Fjölnir - 01.01.1838, Qupperneq 21

21
Nú dvelst Koseiuszko í Parísarborg. Ekkji rækti
liami lieúnboL) hinna útleiidii seiuiiherra, eim Icítabi við-
kjimiíngar jieírra manna, er hann vissi vera afbragð annarra
í stjórnarefnmn eður vísiiulnm. 1 eínu sainsæti komst
hann í kunníngskap við þann mann, er Zeltner hjet,
seiulihcrra al’ Svissaralaiuli; gjöröist {iar brátt mikjil
vinátta, og fór KoSciuszko til lians, og var með honum.
Zeltner varð síðan að seígja af sjer embætti sínu (sakjir
{teírra tíðinda, er {)á gjöröust), og þola margskonar skort
ásaint fjölskjildit sinui; enn Kosciuszko sætti með þeím
sjerhvurri örbirgð og áhiggju. J>að var iðja Kosciuszkos,
ineðan hanu var á heímili Zeltncrs, að liálfum deígi varði
hann til þess að iðka vísindi sjálfur, enn öðrum helni-
íngji dags til að kjenna börnum Zeltners vinar síns.
Napoléon Buonaparte, er þá var æðsti ræðismaður
Frakka, tók Kosciuszko með virktum, og taldi liann á,
að gjörast herforíngji í liði Frakka; enn hann neítti því.
3?á bauð Napoléon, að taka hann í ráöið; enn Kosciuszko
svaraði: “hvað ætti jeg að hafast að þar?” — Já er
{ijóöríkji Frakka var breílt í kjeísaradæmi, þág margur
lenz mauiis nafn, er áður var ótiginn. Og eínhvurju
sinni spurði Kosciuszko kunníngja sinn eínn úr ráöinu,
livað liann ætti að kalla hann. Enn sá maður svaraðit
“jeg er eínn vagsmoli”, seígir hann, í “hendi hátignar-
innar”. Kosciuszko bauö so við þessu svari, að hann
mátti ekkji sjá {iann mann framar.
jiegar Kosciuszko tók að leíðast ónæðið í Parisar-
horg og heíiuboð höfðíngjanna, fór hann þaðan, og settist
að í Fontainebleau, og skjemti sjer að garðarækt og
annarri jarðirkju. j>ar bjó þá firir Zeltner vinur Iians.
j>að varð þessu næst, að ófriðiirinn hófst millum Rússa
og Napoléons kjeísara, og vildi kjeísarinn færa sjer i nit
vinsældir Koschiszkos á Sljettumannalandi. Kosciuszko
lofar liðsinni sínu, með því skjilirði, að kjeísarinn ritaði
samníng, þann er so segði, að kjeísarinn skjildi liefja