Fjölnir - 01.01.1838, Síða 28

28
að eínhvur maður fátækur værl orðinn veíkur, var liann
vanur að seigja þeím lijónum, að bíða hans ekkji til
miðdeígisverðar; ljet liann J)á söðla hest sinn, og reíð
af stað með sína vínflösku í hvurjum vasa, og si'na í
hvurjum poka við hnakknef sitt, og vitjaði sjúklíngsins;
gaf hann honum {)á ekkji að eins gjaiir, lieldnr hug-
hreísti hann, eíns og faðir barn sitt, og talaði mörgum
fögrum orðuin uin miskunsemi guðs og hið eílífa lif;
og þegar hann kvaddi og fór af stað, var hann vanur
að vara sjúklíngjinn við, að drekka of mikjið af víiiinii,
so honuin irði það ekkji til meíns, Jiar sem jiað ætti að
stirkja hann.
5<»tt Kosciuszko færi leínt með velgjörðir sinar, urðu
þær ei'gi að síður hljóðbærar tneð inörgu móti. Jiað var
eínhvurju sinni, er Kosciuszko haföi Ijeð Zeltncv hest
sinn, að hesturinn gjöröi sig staðan og vildi hvurgji fara
úr sporunum, í hvurt skjipti sein förumaöur varð á götu
hans. Veturinn 1816—17 var harðæri mikjiö í Solothurn.
3>á gjörðist Kosciuszko frumkvöðull að þvi, er fjelag var
stofnað til iiðsinningar þurfandi inönnutn, og tókust liinar
beztu firirkonur borgarinnar það starf á heudur að út-
hluta gjöfuinim; Kosciuszko sjálfur gaf þá á ileígi hvurjum
50 þurfamönnum ölmusu. 3?« bar cínhviirju siuni so
við, að gjöra skjildi upptækt fje tveggja bænda fjelítilla,
er fjölskjildu áttu að annast; ieítuðu þeír þá til við
konu Zeltners, og beíddu liana að tjá Koscitiszko, í hvurt
óefni hag þeírra væri komið. IIúu treístist ekkji að
bera þetta mál upp íirir Kosciuszko; því þenna ilag
hinn sama liafði liann gjefið ineíra fje, enn venja Iians
var, og það var ekkji all-lítið, er menn þessir þurftu, so
að þeím væri þá borgjið. Enn um kvöldið, nær miðnætti,
er setið var ifir borðuin, sá Kosciuszko, að hún var
döpur í bragöi, og spir, hvað valdi ógleöi hennar. Hún
seígir hoiuim þá alla sögu, og sehir Kosciuszko henni
þegar fjeð, og biður hana fara sem hraðast, og vekja