Skírnir - 01.07.1891, Síða 60

60
Tvær sögur.
einir kostir fyrir höndura. Var annar sá, að þrauka í virkinu, en hinn að
ryðja sér braut gegnum umsátursherinn og forða lífli. Lét höfðingi þeirra
hinda bandingja alla á hinn æðri hekk í Ylfingahöll með vopnum og her-
klæðum; kvað þá mundu geta þingað þar af meiru viti en áður; lét síðan
bera í höllina hrís og kjarrviði, „verður þá líkbál vort glæsilegra en ella“,
en Eómverjar brenndu dauða menn. Hann lét drepa hesta alla, setti bog-
menn á virkisveggina og opnaði hliðin til úthlaups. Sjálfur stóð hann fyr-
ir við karldyrnar á Ylfingahöll og sór þess dýran eið, að hann skyldi eigi
þaðan hörfa fyrir eldi né járni.
Varð nú hlé á bardaganum og kvað fóstra Djóðólfs ljóð, sigurspá.
Æptu þá hvorrtveggi herinn heróp og þurfti þar engum manni hugar að
frýja. Djóðólfur ruddist um fast, því hann sá reyk leggja upp afYlfinga-
höll og vildi bjarga henni. Hopaði nú engi á hæl, en hver féll þar sem
hann stóð, og voru engi grið þegin, enda var eigi griða beðið. Sóttu
Markamenn inn um hliðin, er Rómverjar tóku að lýjast og liðið að verða
þunnskipað á veggjunum. Lauk svo, að Markamenn hjuggu Rómverja nið-
ur sem hráviði í virkinu. Þjóðólfur ruddist fram að hallardyrum. Stóð
þar höfðingi Rómverja í gullinni brynju og purpurakápu yfir. Brann höll-
in að baki honum, en hann stóð grafkyrr. Þjóðólfur hafði misst hjálm og
skjöld; brynja hans var slitin, sverð hans brotið og bar hann rómverskt
og stutt sverð. Mæddur var hann og særður mörgum svöðusárum. Draup
blóð af vinstri hendi hans og skór hans voru fullir af blóði. Horfði hann í
augu Rómverjans og hló við, og hljóp að honum og sló hann kinnhest mik-
inn. En Rómverjinn lagði um leið til hans, svo hann hrataði. í þvi bili
var Rómverjinn höggvinn sverðlaus, en sverð hans stóð í síðu Þjóðólfs, er
hann gekk inn í höllina. Gengu sumir að slökkva, en Þjóðólfur gekk
seint upp hallargólfið og mælti við menn þá, er bundnir voru; verið kátir,
því nú er sigur fenginn. Lagði hann sverð sitt á borð eitt og spretti
böndum þeirra með tigilknífi og kyssti hvern, er leystur var, og mælti:
slökk eldinn, vinur. En því fleiri sem hann leysti, þeim mun lengur var
, hann að leysa. Seinast leysti hann mann, er bundinn var í öndvegi hans
og mælti: slökk eldinn, vinur. Mun jeg sitja í sæti mínu, þvi jeg em
þreyttur. Er mér þorstlátt og má vera þú færir mér vatn. Hef eg lúizt
í dag. Maðurinn rann eptir vatninu og sá eigi glöggt fyrir reyknum, er
hann kom aptur, en varð fótaskortur á gólfinu við öndvegið og tók hendi
sinni í blóð. Hann mælti: drekk, hér er vatn. En Þjóðólfur hallaðist apt-
ur í öndvegið og svaraði ekki. Yar hann kaldur og fölur sem nár, en róm-