Skírnir - 01.04.1914, Blaðsíða 41

Kveðjur.
153
ur til að votta lotningu, vináttu og aðrar skyldar geðs-
hræringar. En ekki er kossavitið mönnunum meðfætt, þvíi
kossar eru óþektir um mikinn hluta Eyálfunnar, á Mada-
gaskar, hjá mörgum Negraflokkum í Afríku, Eldlendingum,
Eskimóum og víðar. En flestar þessar þjóðir hafa annað
í staðinn, og það er hinn svo nefndi M a 1 a j a k o s s. Hann
er fólginn i þvi að þrýsta. eða núa nefjum saman, og mun
upphaflega hafa verið til þess að þefa hver af öðrum, þó
snertingin komi auðvitað lika til greina,. Með sumum þjóð-
um heilsast menn með því að þefa hver af öðrum; þeir
setja munn og nef á kinn þeitn sem þeir heilsa og draga
andann djúpt að sér, og stundum er þefað af höndunum
líka. Hjá sumum Malajaflokkum eru sömu orð höfð um
það að heilsa og þefa. Með því að anda að sér hver
annars ilm sýna þeir góðvild sína hver til annars.
Eins og Malajakossinn mun þannig eiga upptök sín í
ilmaninni, eins mun hinn venjulegi koss eiga rót sína í
smekknum, eða smekk og ilman í senn. Auðvitað á snert-
ingin sinn þátt í að gera kossinn það sem hann er. Skáld-
in hafa löngum verið kossafróð, þess vegna er bezt að
heyra hvað þau segja. Þegar Bjarni Thorarensen segir:
»Kystu mig, hin mjúka mær«,
eða Jónas Hallgrímsson með Heine talar um »brennandi
kossa fjöld«, eða Stgr. Thorsteinsson segir: »Oss kossinn
á vörunum brann«, þá er snertingunni lýst full-greinilega.
»Hunangseimur drýpur af vörum þínum, brúður«, segja
»Ljóðaljóðin«, og það er eflaust slíkur hunangseimur sem
Grímur Thomsen kallar »kossa mungát«. Við sjáum hvern-
ig hann fer með það:
„A vara þinna bergði’ eg brunni,
Burt hef eg margar sorgir kyst,
Eg lifsins dögg þér drakk af munni,
En drakk þó aldrei mina lyst“.
Að kossar séu s æ t i r ber öllum skáldum saman um:
„0, rósamunnsins ríka hnoss,
Hinn rænti koss!
Svo sætt, svo stutt er trauðla til
Neitt tálar spil«,