Ný félagsrit - 01.01.1859, Síða 174

174
XVÆDI.
Og hætti um stundu sorgar athöfn sinni:
„Gæt, hve þú inn komst, hverjum þú mátt lilíta.
Ðyranna vídd ei láttu grand þig ginna.“
Leibtoginn1) ansar: „Orh þín oss ei bíta,
Forlögum háhri för ei mein skalt vinna,
því svo bau& hann, sem hefir mátt meí> vilja,
Spurningar fleiri skaltu ei um þa& inna.“
þá heyr&i eg grátniö líkt sem brimhljúb bylja,
þ>ví nú eg kom í kvalafylgsnu) grimma
Og harmatölur heyr&i sálir þylja.
Mig bar a& stab, er kefr kolsvört dimma,
J>ar drynr gnýr, sem úfinn öskri græ&ir
þegar gagnstæ&ra geysar ve&ra rimma.
Stormbylr vítis þar án afláts vmr,
I hvirfilvindi illa þrífr anda,
Sveiflar þeim harfean, hrekr, lýr og mæfeir;
Bornir í kvala súgi sídynjanda
J>eir tönnum gnísta, grenja, hljó&a, veina,
Og bölfa gæzku gu&s hins allsvaldanda.
Heyrfeag a& slíka refsing skyldu reyna
Syndugir menn, er skynsemd skýra fella
Und holdsins lysting, upphaf allra meina.
Sem svartir starrar votum vængjum skella.
Er þeir í flokkum flýja vetrar hrí&ir,
Sviptingar storma sálir spilltar hrella.
þær huggar vonin sízt um sælli tí&ir,
N& mýkri kvöl a& muni tárin þerra.
Sem trönufylking löng um loptife strí&ir
Gjallandi kli&, — þá hertist snarbyls snerra
Emjandi flýfei flokkur ve&ri hristur.
*) Skáldife Virgill.