Skírnir - 01.04.1914, Blaðsíða 52

164
Kveðjur.
»Grarman konsúll brosti og svaraði kveðjunni, og um
leið dró hann í laumi hringana af hægri hönd sér, því að
hann þekti handtakið hans Jakobs Worse, þegar hann
kom úr ferðc.
I »Boken om Lille-Bror« lætur Gustaf af Geijerstam
mann lýsa því, hvað hann mundi af því er hann sá kon-
una sína í fyrsta sinn: »Þegar eg var farinn frá henni, voru
mér í minni tvö furðu stór og djúp augu. Annars man eg
aðeins eftir svörtum skinnkraga, löngum svörtum hönsk-
um og handtaki, sem gaf snögg og sterk áhrif af einhverju
hreinskilnu, vakandi og sönnu«.
Það er ekki undarlegt, að Helen Keller, blinda og
lieyrnarlausa konan fræga, sem talsvert hefir verið skrif-
að um á íslenzku í seinni tíð, hefir manna bezt ritað um
það hvernig maðurinn lýsir sér i handtakinu. Hún segir
meðal annars:
»Ástúðlegri hönd gleymi eg aldrei. Eg man í fingr-
um mér hinar stóru hendur Brooks biskups fullar af ástúð
og gleði hraustmennisins. Heyrnarlaus og blindur maður,
er tekið hefði í hönd Jefferson’s, mundi í henni hafa séð
andlit og heyrt vinalega rödd ólíka allra annara sem hann
þekti. Hönd Mark Twain’s er full af rælni og skringi-
legustu gletni, og meðan maður heldur í hana, breytist
gletnin í samúð og drengskap«.
Þó handtakið sé líklega sú kveðjan er lýsir mannin-
um bezt, þá mun hver sem hugsar um það finna, að hin-
ar kveðjurnar geta líka einkent mennina. Út í það ætla
eg þó ekki að fara í þetta sinn. Tilgangi mínum er náð,
ef mér heflr tekist að vekja athygli yðar á því, að þessi
hversdagslega athöfn, kveðjan, er einn af þráðunum sem
mannlífið hefir verið oflð úr síðan sögur hófust, einn af
þeim þráðum er tengja mann við mann og bera boð frá
sál til sálar. Og eru ekki kveðjurnar, þegar að er gáð,
ímynd lifsins sjálfs? Er það ekki saga okkar allra, að
hittast og skilja, heilsast og kveðjast — finna um stund
dularfulla návist lifandi sálna, sem óðar en varir hverfa