólum og börnin urðu sex
talsins.
Þrátt fyrir annir við bústörf,
stórfellda garðrækt og barnahóp
gat hún vinkona mín hvað eftir ann-
að bætt við litlum snáða, yngri syni
mínum, þegar hann langaði til þess
að vera sumartíma í sveitinni, eltast
við kýrnar og ærslast í krakka-
hópnum. Ekki dró það úr vinátt-
unni að Jón bóndi og Gestur, mað-
urinn minn, töldu til frændsemi og
margar góðar stundir áttum við
saman þarna við Þjórsárósa. Þar
var á borð borið heimabakað brauð
og gómsætar Fljótshólakartöflur
og Nonni sótti sjóbirting í net -
dýrlegri veisla var vandfundin.
Þótt Dídó hafi eytt mestum hluta
ævi sinnar við sveitastörf og hlúð af
alúð og myndarskap að sínum sex
mannvænlegu börnum veit ég að
undir niðri blundaði löngun í ann-
ars konar líf. Þegar börnin voru öll
uppkomin brugðu þau hjónin búi og
fluttu til Reykjavíkur. Það hefði
mátt ætla að hún vinkona mín
drægi þá saman seglin og hvíldi sig
eftir erfiði liðinna ára. En hún hafði
annað í hyggju. Hún fór í öldunga-
deild þar sem hún rifjaði upp
stærðfræði sér til skemmtunar, fór
síðar á tölvunámskeið og fékk fljót-
lega vinnu hjá Orkustofnun, þar
sem hún vann til sjötugs. Þannig
ruddi hún sér nýja braut og gat not-
ið sinna góðu gáfna, virtur starfs-
maður;á góðum vinnustað.
Þau Jón og Dídó skildu fyrir all-
mörgum árum, og hún bjó ein síð-
ustu árin. En hún naut umhyggju
sinna góðu barna og samvista við
þau og barnabörnin. Við Gestur og
börnin okkar erum þakklát fyrir
langa og trausta vináttu góðrar og
heilsteyptrar konu.
Sigrún Guðjónsdúttir.
Kveðja frá Orkustofnun
Fyrir tuttugu árum hóf Þóra
Þorvaldsdóttir störf sem ritari hjá
Orkustofnun, þá liðlega fimmtug að
aldri, nýflutt í bæinn frá Fljótshól-
um í Gaulverjabæ, þar sem hún
hafði búið um langt skeið. Á Orku-
stofnun starfaði hún á jarðhitadeild
stofnunarinnar, sem kallast nú
rannsóknasvið.
Þegar Þóra hóf störf snemma árs
1980 fór öll ritvinnsla fram með
gamla laginu, ritvél og kalkipappír
ef taka þurfti afrit. Sérfræðingarn-
ir, sem venjulega framleiddu mikið
af skýrslum til útgáfu, skrifuðu allt
upp með blaði og blýanti, misvel
eins og gengur. Kom það í hlut rit-
aranna að ráða fram úr hrafna-
sparkinu og vélrita upp með sem
fæstum villum, því þá var öllu tor-
veldara að lagfæra það sem mis-
fórst en með nútíma ritvinnslu.
Ósjaldan sáust stílbrögð hennar ef
upprunalegi textinn þótti torskil-
inn. Allt þetta leysti Þóra vel og
fagmannlega af hendi. Um þetta
leyti var tölvuöldin að halda innreið
sína með þeim breytingum sem allir
þekkja. Mörgu fólki sem komið var
yfir miðjan aldur stóð nokkur ógn
af þessari tæknibyltingu. Þörfin
fyrir ritara minnkaði enda fóru
margir skriffinnarnir að skrifa
skýrslur sínar sjálfir beint á tölvur.
Þóra náði strax valdi á þessari nýju
tækni og smám saman breyttist
meginstarfssvið hennar yfu- í að sjá
um uppsetningu og umbrot á
skýrslum Orkustofnunar. Samt hélt
hún áfram uppteknum hætti sem
ritari vegna góðrar íslenskukunn-
áttu.
Þótt Þóra væri flutt á mölina hélt
hún áfram tengslum við heimahag-
ana þar sem hún ræktaði meðal
annars gulrætur fyrir sig, vini og
kunningja. Hún átti sinn fasta
kúnnahóp meðal starfsmanna
Orkustofnunar, enda gulræturnar
hennar með afbrigðum góðar. Þóra
lét af störfum fyrir aldurs sakir
þegar hún stóð á sjötugu. Hún
kvaddi okkur starfsmenn með mikl-
um myndarbrag, sem var öllum eft-
irminnilegur. Eftir það leit hún við
og við inn á sinn gamla vinnustað til
að heilsa upp á vini og kunningja og
lét sjá sig á samkomum starfs-
manna.
Þóra var hæglát kona, iðin og
samviskusöm og rækti störf sín af
vandvirkni. Hún sýndi samstarfs-
mönnum sínum í verki að aldur
skiptir ekki máli þótt tæknin breyt-
ist, sem kallar á nýja hugsun og ný
vinnubrögð. Um leið og við flytjum
afkomendum hennar og aðstand-
endum dýpstu samúðarkveðjur
fyrrverandi samstarfsmanna á
Órkustofnun þökkum við ánægju-
leg viðkynni í þau tuttugu ár sem
liðin eru síðan leiðir okkar lágu
saman. Megi hún hvíla í friði.
Kær vinkona og fyrrum sam-
starfsmaður minn til nær tuttugu
ára, Þóra Þorvaldsdóttir, er nú lát-
in fyrir aldur fram. Ég kynntist
Þóru í ársbyrjun 1980 þegar hún
sótti um vinnu við útibú Örkustofn-
unar í Keldnaholti sem ég veitti for-
stöðu. Mér leist strax vel á Þóru og
fannst að kona á miðjum aldri eins
og hún sem hafði góða undirstöðu-
menntun, var fyrrverandi bóndi,
hafði fætt og alið upp sex börn og
nýlokið námskeiði í vélritun eftir að
á mölina kom, hlyti að vera fær um
að takast á við flestöll verkefni og
afréð því strax að ráða hana í vinnu.
Þóra sagði mér svo síðar að hún
hefði verið búin að sækja um fjölda
starfa í marga mánuði og ætíð
gengið bónleið til búðar. En það var
óhapp þeirra vinnuveitenda og okk-
ar happafengur því Þóra reyndist
frábær starfsmaður í alla staði og
jafnframt einkar góður félagi. Eftir
að við í Keldnaholtsútibúinu sam-
einuðumst öðrum hlutum stofnun-
arinnar á Grensásveginum varð
Þóra almennur ritari á Orkustofn-
un og starfaði ekki fyrir mig sér-
staklega en ætíð var þó sérstakt
vináttusamband okkar á milli. Þótt
Þóra væri einna elst af skrifstofu-
fólkinu var hún samt sú sem oft var
fyrst til að tileinka sér tölvutækni
og fylgjast með þeirri öru þróun
sem átti sér stað í henni á þessum
árum. Jafnframt var Þóra einstak-
lega samviskusöm og natin og taldi
aldrei eftir sér að vinna erfið verk
eða vinna fram eftir og koma utan
hefðbundins vinnutíma ef á þurfti
að halda. Ég á það Þóru að þakka
að mér tókst að skila á réttum tíma
mörgum greinum og skýrslum sem