Morgunblaðið - 23.11.2000, Síða 44

MORGUNBLAÐIÐ
44 FIMMTUDAGUR 23. NÓVEMBER 2000
MINNINGAR
MARÍA
■■ INDRIÐADÓTTIR
+ María Indriða-
dóttir fæddist á
Birningsstöðum í
Ljósavatnsskarði
23. mars 1922. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 12. nóvember
sl.
Foreldrar hennar
voru hjónin Indriði
Þorsteinsson, sím-
„st.öðvarstjóri og
‘bóndi, f. 21. maí
1880, d. 23. júní
1961, frá Lundi í
Fnjóskadal, og
Steinunn Sigurðardóttir ljósmóð-
ir, f. 4. júlí 1895, d. 27. maí 1963,
frá Bakka í Öxnadal.
Systkini Maríu voru: Arni,
Bergljót, Þorsteinn og Þórey Kol-
brún, sem öll eru lát-
in, og yngstur er Sig-
urður, búsettur á
Akureyri.
María fluttist
ásamt foreldrum sín-
um og systkinum að
Skógum í Fnjóskadal
árið 1933, þar sem
Indriði og Steinunn
bjuggu til dauðadags.
Að lokinni skóla-
göngu fór María í
vist, m.a. til prófasts-
hjónanna á Skinna-
stað í Öxarfirði og
Sigurðar O. Björns-
sonar á Akureyri. Hún vann einn-
ig við ýmis störf í Reykjavík.
Hinn 31. desember 1954 giftist
Mari'a Arnóri Bencdiktssyni, f. 26.
mars 1920, frá Landamótsseli í
Elsku Mæja mín.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund, langar mig til að þakka þér öll
elskulegheitin við okkur fjölskyld-
una. Allt frá fyrstu kynnum hefur þú
tekið okkur sem værum við hluti af
fiölskyldu þinni.
* Þegar tengdamóðir mín lést, hafði
ég á orði, að nú væri skarðið býsna
stórt hjá mér. Þá sagðir þú rétt
sisona, „þú getur bara haft mig“.
Þetta var mér alveg ómetanlegt.
Dætur okkur litu á ykkur Nóra
sem nokkurs konar afa og ömmu. Þú
varst ekki sjaldan búin að spila við
þær og kenna þeim alls kyns leiki.
Þeim þótti nú samt býsna gaman að,
þegar flugurnar voru að stríða þér
og farið var af stað með flugnaspað-
ann góða.
4---------------------------------
í kaffitímunum svignaði borðið
undan alls kyns kræsingum, sem
voru á annan tug að tölu. Var alveg
með ólíkindum hvað rúmaðist á þó
ekki stærra borði.
Meira að segja nú í seinni tíð var
hvert tækifæri notað til þess að búa
til soðbrauðið góða, og oft fékk ég
sendingar með Bróa.
Þá var nú aldeilis hátíð í bæ.
Ég minnist þess, þegar þið Nóri
komuð fyrst til Dalvíkur. Ég vildi nú
gjarnan taka sæmilega á móti ykkur
og eldaði svona skárri mat að ég
taldi.
En nei, kjúklinga lést þú aldrei inn
fyrir þínar varir og fyrir rjómanum
hafðir þú ofnæmi. Þetta endaði
þannig að þú borðaðir leifar gær-
dagsins.
HULDA SIGURLAUG
STEFÁNSDÓTTIR
+ Hulda Siguriaug
Stefánsdóttir
fæddist á Minniborg
í Grímsnesi 2. júní
1933. Hún lést í
Landspítalanum í
Fossvogi fimmtu-
daginn 16. nóvem-
ber. Foreldrar
Huldu voru Stefán
Diðriksson, bóndi og
rifoddviti frá Minni-
borg, d. 18.1. 1957,
og kona hans Ragn-
heiður Böðvarsdótt-
ir, húsfreyja og póst-
og símstöðvarstjóri,
d. 10.9. 2000. Systkini Huldu eru
Böðvar, fyrrverandi skólastjóri á
Ljósafossi, kona hans var Svava
Eyvindsdóttir frá titey í Laugar-
dal. Svava lést 8.7. 1994. Böðvar
býr nú með Amheiði Helgadótt-
ur. Ingunn Erla, gift Guðmundi
Jónssyni vélstjóra. Erla, f. 24.1.
1926, d. 10.6. 1926. Ólöf, maður
Ólafar er Einar Einarsson raf-
vélavirki. Áslaug, hennar maður
var Sigurður Vigfússon forstöðu-
ímaður, lést 4.2. 1986. Diðrik
Hörður, vélvirki,
kona hans er Hall-
dóra Haraldsdóttir.
Sigrún Ólöf, hennar
maður er Halldór J.
Einarsson fyrrv.
lögreglumaður.
Kristrún hjúkrunar-
ritari, hennar mað-
ur er Sigurþór Sig-
urðsson vélstjóri.
Uppeldisbróðir
Huldu var Tómas
Halldór Jónsson bif-
reiðastjóri d. 22.1.
1994.
Hulda bjó stuttan
tíma með Jóni Guðlaugssyni frá
Akureyri og eignuðust þau einn
son, Stefán Ragnar, f. 22.3. 1958.
Hann var alinn upp hjá móður-
ömmu sinni en er nú búsettur í
Reykjavík. Hulda fiutti til
Reykjavíkur 1965 og bjó lengi í
Hátúni 10 en síðastliðin 8 ár í
Hvassaleiti 10 eða þar til hún
veiktist í ágúst 1999.
títför Huldu fer fram frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Kær systir mín, Hulda, hefur nú
lokið lífsgöngu sinni. Heilsu hennar
hrakaði hratt mörg síðustu ár og
það duldist engum, sem til þekktu,
að Hulda gat ekki lengur séð um
sig sjálf. í ágúst 1999 var hún lögð
inn á sjúkrahús Landspítalans í
Fossvogi.
Hulda brást alltaf við erfiðleikum
lífs síns sem hetja og í hennar
löngu og ströngu sjúkdómslegu
sýndi hún ótrúlegt æðruleysi og
kraft. Gekk það nærri okkur systr-
um að fylgjast með veikindum
hennar, um leið dáðumst við að
hetjuskap hennar en hún bjó við
mjög mikla fötlun frá fæðingu.
Það er sagt að umhverfið og upp-
eldið eigi dijúgan þátt í að móta
skapgerð einstaklingsins og get ég
tekið undir að það sé rétt. Hulda
ólst upp í stórum systkinahópi á
mannmörgu heimili sem var Minni-
borg í Grímsnesi. Snemma lærðist
henni að farsælast var að bjarga
sér sjálf og okkur var kennt með
móðurmjólkinni að gera ekki veður
Ljósavatnshreppi. Synir þeirra
eru: 1) Indriði, f. 21. ágúst 1951,
verkfræðingur og kennari við
Verkmenntaskólann á Akureyri.
Kona hans er Birna Kristjáns-
dóttir sjúkraliði. Þeirra börn eru:
María, Páll og Jón Pétur. 2) Þór-
liallur, f. 29. nóvember 1955,
framkvæmdastjóri á Akureyri.
Kona hans er Jóna Jónsdóttir há-
skólanemi. Þeirra dóttir er Arney
Líf. 3) Haukur, f. 27. desember
1958, kennari við Iðnskólann í
Reykjavík.
Sonur Mariu fyrir hjónaband
var Bergur Lundberg, f. 10. des-
ember 1943, d. 25. júlí 1994.
Börn Bergs eru: Helgi, Ægir,
María og Sigurgeir. Barnabarna-
börn Maríu eru þrjú.
Arnór og María reistu nýbýlið
Borgartún í landi Landamótssels
og fluttu þangað 1953 og hafa
búið þar allan sinn búskap.
títfór Marfu fer fram frá Ljósa-
vatnskirkju í dag, fimmtudaginn
23. nóvember, og hefst athöfnin
kl. 14.00.
Þetta lærði ég nú allt síðar. Eitt
skiptið hótaðir þú að koma aldrei til
mín aftur ef að ég ætlaði mér að fara
að hafa þig almenningi til sýnis. Þá
hafði ég bara dregið þig út á pall með
sherrýstaup.
Ekki vil ég sleppa að minnast á,
þegar þið Mæsa komuð í laufa-
brauðsgerðina og björguðuð þá jól-
unum.
Hvað þið voruð skemmtilegar og
ánægðar með að geta orðið að liði.
Mæja mín. Endalaust streyma
minningarnar fram, því að blessun-
arlega eru árin orðin býsna mörg
sem við höfum átt samleið. En læt
hér staðar numið.
Hafðu þökk fyrir allt. Guð blessi
þig, Nóra, sem eftir lifir, og ástvini
þína alla.
út af smámunum. Hulda tók þátt í
störfum heimilisins eftir bestu getu,
var oft við afgreiðslu símans, og
margir muna eftir ýmsum skemmti-
legum tilsvörum Huldu frá þeim ár-
um. Hún gat stundum verið orð-
heppin og gamansöm.
Þar kom að því að Hulda flutti
einnig til Reykjavíkur eins og flest
hin systkinin og fékk hún vinnu við
hin ýmsu störf, enda vön allri al-
gengri vinnu og dugleg að eðlisfari.
Hún var stundvís og traust í störf-
um sínum og vel liðin af vinnuveit-
endum sínum.
Fyrir mörgum árum varð Hulda
að hætta allri vinnu vegna bílslyss
sem hún varð fýrir og var hún
aldrei heil eftir það. Hún átti einnig
lengi í miklu veikindastríði vegna
annarra áfalla sem hentu hana.
Alltaf hafði Hulda sig upp úr því,
lét þessi áföll ekki buga sig. Hún
var ekki að kvarta, sagði alltaf að
sér liði vel ef hún var spurð, en
spurði gjarnan á móti um aðra
hvernig þeir hefðu það. Hún hafði
mikið og gott samband við ættingja
sína og var alltaf velkomin til þeirra
þegar henni hentaði. Hulda bar
mikla umhyggju fyrir móður okkar
sem hún heimsótti eins oft og hún
gat, en móðir okkar lést á hjúkrun-
arheimilinu Skjóli 10. sept. sl.
Þrátt fyrir allt sem yfir Huldu
gekk átti hún margar glaðar og
góðar stundir meðal annars með
eldri borgurum. Hún lét sig ekki
vanta í félagsvistina, ferðalögin og í
kirkjumar. Hún var félagslynd og
hafði gaman af söng, dansi og allri
tónlist og gat sjálf tekið í orgel og
spilað á munnhörpu sér og öðrum
til ánægju. Þeir sem kynntust
Huldu vel á þesum vettvangi bái'u
til hennar hlýhug og veittu henni
stuðning þegar hún þurfti þess
með.
Hulda bar mikla umhyggju fyrir
syni sínum Stefáni Ragnari en að-
stæður hennar leyfðu ekki að hún
gæti alið hann upp sjálf. Móðir okk-
ar var ekkja er hann fæddist en
hún tók hann að sér nýfæddan og
átti hann hlýja og góða æsku hjá
henni í sveitinni og eftir að hún
flutti til Reykjavíkur héldu þau
heimili saman þar til móðir okkar
flutti á hjúkrunarheimilið Skjól.
Stefán Ragnar fékk þá heimili og
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfú og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnastþér.
(Ingibj.Sig).
Þín Rósa.
Eftir því sem árin líða verður mað-
ur æ oftar að horfast í augu við að
mikilvægar persónur barnsáranna
hverfa frá okkur. Nú hefur verið
klippt á einn af traustustu og sterk-
ustu þráðum barnæsku minnar. Hún
Mæja mín í Borgartúni er dáin.
A slíkum stundum koma upp í
hugann ótal minningar og svipmynd-
ir löngu liðinna ára, þegar við krakk-
amir heima, á lífsins vori, lékum
okkur saman áhyggjulaus dag eftir
dag. A uppvaxtarárum mínum
bjuggu búi sínu á bæjunum sínum
hlið við hlið bræðurnir Arnór í Borg-
artúni og faðir minn Bragi í Landa-
mótsseli með Maríurnar sínar og
krakkahópinn. Þá var nú oft glatt á
hjalla og gaman að vera til. Líf þess-
ara fjölskyldna var svo samofið, sam-
staða og samheldni heimilanna var
einstök og aldrei bar þar skugga á. I
hugum okkar systkinanna í Seli og
bræðranna í Borgartúni voru for-
eldrar okkar einhvern veginn eitt og
það sama. Því verður kannske best
lýst með orðum Hauks frænda fyrir
sautján árum er við gengum frá gröf-
inni hans pabba, og hann sagði við
mig: „Nú eru þau bara þrjú eftir.“
Þannig var ímynd okkar, pabbi var
horfinn og eftir voru mamma, Mæja
og Nóri. Þetta voru líka orð að sönnu
því mamma var sannarlega ekki ein
eftir að pabbi féll frá. Nóri og Mæja
reyndust henni sú stoð og stytta sem
hún þarfnaðist þá og fyrir það vil ég
þakka. I veikindum mömmu og við
fráfall hennar reyndust þau okkur
systkinunum sem bestu foreldrar
sem þau hafa reyndar gert alla tíð.
Nú er Arnór föðurbróðir minn einn
eftir og missir hans er mikill eftir
hálfrar aldar samveru með Mæju
sinni. Vona ég að við berum gæfu til
að standa við hlið hans á komandi
tímum.
Mæja í Borgartúni var einstök
kona. Yfir henni var þessi léttleiki
sem fékk mann alltaf til að líða vel
nálægt henni. Hún hafði sérstaka
hæfileika til að sjá skoplegar hliðar á
mannfólki og tilverunni yfirleitt og
sagði einkar skemmtilega frá. Hún
átti til afbragðs skot á menn og mál-
efni en gætti þess þó að ganga ekki
lengra en góðu hófi gegndi. Hún var
snögg upp á lagið og fljót að svara
fyrir sig. Hún var líka snögg að svara
fyrir aðra ef henni fannst á þá hallað.
Hún sagði skoðanir sínar umbúða-
laust og maður vissi nákvæmlega
hvar maður hafði hana. En hún var
þess einnig umkomin að sýna mikla
hlýju og umhyggju þegar þörf var
fyrir slíkt og þá þurfti engin orð.
Hún var höfðingi heim að sækja og
annáluð fyrir myndarskap í veiting-
um. Þar gerði hún engan mannamun
og skipti ekki máli hvort bar að garði
krakkana á næsta bæ eða höfðingja
lengra að. Allir fengu sömu trakter-
ingar sem samanstóðu af bakkelsi
eins og eldhúsborðið gat borið.
Minnisstæðir eru mér sunnudag-
arnir þegar Mæja smurði nesti sem
hefði dugað fjölda manns í fleiri
daga og farið var í bíltúra á Land-
rovernum. Einhverra hluta vegna
flaut ég oftast nær, ef ekki alltaf með
í þessar sunnudagsferðir fjölskyld-
unnar í Borgartúni. Mér er nær að
halda að ég hafi verið þar sem
sérstakur friðarpostuli til að minna
gengi á í aftursætinu hjá þeim
bræðrum, þótt svo að það kunni að
virðast illskiljanlegt í dag, þar sem
þeir bræður eru sem fullorðnir
góða aðhlynningu á sambýli á Vest-
urbrún 17. Hulda var þakklát fyrir
hvað hann fékk fallegt heimili og
treysti vel öllu starfsfólkinu þar.
Það leitar stundum á huga okkar
systra Huldu hvað henni hefði liðið
betur við svipaðar aðstæður og
hans, en fljótlega kemur upp svar
við því að líklega hefði það ekki
hentað henni. Hulda var búin þeim
eðliskostum sem best hafa dugað ís-
lenskri þjóð, að bjarga sér sjálf og
vera sjálfstæð og nægjusöm sem
hún gerði svo lengi sem hún mögu-
lega gat. En sú stund kemur til
okkar allra fyrr eða síðar að við
þurfum að þiggja aðstoð annarra og
Hulda þurfti mikið á þeirri aðstoð
að halda á sjúkrahúsinu og eins
þessa mánuði sem hún var í Arnar-
holti. Fyrir þá hjálp þökkum við
aðstandendur Huldu.
Minning Huldu systur minnar er
mér dýrmæt. Blessun guðs fylgi
henni.
Ólöf systir.
Við fráfall Huldu móðursystur
minnar er mér ofarlega í huga
hversu mjög hún auðgaði líf okkar í
fjölskyldunni á ýmsan hátt. Tilsvör
hennar og skondin tiltæki vöktu oft
hlátur og sjálf hló hún manna hæst
að öllu saman. Þegar ég var ungl-
ingur fannst mér þó stundum að
hún mætti nú vera einhvem veginn
öðruvísi en hún var, alla vega
minna áberandi, en það eltist af
mér. Ég lærði að meta hana, með
kostum og göllum og finn æ betur
hversu mikilvægur hlekkur í tilver-
unni hún var þrátt fyrir allt. Ekki
síst var það okkur og börnunum
okkar hollt að umgangast Huldu og
Stefán son hennar sem bjó með
okkur á Minni-Borg um árabil. Það
víkkaði sjóndeildarhring okkar allra
og undirstrikaði þau gömlu sann-
indi að allir hafa til síns ágætis
nokkuð.
Hulda frænka var raunar ótrú-
lega mögnuð og spilaði vel úr þeim
hæfileikum sem hún fékk í vöggu-
gjöf. Hún ólst upp í stórum systk-
inahópi og tók virkan þátt í starfi
og leik með fjölskyldu sinni. Henni
voru ætluð verk eins og hinum og
hún skilaði sínu ekki síður en aðrir.
Hún tók líka þátt í blómlegu félags-
lífi í sveitinni, hafði gaman af að
dansa og lærði alla texta og lög sem
hún heyrði. Enda sigraði Hulda
með yfirburðum þegar Svavar
Gests kom með þátt sinn „Nefndu
lagið“ á Raufarhöfn þegar hún vann
þar í síld. Hnyttin tilsvör hennar
vöktu einnig lukku í þættinum.
Hún varð snemma sjálfbjarga og
vann fyrir sér fram yflr miðjan ald-
ur eða allt þar til slys og veikindi
settu strik í reikninginn. Dugnaði
hennar og samviskusemi var við-
brugðið, hún var vel metin af yfir-
mönnum sínum og án efa hefur hún
oft kryddað tilveruna hjá sam-
starfsfólkinu. Hún var alla tíð afar
sjálfstæð, bar að mestu leyti ábyrgð
á eigin fjármálum og tókst furðu vel
að spila úr því litla sem hún hafði til
ráðstöfunar. Þar stóð hún sig betur
en margir sem teljast alheilbrigðir.
Hulda frænka mín var mikil fé-
lagsvera og eftir að hún hætti að
vinna sótti hún ýmsa mannfagnaði
sér til dægrarstyttingar. Hún spil-
aði félagsvist í flestum safnaðar-
heimilum, ferðaðist um landið, sótti
messur, tónleika og sýningar vítt og
breitt um bæinn. Hún lét ófærð og
válynd veður ekki hindra sig og
gekk meira segja á skíðum niður
Laugaveginn þegar aðrir sátu fastir
í sköflum. Lengi vel fór hún ferða
sinna á reiðhjóli en síðari árin ferð-
aðist hún mikið með strætisvögnum
og það svo að einhvern tíma heyrðu
börnin mín talað um hana sem
„konuna í ellefunni".
Hulda var ættrækin og fylgdist
vel með okkur í fjölskyldunni. Hún
sendi mér ávallt afmæliskort eða
heillaskeyti og hringdi gjaman líka
til að óska mér til hamingju með
daginn. Bréfin sem hún sendi mér
til Svíþjóðar geymi ég vandlega,
þar eru möi'g gullkorn sem vekja
okkur gleði í hvert sinn sem við
rifjum þau upp.
Síðustu árin voru Huldu erfið.
Hún átti við ýmis veikindi að stríða
en bar sig þó furðu vel og hélt upp-
teknum hætti að spila og ferðast
eins og kraftar leyfðu. Ekki reynd-
ist auðvelt að finna henni samastað
enda gerir íslenska velferðarþjóðfé-
lagið naumast ráð fyrir fólki eins og
Huldu þegar árin færast yfir. Virt-
ist það engu skipta hversu vel henni
hafði tekist að sjá sér farborða í