Skírnir - 01.04.1914, Blaðsíða 28

140
Unga fólkið og atvinnuvegir landsins.
sem geti aukist til stórra muna og veitt sívaxandi at-
vinnu, en s v e.i t a b ú s k a p, s j á v a r ú v e g og i ð n a ð.
Hvað er það í þessum atvinnuvegum, sem búast má við
að geti fyrst blómgast, gefið flestum atvinnu og borgað sig
bezt? Ef eitt er öðru fremra að þessu leyti, ætti það að
sitja í fyrirrúmi.
Sveita- Eg hefi áður getið þess, að með því lagi sem
buskapur. nú er, sé hæpið að sveitabúskapur fleyti miklu
fleiri mönnum. Ef þetta á að takast, verður
býlum að fjöiga og heyfengur að vaxa stórkostlega við
aukna ræktun, túnrækt eða engjarækt. Túnræktin er það
sem mest rækt hefir verið lögð við um langan tíma af
fjárveitingavaldinu. Taða og túnastærð hefir líka aukist
til mikilla muna, náiega tvöfaldast á rúmum 30 árum,
eftir skýrslum að dæma, en þó miðar þúfnasléttum vorum
svo seint, að heila öld þyrfti til þess að slétta öll tún
landsins einu sinni með því áframhaldi sem verið hefir
síðustu 20 árin! Ef þess er gætt, hve mikið hefir verið
hlynt að túnrækt., verður ekki annað sagt en að henni
miði ótrúlega seint.
Dœrnið urn Eg held að lítið dæmi sýni það ljósast, hvern-
bóndann. ig auðveldast er og fljótlegast að auka hey.
feng vorn, en hann er undirstaða þess að
býlum geti fjölgað. Hugsum oss að duglegur bóndi reisti
bú á sveitajörð sem væri þannig háttað, að hús væru lé-
leg, fjórir fimtu hlutar af túni þýfðir og ræktin miður góð,
en nógir móar ef auka skyldi stærð túnsins. Gjörum ráð
fyrir að neðan túnsins lægi allmikil en rýr landspilda,
sem auðveldlega mætti ná á nógu og góðu vatni og gjöra
að flæðiengi. Eg er ekki í efa um að bóndinn léti engið
sitja í fyrirrúmi og græddi mest á því að veita vatninu á
það. Það eitt gæti ef til vill tvöfaldað heyskap hans á fám
árum, ef engið væri vel til áveitu fallið. Aukið úthey gæfi
síðan aukinn áburð og hann aukna töðu. Þegar flæðiengið
væri komið í gott lag, sneri hann sér fyrir alvöru að tún-