Skírnir - 01.04.1914, Blaðsíða 87

Hallgrimur Pétursson.
199
•opinberun á einföldu barnamáli: »Vertu guð faðir faðir
minn«, segir barnið, og svo á að biðja guð. Sálmarnir 47.
»Kunningjar Kristi þá«, og 48. — hinn staki andríkissálmur
»Að kvöldi Júðar frá eg færi«, hygg eg að líka hafl náð
einna föstustum tökum á fólki voru, og andheitari vers
en »Gegnum Jesú helgast hjarta« og »Hjartans instu æðar
mínar« á víst engin þjóð. Síðasti sálmur flokksins er og
með þeim fyrstu, einkum er niðurlag sálmsins líkt gagn-
takandi sigurljóðum eða upprisusöng, og einkum er þetta
vers kemur:
Hvíli eg nú síðast huga minn,
herra Jesú, við legstað þinn;
þegar eg gæti að greftran þin
gleðst sála min,
skelfing og ótti dauðans dvín.
»Steini harðara er hjarta það«, segir H. P., en í dag
■hugsar margur kennimaður þessa lands: Steini harðara
•er hjarta það, sem ekki kemst við af þakklætistilfinningu
við' guð fyrir Hallgrím Pétursson. Og steini harðara er
það hjarta, sem ekki kemst við þegar þess er minst, hvað
vér eigum heilagri forsjá að þakka meira en margar
stærri þjóðir, því að tiltölu við fólksfjölda og ástæður
framleiddi vort harða, sárpínda land á þess mestu reynslu-
dögum fleiri frægðarmenn en nokkurt annað land oss
kunnugt. -öld eða lengur var ísland á undan hinu stór-
felda ættlandi voru Noregi að fæða af sér og fóstra mikil-
menni og skörunga. Og hugsa má sér, að meðan um-
komulítill húsfaðir söng i fátækt sinni og skorti vers H. P.
.Þurfamaður ert þú mín sál,
þiggur af drotni sérhvert mál,
fæðu þína og fóstrið alt;
fyrir það honum þakka skalt, —
þá hafl húsmóðirin verið að næra á brjósti sínu einhvern
þann sveininn, er síðar varð að stórmenni, sem þeir Jón
Vídalín, Skúli Magnússon eða Eggert Olafsson.