Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1930, Side 91

91
27. Hélt svo mastra hindin mett
hafnar burt úr mynni,
gat svo varla rogað rétt
rokna byrði sinni.
28. Hvar með þetta hindin mæld
hélt um brautir voga,
var sem træði djúpa dæld
dýrið austurtroga.
29. Fíll hvar hlunns með fullan búk
fór á ýsuvöllum,
var sem sæi á hæsta hnúk,
hér á stærstu fjöllum.
30. Vembilfullur vogajór
vagaði seinn í förum
yfir um bláan karfakór
Kjósarlands að vörum.
31. Þaulfurðaði þar á grund
þá, sem höfðu vitið;
svona fullan húnahund
höfðu fáir litið.
32. Þessum farm nær álma Ull
ára skilar barði,
verður Kjósin fjallafull
og fram að Svínaskarði.
33. Þegar kolgjörð þessa sér,
þú mátt, vinur hollur,
á líta, hvort ei mér ber
ærinn skógartollur.
34. í hann láta færðu flest
fjármagn þitt gagnrika:
kapla, sauðfé, kýr og hest,
konuna máske líka.
35. Nái eg ekki nóg að fá,
náðir skulu minnka,
klaga eg þig, karl minn, þá
Káraness fyrir Brynka1)-
36. Dóminn getur sagt upp sá
sinni meður ríku,
apellera ei má frá
yfirvaldi slíku.
37. Ráðlegg eg þér, reynir brands,
— raun svo nái dvína,
óttast skaltu hátign hans
og hér með reiði mína.
38. Línan hleypur enda á,
eptir settum máta,
man eg ekki meira þá,
máttú það forláta.
39. Margt er gjört að gamni sín,
geðs svo hverfi mæða,
ekki vil eg, orðin mín
aðra skuli hæða.
40. Kjarnagóð frá konu og mér
kveðjan ástarrika
sendist kæru þinni og þér
og Þórarinum líka.
41. Letrið, stagað enda að,
engum, bið eg, sýnir,
leggðu á eldinn lesið blað,
lifðu vel og þínir.
42. Unz að kólnar mergur minn,
máttur títt þá brestur,
játast vinur ég vil þinn,
Jón Hjaltalín,
prestur.
1) Sveitarlimur.