Skírnir - 01.04.1914, Qupperneq 94

206
Dómur Dr. V. G. um „Hranniru.
hvaSa eiginleikar þaö voru sem vöktu þessar tilfinningar hjá hon-
um. Lesi menn t. d. vísurnar: »Svá skyldi goð gjalda«, »Lög-
brigðir hefr lagða« og »Nýtr illsögull ýtir« og gái að hvernig hann
titlar óvitii sína þar.
»Hrygðin lá Ágli harðla á munni« skilur Dr. V. G. svo, að hon-
um hafi verið gjarnt að tala um sorg sína, en það er rangt. Orðin
þýða að réttu: »Hrygðin lá Agli harðlega, þ. e. þungt, á munni,
og kemur það heim við það sem Egill kveður sjálfur í sorg sinni:
»Mjök erum tregt
tungu at hræra«.
Mótsögnina sem Dr. V. G. þykist finna í »Hór er þróttur heil-
ans æfður« og næstu vísum á eftir, í kvæðinu Svartiskóli, get eg
ekki fundið. —
Fjallstorðin unga með fegurð og unað
fangmjúk og andhrein með lífsins munað
býður þeim sjálfa sig að gjöf.
Dr. V. G. kallar það »firrur« að velja íslandi þau orð sem eg hefi
auðkent í vísunni. Fyrir skáldinu mun hafa vakað
fjarlægu hæðanna milda mynd,
svo mjúk eins og öldufaldur —
eins og hann kemst að orði í kvæðinu um Egil. Annars held eg
enginn hafi t. d. álasað Steingrími fyrir að tala um »hið milda, mjúka
móðurjarðar skaut« í kvæðinu »Sveitasæla«, sem vissulega bendir
á margvíslegan »lífsins munað« fyrir þann sem hefir nautn af öðru
en mat og drykk.
Kvöldsólin logar lárótt og hlý
í logni á Brussels hæðum.
Þetta er svo að skilja að sólin logar í lárótta stefnu að sjá, og er
það rétt mál sem fáum mundi hugkvæmast að snúa út úr eins og
Dr. V. G. hefir gert.
Orðin um höfuðborg Spánar:
Með forna heimsvaldsins úrætta arf
býr hún öltur er geyma þess heilögu glóð
munu allir skilja sem lesa þau með athygli.
Þá finnur Dr. Y. G. að því að í rímunni só sumstaðar ófull-
komið rím. Tilvitnanirnar sýna að skáldið hefir sumstaðar ekki
ætlast til að þau orð er Dr. V. G. nefnir rímuðu saman, t. d.
»eplin« og »aldin«. Hann hefir ekki kveðið þær vísur eins dýrt
og hinar, og ætti hvert skáld að mega ráða því sjálft, hve dýrt það
vill kveða. Sumstaðar veltur hinsvegar ríraið á því hvern fram-