Fjölnir - 01.01.1838, Qupperneq 5

I 5
og voru lionum feíngjin lierbergji í garöi landstjórans.
jiar fann liann aptur landstjóradótturina, og dró þá fljótt
saman mcö þeím. 3?au dnldu þess ekkji, og báru það
upp, hann íirir föður liennar, og hún firir móður sinni.
Enn so var mikjið ættardramb foreldra hennar, að þeím
þótti svívirðíng til þess að hugsa, ef dóttir síu eígnaðist
ótiginn sveítarhöfðíngja, og bönnuðu þeirn að sjást, og
settu menn til að liafa gjætur á þeím. Enn hvurnig sem
þau voru umsetin, Kosciiiszko og unnusla lians, tókst Jieím
aungvu aö síður að hittast. Fer so fram nokkra stund,
Jiángað til Kosciuszho Jioldi Jietta ekkji leíngur, og biður
unnustu sína, að Jiau skuli hlaupast á burt. Hún leggur
Jiað á hans vald. Síðan búast Jiau til ferðar, og komust
úr garðinum á næturjieli, og fóru um hríð, so Jiau urðu
ekkji vör við, að Jieím var eptirför veítt; Jiikjast mi
komin úr allri liættu, og faðmast al’ mikjilli gleði. I
Jiví bili lieíra Jiau kríngum sig liark og háreísti, og voru
Jiar komnir menn iandstjórans. Kosciuszko bregður sverði,
og ver af öllu megni unnustu sína, og særir marga menn.
Enn so lauk, að 1iann fellur firir þeím, ifirkominu af
sárum og mæði, og veít ekkji til sín; enn unnusta lians
er dreigin heím í landstjóragarðinn.
Kosciuszko lá í aungviti fulla eíkt; og er Iiann rakn-
aði við, gjekk hann til næsta Jiorps, Jtar sem eínn viuur
hans var í vetursetu; og var hann Jiá bæði Jireíttur og
örvínglaður. Nú var liorfin farsæluvon lians, og ekkjert
eptir af henni, nema endurminníngjin og hvítur klútur,
sem unnusta hans hafði misst, uótlina scin Jiau skjildu.
Kosciuszko lagði aldreí hug á neína konu aðra,
hvurkji firr nje síöar, og var með öllu ófáanlegur til að
kvongast, Jiótt honum biöust síðan optlega góðir kostir,
bæði á Frakklandi og Sljettumannalandi. Unnusta lians
gat honum aldreí úr minni liðið, og á gamalsaldri varð
hann eíns og úngur í annað sinn, Jiegar hann minntist
hennar.