Skírnir - 01.04.1914, Blaðsíða 80

192
Hallgrimur Pétursson.
Við umvendan sína kannast hann sjálfur í frumlegasta
sálmi sínum: »Margt er manna bölið«.
Eg var ungur maður,
alheill, sæll og glaður,
lék við holdsins hátt — —
En er tvisvar tvenna
taldist húinn að renna
tugina æfi af:
hófst upp heilsuránið,
hvarf hið fyrra lánið,
alt sem auðnan gaf.
Vel má þeim tveimur höfuðskáldum saman likja.
Þrátt fyrir mótsetningarnar mættust í þeim tvö fegurstu
og þörfustu ljós þeirrar aldar; og þótt snild H. P. væri
háleitari og meiri, var glaðværð St. 01. litlu óþarfari
þjóðinni en alvara hins. Lífið er fult mótsetninga og þarf
margt í bú að leggja.
Flestir lærdómsmenn á þeirri öld lögðu stund á forn-
fræði vora, eins og áður er sagt, og sköruðu, auk Arm
gríms lærða, einkum þrír lands vors prestar fram úr um
daga H. P. Það voru þeir síra Magrius i Laufási, sem
fyrstur reyndi að þýða Eddu, Stefán Olafsson, sem þýddi
Völuspá og H. P. sem þýddi vísur úr Olafs konungs sögu
Tryggvasonar. Og þótt öll vísindaleg þekking á forn-
fræði vorri væri þá í bernsku, sýna vísur þessara allra,
að hin forna list lá þeim nærri, Síra Magnús, sem dó
1636, kvað þessa vísu til Frís kanslara:
„Heyrið hildar skúra
hefjendur mál stefja: t
gust her golnis yztu
gjálfur úr norðurhálfu.
Grríðar girnist veður
göfugs vinar jöfra,
lofi að hreyfa, sem lifi
lönd meðan hryddast söndum“.
Snjallari er þó vísa St. Ól., sú er hann kvað ungur
meðan sveinar Brynjólfs biskups hlóðu vörðu á forn-
mannsleiði: