Skírnir - 01.04.1914, Blaðsíða 40

152
Kveðjur.
Að draga skóna af fótum sér er af sömu rót og tákn-
ar hið sama og ofantekningin. Þar er aðeins byrjað á
neðri endanum að afklæða sig.
Þessi lotningarmerki hafa og verið sýnd þvi sem
heilagt er. Þess vegna taka menn ofan í kirkjunni.
í Sturlungu má sjá dæmi þess að forfeður okkar tóku
ofan í kveðjuskyni.
Handaband. »Að taka höndum saman« er foro
siður er táknar samkomulag, frið eða vináttu. Menn
»handfestu heit sín« um kvonfang og annað, og má sjá
þess mörg dæmi í fornbókmentum vorum: »Siðan stóðu
þeir upp ok tókust í hendr, ok fastnaði Mörðr Hiúti dótt-
ur sína Unni«, segir Njála. Siðurinn tíðkaðist hjá Hindú-
um og Rómverjum, og á einu kvæði Hórazar má sjá að á
hans dögum var handabandið líka haft fyrir kveðju. »Að
rétta hönd sína til samfélags*, eins og Páll postuli kallar
það, varð og kveðja í kristnum sið. Og á Arons sögu
Hjörleifssonar sést að forfeður vorir hafa notað það eins,
því þegar Aron fór að hitta Þórð kakala og bjóða honum
til sin, er hann átti i mestum vandræðum í Noregi, þá
stóð Þórður upp og heilsaði Aroni og tók í hönd honum.
Nú er handabandið orðið kveðja víða um heim, því það
breiðist út með samgöngum Evrópumanna við aðrar þjóðir.
Herbert Spencer hefir komið fram með skrítna skýr-
ingu, sem mér reyndar virðist efasöm, á því er raenn
skaka hendur þegar þeir heilsast. Hann heldur að þetta
handaskak eigi rót sína að rekja til handkossa. Að kyssa
á hönd annars er virðingarmerki. Ef nú sá er slíkur hand-
koss er ætlaður, sýnir, eins og dæmi eru til, lítillæti sitt
með því að draga að sér höndina og reyna að kyssa á
hönd hinum, en hann byrjar á nýjan leik og þetta geng-
ur upp aftur og aftur, þá mundi úr því verða flutningur
handanna upp og ofan til skiftis. Það yrði svipað þóf
eins og þegar menn metast um það hvor eigi að ganga
á undan inn um stofudyr.
Kossinn á sér langa sögu og merkilega. Hann
kemur einkum við ástasögur, þó hann hafi líka verið hafð-