Skírnir - 01.04.1914, Síða 48

160
Kveðjur.
í félagslífinu. Þær eru forspil og eftirspil þess sem mönn-
um fer á, milli er þeir hittast. Og þó lagið sé margra
alda gamalt og hver einstakur maður sé við það bund-
inn, þá fær það nýtt líf, nýja sál í hvert sinn sem það
er notað, þvi engir tveir menn heilsa alveg eins, og auk
þess fer kveðja hvers manns eftir því hvernig honum
verður við er hann hittir annan eða skilur við hann. I
viðbragði hans kemur ósjálfrátt fram eðli hans og hugar-
þel. >Lofaðu mér að sjá og heyra hvernig þú heilsar og
kveður og eg skal segja þér hver þú ert og hvað þér býr í
hug«. Og þó helzt ef eg fæ að finna það, því að engin
kveðja lýsir manninum betur en handabandið. Eg skal
reyna að gera nokkra grein fyrir, hvernig á því stendur.
Síðan maðurinn hófst á legg, hefir höndin verið grjót-
páll fyrir heilabúinu, dyggasti förunautur og þjónn and-
ans. Og hún getur verið svo hlýðinn þjónn meðal annars
vegna þess, að hún er svo vel búin að skynfærum. Með
höndinni skynjum vér hvernig hlutirnir eru viðkomu:
hvassir eða sljóir, harðir eða mjúkir, hálir eða hrjúfir,
þvalir eða þurrir, heitir eða kaldir, og hún gefur oss
glöggasta vitneskju um viðnám þeirra, lögun og rúmtak.
Hún mælir þá og metur, og hennar sögusögn trúum vér
bezt. Það sem er áþreifanlegt teljum vér óyggjandi.
Og svo sem höndin skynjar sjálf, þannig er hún og hin
bezta aðstoð hinna skynfæranna. Hún ber að þeim hlut-
ina og hagræðir þeim, svo að áhrif þeirra njóti sín sem
bezt, og vér berum hönd fyrir augu til að tempra ljósið
og fyrir eyra til að safna hljóðinu eða deyfa það.
Andinn hugsar og skipar, höndin framkvæmir. Hún
grípur og hún heldur, hún hrindir og hún kastar, hún er
áhald áhaldanna, sem hún sjálf hefir skapað og gert hafa
manninn að drotni jarðarinnar. Svo nátvinnað er sam-
band huga og handar, að vandséð er hvort á öðru meira
að þakka, höndin vitinu eða vitið höndinni. Saman hafa
þau skapað flest það er menning nefnist, og iítið yrði sýni-
legt af starfsemi liðinna kynslóða, ef öll handaverk þeirra
væru horfin.