Skírnir - 01.04.1914, Síða 42

154
Kveðjur.
kveður Steingrímur. Og að kossinn a n g a r vissi hann
líka vel:
„Svo rósblíða ununar angan
Eg aldrei í heiminum fann“,
sagði hann.
Ilman, smekkur og tilfinning eiga þannig
öll sinn þátt í kossinum, og það er óhætt að bæta s j ó n
og heyrn við:
■ „Varir þinar eru eins og skarlatsband
og munnur þinn yndislegur11,
segir enn >Ljóðaljóðið«, og ekki mundu skáldin eins oft
tala um »rósamunninn« ef þeim þætti liturinn engu skifta.
I>að eru ekki heldur neinar hversdags hugmyndir sem
Bjarni Thorarensen grípur til, þegar hann er að færa Sig-
rúnu sanninn heim um það, að hann vilji eins vel kyssa
hana »þó munnur og kinnar hvítni«. —
„Góði, lát þú ekki í
heyra’ i, heyra’ í“
hefir Jón Thoroddsen eftir stúlkunum í annað sinn sem
þær af náð og miskunn gefi manni koss. Það bendir á
að kossinn gefi hljóð af sér, ef ekki er því gætilegar kyst,
og hvernig kossahljóðið getur runnið saman við önnur
hljóð sést á vísu Heines í þýðingu Jónasar:
„Sizt veit nú kæra sálin mín
hvað svo mér friðar hug og geð;
orðin kossunum eru þin
svo undarlega vafin með“.
Kossar hafa verið notaðir í kveðjuskyni víða um lönd
frá því sögur hófust. Hjá Gyðingum var það siður er
kunningjar mættust að þeir kystu hver annars höfuð,
hendur og herðar. Júdasarkossinn var eflaust undir yfir-
skyni kveðjunnar. Vér sjáum og hvernig Esaú heilsaði
Jakob bróður sinum: »Þá hljóp Esaú á móti honum og
faðmaði hann, lagði hendur um háls honum og kysti hann«.
(1. Mós. 33, 4). »Heilsið hver öðrum með heilögum kossi«,
skrifar Páll postuli (Róm. 16, 16, sbr. 1. Kor. 16. 20, 2.
Kor. 13. 12). Og þessi helgi koss tíðkaðist lengi við ýms-