Skírnir - 01.04.1914, Síða 2

114
Væringjar.
En dalinn þau muna, með hamra og hlíð
og hljómandi fossa og ilmviðsins runna.
Og handan þess alls skín svo fræg og svo fríð
vor fortíð í sjónhring blóðleitra unna.
Það sólarlag er þeirra árdegis ljós,
þar á upptök vor framtíð við hnígandi ós,
þar skal yngjast vor saga við eldforna brunna.
Þá var hæverskan manndáð, ei hógværð né fals,
þá var hirð hér um bændur; það saga vor geymir..
Á gullöld hins prúða og hoska hals
spurðust héðan þær fregnir sem álfan ei gleymir.
Þá nefndist hér margur til metnaðs og hróss
frá Miklagarði til Niðaróss.
Þá stóð hámenning íslands sem æskuna dreymir.
Hún er stjarna vors fólks gegnum skugga og ský.
Hér skín hún á miðdjúpi Atlashranna.
Já, volduga norrænan vaknar á ný
af vörum og hjörtum íslenzkra manna.
Þá orðið sem geymt var í bók og í brag
verður borið hér fram upp í lífsins dag,
skal heimurinn þjóð vora sjá og sanna.
Vor heiðni er liðin. Alt hefir sinn dag.
En í Hávanna svip skín þó eilífðar myndin.
Hvert vé rís til guðs — sem bjó loftsins lag
frá Líbanons hlíðum á öræfa tindinn.
Og dökni Væringi’ í suðrænni sól
ber hann sinni’ undir skinni sem norðrið ól,
og minnist að heima er lifstrúar lindin.