Morgunblaðið - 31.12.2000, Side 37

<1T(ÍA.THV[TTOHOM OOOS* fl HM WWG ff‘ HT ? Q A fíl Í1*WTP H'
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 31. DESEMBER 2000 37 >
meistaranum í Bologna, honum ek-
ið aftur á bak og áfram um borg-
ina, sem meðal annars státar af
elsta háskóla í heimi. „Það var
mjög fagmannlega að öllu staðið í
Bologna. Séð um allt. Það var mik-
ill munur,“ segir Andreas.
Allir í kaffi
Honum var ekki til setunnar
boðið við komuna til Bologna.
Komið fram á miðjan dag og á
Cantina Bentivoglio, vinsælum
veitingastað í miðbæ Bologna, biðu
menn íslenska matreiðslumeistar-
ans í ofvæni.
„Raunar var þessi staður ekki á
planinu í upphafi. Þeir hjá Bologna
2000 báðu mig að bæta honum við
mig svona tveimur vikum fyrir
ferðina. Það þýddi að ég þurfti að
matreiða fjögur kvöld í röð, sem er
mikil keyrsla í framandi eldhúsum,
en ég lét mig hafa það. Maður
sleppir ekki svona tækifæri."
Lítið þurfti að eiga við lambið og
silunginn, þannig að Andreas byrj-
aði á því að sýsla við skyrið. Fjórir
kokkar voru fyrir í eldhúsinu og
hendur flugu fram og til baka í
fleiri en einum skilningi. „Þeir töl-
uðu litla sem enga ensku. Einn
þjónn talaði sæmilega ensku en
aðrir ekki. Samskipti okkar fóru
því nær alfarið fram á fingramáli.“
Og ítalirnir voru ekki að æsa
sig. „Þegar ég var búinn að hafa til
desertinn gellur í einum þeirra:
Coffee, coffee. Ég var alveg til í
smá kaffisopa og svipaðist um eftir
kaffistofunni. Það var eitthvað
annað. Hersingin skálmaði öll út
úr eldhúsinu, út af staðnum og inn
á næsta kaffihús - í fullum her-
klæðum. Þeir voru alveg sallaró-
legir þessir menn. Svona lagað sæi
maður aldrei á Islandi. Við mynd-
um í það minnsta fara úr gall-
anum.“
Andreas segir eldhúsið á Cant-
ina Bentivoglio ágætt - en ekkert
meira. „Ég er ekki að segja að
þessum stað hefði verið lokað á ís-
landi en það hefðu verið gerðar
ýmsar athugasemdir. Kokkarnir
voru að vísu góðir, allt fagmenn,
en þjónarnir voru misjafnir. Ekki í
hæsta gæðaflokki. Eldúsið var
miðað við starfsemi staðarins,
skipulagt fyrir fjóra kokka. Það
var því þröngt um fimmta mann-
inn. Andinn var þó góður.“
Andreas var með um fjörutíu
manns í mat, þar af dágóðan hóp
af fundi samtaka menningarborga
Evrópu. Meðal annarra Ingibjörgu
Sólrúnu Gísladóttur borgarstjóra
og Þórunni Sigurðardóttur stjórn-
anda Reykjavíkur - menningar-
borgar.
„Það var virkilega gaman að
hafa þær þarna og viðtökur voru
mjög jákvæðar. Ég heyrði að
minnsta kosti engan kvarta."
Matseðill hússins var jafnframt í
gangi og alls voru um tvö hundruð
gestir afgreiddir um kvöldið.
„Þetta er miklu meiri fjöldi en
við þekkjum hér heima og atgang-
urinn eftir því. Það var fróðlegt að
fylgjast með þessu. Þetta var al-
gjör mokstur.“
Fokdýr ólífuolía
Daginn eftir var Andreas sóttur
um miðjan dag og ekið með hann á
veitingastað sem heitir Locanda
del Öastello í Sassa Marconi
skammt utan við Bologna. Hann er
til húsa í gömlum glæsilegum kast-
ala og þykir einn af fínustu veit-
ingastöðum héraðsins.
„Þarna var aðstaðan mun betri
og tæknilegri en á hinum staðnum.
Greinilega mun vandaðri staður.
Ég var raunar mjög heppinn með
staðina. Annar var einn af vinsæl-
ustu stöðunum og hinn einn af
þeim fínustu."
Samskiptin voru líka mun ein-
faldari á Locanda del Castello.
„Eigandinn bjó um árabil í Eng-
landi og talar því góða ensku. Það
gerðu tveir af kokkunum líka. Það
sparaði tíma og er bara skemmti-
legra en að pota og benda. Eig-
andinn er mjög sérstök týpa, hress
og skemmtilegur. Lék á als oddi
allt kvöldið. Hann er líka marg-
fróður um vín og matargerð en
þeir sérhæfa sig í ítölskum vínum
þarna.“
Andreas segir það gott merki
um gæði staðarins að hann var lát-
inn steikja lambið upp úr „extra
virgin“ ólífuolíu. „Það er fínasta
olía sem maður fær. Ég yrði um-
svifalaust rekinn ef mér dytti í hug
að steikja upp úr henni heima.
Hún er svo dýr. Þarna er greini-
lega engu til sparað. Ég tímdi nú
samt ekki að setja of mikið,“ segir
matreiðslumeistarinn og hlær dátt.
Hann segir eigandann hafa sýnt
sér ólífuolíur frá hinum og þessum
héröðum. Það hafi verið upplifun.
Um sjötíu manns voru í mat á
Locanda del Castello um kvöldið,
þár af 44 hjá Andreasi. Heiðurs-
gestir voru Ingibjörg Sólrún og
Þórunn en auk þeirra voru mættir
nokkrir íslendingar búsettir í Bol-
ogna og nágrenni.
Margrét Ponzi, söngkona búsett
á Italíu, söng íslensk lög milli
rétta.
Ekki var annað að sjá en mat-
urinn færi vel í fólk og var Andr-
easi klappað lof í lófa þegar eig-
andinn leiddi hann f salinn.
Sessunautur blaðamanns, sem
kom frá skrifstofu Bologna 2000,
furðaði sig raunar á því hvað mat-
reiðslumeistarinn var ungur. Hálf-
gerður „bambino". Fannst með
ólíkindum að hann gæti eldað
svona góðan mat. Einhver benti á
að Italir væru ekki í rónni nema
matreiðslumeistarinn væri kominn
yfir fimmtugt. í því ljósi rak
blaðamaður upp stór augu þegar
hann var síðar um kvöldið kynntur
fyrir héraðsstjóra Bologna-héraðs.
Vart var að sjá að hann væri far-
inn að raka sig. En reyndir skulu
þeir vera í eldhúsinu.
Hlaðborð í ráðhúsinu
Fjórða og síðasta kvöldið tók
Andreas þátt í mikilli veislu í ráð-
húsi Bologna. Var hún haldin til að
fagna endalokum menningarborg-
arársins. Matreiðslumeistarar frá
gestaborgunum átta og um tutt-
ugu veitingahúsum í Bologna lögð-
ust á eitt í eldhúsinu.
„Þetta var mjög skemmtilegt.
250 manns að smakka. Við skipt-
um með okkur réttum, sumir
höfðu til forrétt, aðrir aðalrétt og
enn aðrir eftirrétt. Ég var með
forrétt. Islendingarnir hafa örugg-
lega verið orðnir þreyttir á silung-
inum,“ segir Andreas og hlær.
Oðru nær!
„Það var mjög gaman að hitta
kollegana, spjalla við þá og
smakka það sem þeir höfðu fram
að færa. Ég var á borði með kokk-
um frá Björgvin, Helsinki og Prag
og við skemmtum okkur hið besta.
Norðmaðurinn var sérstaklega líf-
legur. Það var létt yfir þessu. Ekki
spillti svo fyrir að vera kallaður
upp og afhentur viðurkenningar-
peningur frá Bologna-borg fyrir
þátttökuna. Ég fer með góðar
minningar frá Italíu.“
Andreas hefur farið í nokkrar
ferðir af þessum toga en Italíu-
ferðin er sú langstærsta. „Þetta
var mikil keyrsla. Fjögur kvöld í
röð í eldúsum sem maður er óvan-
ur. Kokki líður alltaf best á heima-
velli. Þetta gekk samt vonum
framar, viðtökur voru hlýjar og
starfsfélagarnir fínir, þrátt fyrir
tungumálaörðugleikana. Ég er
reynslunni ríkari.“
Seinir til svars
Það eina sem Andreasi fannst
miður var hvað illa gekk að fá svör
frá Italíu fvrirfram. „Ég var búinn
að margsenda þeim fyrirspurnir,
aðallega um það hvað ég mætti bú-
ast við mörgum á hverjum stað og
svo framvegis. Þessu gátu þeir
ómögulega svarað. Ég óð því eig-
inlega blint í sjóinn.“
Fyrir vikið tók hann með sér
meiri mat en hann þurfti á að
halda. Betra að hafa of mikið en of
lítið. Segjum vikapiltinum það!
Andreas hreifst af Ítalíu. Samt
gæti hann ekki hugsað sér að fara
utan til að starfa, stæði það til
boða. „Ekki eins og staðan er í
dag. Fyrir nokkrum árum hefði ég
kannski hugsað málið en ekki
núna. Ég er fjölskyldumaður,
tveggja barna faðir, og líður mjög
vel heima. Ég hef ekki hugsað mér ^
til hreyfings.“
En Italía gleymist ekki svo
glöggt. „Ég kem heim með fullt af
hugmyndum. Sá margt á veitinga-
stöðunum og hjá hinum menning;
arborgakokkunum. Það á eftir að
skila sér. Ég stefni til dæmis að
því að hafa ítalska helgi í Bláa lón-
inu í janúar. Prófa eitthvað af því
sem ég sá í ferðinni."
Þau gerast íslenskari nöfnin en
Andreas Jacobsen. Er maðurinn
ekki íslenskur?
„Ég á íslenska móður en fær-
eyskan föður. Ég ólst upp í Dan-
mörku til tólf ára aldurs en hef bú-
ið á Islandi síðan.“
Og starfsferillinn?
„Ég vann á ýmsum stöðum fram
til 1993 að ég hóf nám á Hótel
Sögu. Lauk sveinsprófi þaðan
1997. Ég vann á Sólon íslandus frá
1997-99 og hóf störf hjá Bláa lón-
inu um síðustu áramót. I nóvem-
ber síðastliðnum tók ég við starfi
yfirmatreiðslumanns. Mér líður vel
í Bláa lóninu, er með gott starfslið,
fagmenn í hverri stöðu, og mögu-
leikarnir eru margir. Við höfum
sérhæft okkur í að taka á móti
stórum og litlum hópum. í hvaða
tilefni sem er. Ferðamenn eru auð-
vitað atkvæðamiklir á sumrin, þeg-
ar á bilinu tvö til þrjú þúsund
manns baða sig í lóninu á degi
hverjum. Einhver hluti þeirra skil-
ar sér til okkar. Það er líka vin-
sælt að halda brúðkaups- og ferm-
ingarveislur hjá okkur. Og
reyndar aðrar veislur líka. Síðan
tökum við að sjálfsögðu vel á móti
pörum og einstaklingum.“
Spurning hvort aumingja vika-
piltinum á nokkurn tíma eftir að
skola á land suður frá. Ætli Andr-
eas yrði þá ekki að slá dável af
reikningnum?