Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1847, Síða 22

ar gjöra, aö lileypa liestum yfir tún og akra, f)á eru
allmargir sem ekki binda eÖur liepta liesta sína ut-
an túns og garða, sem vera ætti, lieldur sleppa þeim
hvar sem stendur, svo j)á komið er útúr kyrkjunni, eru
þeir opt komnirútimið tún eður sáöreiti; þetta vottar
staklegt skeytíngarleysi og virðíngarleysi fyrir eign-
ar-réttindum annara manna; það virðist svo sem
menn áliti tún og akra staöarlialdara svo sem nokk-
urskonar almermínga, það er furða að lögstjórnend-
ur stemma ekki stiga fyrir slíkri óliæfu.
Eg vona þér láið mér ekki, tignaði herra bróðir!
— eg itreka það aptur, — þó mér brigði við slíka ósiðu,
eptir það sem eg hafði vanist við í uppvextinum hjá
föður mínum suður í Víkinni; í hans sóknumvarsú
regla komin á, — og eins veit eg muni vera lijá yður—,
að aldrei var seinna tekið til hámessu*) enn stundu
fyrirliádegi; þegar hríngjarinn tók til að samhríngja,
gengu allir inn í kyrkjuna, svo hverr maður var
setstur þegar djákninn hóf að lesa bænina í kórdyr-
um, .svo þeir gátu þræðt orð hans, og beðið sjálfir
ásamt honum, en jafnskjótt og byrjaður var saung-
urinn, tóku allir nndir, er súngið gátu, bæði karl og
kona, sem með einum munni; einstakir menn voru
og setstir í sæti sín áðurenn farið var ad sam-
hríngja, en aldrei heyrða eg nokkurn þeirra tala
hátt, síst um hégómleg efni, heldur voru það optast
guðræknustu mennirnir, er leituðu þannig livíldar og
næðis, hæði sálu og líkama; þegar hinn æruverði
öldúngur, faðir minn, var kominn í stólinn, sá eg
alla hlýða með mesta athygli, já, eg sá athyglis — og
eptirvæntíngar—svip á öllum, áður ennhann 'lauk upp
vörum sínum; meðan á ræðunni stóð, hærðist eing-
*) J>ar hefir sjálfsagt verið haldinn aptansaungur eður í
annari kyrkju, sama dagínn.
þýð: ath: