Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1847, Síða 29

tlimmu húsi, sem hann fann ekki dyrnar á, en j)á
kemur annar með Ijós í hendinni, og lýkur upp dyr-
unum fyrir honum, svo bjart verður kringum hann
allt í einu. Allt eins rennur skilníngi barnsins nýtt
ljós upp, þegar kennarinn er þannig að fræða það;
en spurníngarnar gjöra j>að ennfremur að verkum,
að fræðslan rótfestist enn betur í minninu, og verður
eiginlegri jieim sem við á að taka. Fræðslan verður
j)á og heldur ekki eintómt minnisverk; því ringl-
íngurimi sjálfur á þátt í henni, að því leyti skilningur
hans leitaðist við að ná henni. Jað er að visu
sjálfsagt, að árángur spurnínganna, að því leyti, sem
þær æfa skilnínginn, hlýtur að vera næsta misjafn;
hann er að nokkru leyti kominn undir því, live lag-
lega keynaranum ferst að spyrja, og að nokkru leyti
undir gáfum únglíngsins,, sem við á að taka; en
hvernig sem þessu er háttað hverju um sig, verður
hann þó ætíð nokkur, þegar alúð er viðlögð, því
það rætist eins í þessu efni, sem hverju ööru, að
sigursæll er góður vilji.
3) Ilin þriðja nytsemi, sem barnið hefur af, að
það er spurt úr lærdóminum„ er sú, að það greiðir
guðlegum sannindum veg til lijarta þess,
og lirærir það og lagar til að fallast á þau.
Baniinu er eins varið og hinum fullorðna, að hjá
þvi er tvennt, sem hlustar á kennínguna: skilníng-
urinn og tilfinningarnar. Báðum þessum tilheyrendum
verður kennarinn að gefa líkan gaum, og má hvorig-
an þeirra setja hjá. Aö því leyti sem nú spurníng-
arnar æfa skilninginn og greindarablið, og hjálpa
til að ná grundvallaðri þekkingu á efninu, þá liefur
kennarinn fullnægt kröfum skilníngsins; en — hann
á líka að leitast við að laga spurníngar sínar þann-
ig, að þær verði hjartnæmar; það er að skilja: að
einsog hann vekur skilning barnsins til unihugsun-