Skírnir - 01.07.1891, Side 69

Þýzkar bókmenntir.
69
dag, og séð hann labba. í fyrndinni, ]iegar Tyrol var hestmönnum byggt,
hafi hann villzt uppi á fjölluuum, lagt sig fyrir í jökulhelli og frosið þar
fastur, þangað til hann vaknaði eptir þúsundir ára og furðaði sig á um-
heiminum.
Hann var á að líta eins og Herkules að ofan, en niður var hann orustu-
gæðingur. Dað var sunnudagur og fólk var i kirkju, þegar hann rann,
hristandi hinn mikla makka sinn, með flangsandi tagli og með rós í hár-
inu bak við eyrað, um hinar auðu götur. Að eins nokkrar gamlar
kerlingaskrukkur sáu hann og flýðu æpandi. Hann sá kirkjudyrnar standa
opnar, kirkjuna fulla af fólki og málverk af undurfagurri konu með barn
á handleggnum yfir altarinu. Hann labbar nú af forvitni inn og yfir
steingólfið, sem tekur undir, þegar hann skellir hófunum i það, upp að
altari. Nærri má geta, hvort söfnuðinum varð hverft við þessa ófreskis-
sjón.
Prestur bandaði helgum dómum gegn honum og æpti hátt: apage,
apage. Þessi orð skildi hestmaðurinn, því það var gríska og þýðir: burt,
burt. Söfnuðurinn krossar sig í bak og fyrir. Forviða gengur hestmaðurinn út
úr kirkjunni. Dorpsbúar fyrirverða sig að sjá hann allsnakinn, en fylgja
honum þó eptir, einkum kerlingarnar, til veitingastofu Genellis. Hann segir
hestmanninum, að liann hafi vaknað rúmum 200 árum of snemma eða of
seint. Á sextándu öld mundi honum hafa verið vel tekið, en nú sé heim-
urinn svo uppábúinn og hjartagrunnur. „Hvar sem þú sést í bæjum eða
þorpum, þá munu götustrákarnir hlaupa eptir þér og kasta á þig rotnum
eplum, kerlingarnar ganga af göflunum og klerkarnir kalla þigillan ára“.
Þetta var orð að sönnu. Hinn mikli hestmaður lofar af góðmennsku
fólkinu að skoða sig, að þukla. á hinni dúnmjúku húð sinni. Á meðan
tæmir hann hverja vínflöskuna á fætur annari, réttir þær að hinni fríðu
veitingamey inn um gluggann, gefur henni rósina sína. En hatur og öf-
und ná sér nú niður á honum. Prestarnir töldu þau sóknarbörn sín glöt-
uð, sem ættu viðskipti við óskírt, allsnakið og víst mjög ósiðsamt mennskt
dýr. ítalskur maður, sem sýndi á torginu úttroðinn kálfsbelg með tveim
höfðum og fimm fótum, var gramur í geði. Hestmanninn gat hver séð
borgunarlaust; hann var lifandi og drakk og rabbaði, en kálfurinn var
mesta hægðar- og þægðargrey. Segir hann presti, að munur sé á skepnu,
sem lögreglan hefur leyft að sýna megi, og óheyrilegri óskepnu, sem
vegabréfslaus æddi um landið og tæki brauðið úr munninum á ærlegum,
fimmfættum kálfum. En litill útbeinóttur skraddari, sem er trúlofaður