Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1930, Síða 89

89
lega. Liggur það frá landnorðri til útsuðurs og heitir Hlíðarsund.
Vestan við Hlíðina endar Hlíðarsund í svonefndum Smiðjudal. Eptir
honum fellur áminnztur Merkjalækur. Upp af Smiðjudal eru Merki-
klettar. Koma þar í merki frá þrem bæjum1 2 3 4 1). Norðar er Brennifell.
Allt er þetta uppland Saurbæjar samfellt skóglendi, sums staðar
meira en sums staðar minna. Mestur er skógurinn norður undir Eyrar-
vatni (Vatnaskógur). Er þar bæði birki (yfirgnæfandi) og gulvíðir og
nokkuð af reyni og grávíði. En einkennilega er mikið af blágresi og
mjaðarjurt í skógargrunninum. í suðurhlíðunum eru svo miklar mel-
skellur, að segja mætti um það land, að það væri gljáskógar.
Ritað í september mánuði 1930.
M. Thorlacius.
Kolgjörðin.
(Ljóðabréf).
Heiðurs verðum, heppnum opt,
hreppstjóranum monsér Lopt
Guðmundssyni, greitt með hrós,
garpurinn býr á Hálsi í Kjós.
1. Elsku vinur, auðnan þin
aldrei fái bana;
hér er kveðja minna og mín;
máttú þiggja hana.
2. Ástsamlega þakka eg þér
þínar allar tryggðir,
nýtt að frétta neitt ei er
nú um þessar byggðir.
3. Seggir, þeir er sendir þú,
sveipaðir klæðisbolum,
með fraktað hafskip fara nú
fullt af viðar kolum.
4. Þeir hafa skertan skóginn hér,
eg skal þá um það kæra:
Öll er jörðin eptir ber
eins og rökuð gæra.
5. Óðu þeir fyrst í Fannahlíð,
felldu hverja hríslu:
ógnarhöggin heyrðust stríð
hér um alla sýslu.
6. Þverhnúkarnir þoldu skell,
þessa brátt þeir eyddu;
mörg ein hríslan fögur féll,
fenju þegar reiddu.
7. Grenás líka gjörvallan
grenntu þeir að vonum;
fjárbítur ei finna kann
framar skjól í honum.
8. Vatnaskógur varð ei frí
voða fyrir grandi;
engin hrísla honum í
hygg eg ePtir standi.
1) Saurbæ, Kalastöðum og Svarfhóli.