Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1847, Qupperneq 44

44
sig vif> aö styöja. Sjá {)ó allir, hve ótækt það er, í
svo miklu og strjálbygöu ey-Iandi, aö ekkert tíma-
rit skuli vera til, auk þess sem viö böfum haft orö
á okkur fyrir, að við unnum fróöleik og vísindum;
.en eg sje ekki betur enn niönnuin hér {>yki allt of-
gefiö, sem gefið er fyrir fróöleiksbækur og {>ær sem
til menntunar horfa.
Sjeð hefi eg fyrstu arkirnar af Reykjavíkur-
póstinum, sein er mánaðarrit, er þeir syðra hafa
tekist á hendur að gefa út; og er það mjög nær-
-gætnislega byrjað alþýðu vegna, og' er gott til þess
að hugsa fyrir landa vora, að allar líkur eru til, að
framlialdið samsvari byrjuninni, þareð vitrir og gáf-
aðir menn eiga hlut að málum.
Én — mér líður ekki Klausturpósturinn úr
minni, bæði veit eg, að Konferentsráð sál. Stephen-
sen hefur ekki haft jafnmikið fyrir nokkurri annari
bók, líka mun eingin bók, að fráteknum andlegum
bókum, hafa komið rit alþýðu þarflegri eða ómiss-
anlegri. Og þó er hér valla nokkur bær sá, að
Klausturpósturinn sé til á. Hvernig á nú að halda
við alþjóðlegum ritum, þegar einginn að kalla vill
kaupa þau? þau hjara og lialdast við um fáein ár,
deya síðan; önnur fæðast og fara eins; verða svo
öll á stángli, en framhaldið ekkert.
Eg get því ekki lialdið, að námfýsi sé að auk-
ast á þessum kjálka. Hjátrúin mínkar hjá mörgum,
en hinn óvinurinn, vantrúin, er nærgaungull. Að
sönnu fara finindi og viðhöfn lieldur í vöxt, en ást
á vísindum er þeim ekki samfara; og einsog viö-
höfn er ekki óhult velinegunar merki, svo eru fín-
imli ekki órækur vottur sannrar menntunar; en á með-
an sanna mentun vantar, er ekki að búast við bók-
fýsi lijá almenníngi. Varla get eg skilið, að trúin
sitji í öndvegi á því heimili, þar sem Mynsters