Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1847, Blaðsíða 35

og húsbænclur-, sem tíðka að spyrja börnin sjálfir
úr lærdóminum, bafa líkt og börnin sjálf [>ann á-
bata af því, að þau bin guðlegu sannindi, sem þeir
eru að innræta barninu, fá við það inngaungu í björtu
sjálfra þeirra, til að bera þar þann ávöxt, sem þeim
er ætlað. Eg gjöri ráð fyrir, að hvert það foreldri,
sem leggur nokkurn bug á uppfræðingu barna sinna,
gjöri það ekki af svo hégómlegum ástæðum, að
þóknast eingaungu prestinum með því, eða til að
sýnast fyrir mönnum, beddur af kristilegri rækt og
umbyggju fyrir andlegri og eilífri farsæld barnanna,
og þá er það líka auðvitað, að sá sein lætur sér
annt um annarra andlegu farsæld, og vill leiðbeina
þeim til bennar og kenna þeim að ná Iienni, muni
ekki gjöra það með köldu blóði, eða geta af bjart-
ans alvöru sagt þeim sem liann er að kenna, að
eitthvað sé vilji Guðs og vegur til farsældarinnar
nema það sé- sannfæríng sjálfs hans. Hann getur
ekki af heilum buga lagt niður fyrir barninu, bvað
það á að gjöra og varast, til þess það geti breitt
Guði þóknanlega, sé bugur bans sjálfs því frábverf-
ur, finni hann hjá sjálfum sér einga laungun eða
vilja til bins sama; og bafi viljinn áður verið bjá
bonum dofmn og sofandi, getur varla nokkur blutur
verið kröptugri til að vekja bann enn það, þegar
liann verður að útlista og brýna fyrir barninu þær
hinar sömu lífernisreglur, sem eiga að vera mæli-
snúra fyrir breitni sjálfs lians. Annars blyti sam-
vitska bans að vera sofnuð með öllu, en þá liggur
bonum líka farsæld barnanna í léttu rúmi, og þá
er liann livorki bæfur til þessarar né annarrar guð-
ræknis atbafnar.
C
Nú er að jninnast i 3ju og seinustu grein á
3*