Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1895, Page 32

32
miðjum reitnum, ef efnið er gott og verkið vel unnið; á þessum
saumi er hvorki rétthverfa né ranghverfa, hann er eins beggja
megin, svo sem auðskilið er. Þessi saumur er að líkindum eigi
mjög vandasamt verk, en hlýtur að vera ákafiega seinunninn;
í þessari ábreiðu telst svo til að séu um 52,250 augu og er það
eitt nægilegt til að sýna, hvilikt verk er á henni. Á ábreiðunni
er, svo sern myndin sýnir, einskonar knútauppdráttur, mjög hag-
lega og reglulega gerður, enda bregður hvergi, nema ef vera
skyldi á einum stað eða tveimur, út af réttri setning litanna>
samkvæmt þvi, sem til hefir verið ætlazt í fyrstu. En því miður
sýnir myndin eigi litina og er jafnvel eigi alstaðar svo glögg
sem skyldi. Þar sem myndin er ljósust, þar er ábreiðan Ijósgul
og ljósblá, en þó er ijósblái liturinn venjulegast ljósari; en þar
sem myndin er dökkleit eða nærri svört, þar er ábreiðan annað
hvort með dökkbláum, svöitum, grænum eða rauðum lit; þannig
eru þræðirnir í hnútunum eða netinu samsettir af fimmfaldri augna-
röð, svört yzt, en ljósgul og ljósblá i miðju, en krossarnir í tigl-
unum og rósirnar og stjörnurnar í átthyrningunum eru með
ýmislqgri samsetning hinna litanna, sem áður hafa verið nefndir,
og verður þeim litbreytingum eigi lýst svo með orðum, að vel
sé. Á efri enda ábreiðunnar er bekkur, sömuleiðis af augnasaum,
og stendur þar með bandaletri:
DOMHILDUÍtEYRIKSDOTTER • MDC[CL]I
þ. e. Dómhildur Eyríksdóttir 1751. Stafirnir eru með ýmsum
litum, hinum sömu, sem eru á ábreiðunni, en hver stafur með
sínum lit, nema síðara T í DOTTER og síðasti stafurinn í ártal-
inu, þar er fieiri litum blandað saman. Sumir stafirnir eru mjög
svo óglöggir, vegna þess að litirnir eru þar fölnaðir, svo sem
DO og U í DOMHILDUR og IK ogE í EYRIKSDOTTER, en þó er
enginn efi á, að þá ber að lesa svo; sömuleiðis er 4. og 5. staf-
urinn í ártalinu hvor um sig svo óglöggur, að þar vottar að eins
fyrir einhverjum litaskiptum, en augnatjöldinn sýnir, að þar hafa
að eins 2 stafir getað staðið og eru þeir settir hér inn eptir
ágizkun, því að kona sú, sem hér er nefnd, er varla nokkur
önnur en Dómhildur dóttir Eiriks prests Þorsteinssonar í Saurbæ
(d. 1738) og síðasta kona Þorsteins próf. Ketilssonar á Hrafna
gili (d. 1754); hún mun vera fædd um 1725 eða jafnvel fyr og
mun hafa gifzt sira Þorsteini 1749—50; hún varð gömul og and-
aðist 1805 (Espól. Árb. XII, 4).
Aður hefir letur þetta verið lesið nokkuð á annan veg