Öldin - 01.07.1893, Blaðsíða 25

ÖLDIN.
73
Maríumyndinni og huldi Regínu í ryki og
rusli.
Burtu höðan ! nú sjiið þér sjálf,“ æpti
greifinn. ,,Förum, förum!“ sögðu þern-
urnar utan við sig a.f hræðslu. En Regina
varð einungis snöggvast forviða, en kom
óðara til sjálfs sín aftr, laut niðr, reistiupp
myndina og sagði örugg: „Þeir orka engu
í móti inni heilögu jómfrú.11
Hún sagði ekki satt. Sú heilaga mær
var komin í fjóra parta. Um varir greif-
ans lék vantrúar-háðhros og leiddi liann nú
mótstöðulaust frændkonu sína, sem ekki
leizt lengr á hlikuna, út úr þessu voða-
herbergi.
Meðan á þessu gekk í turninum, hafði
Keller tekið ráð sín saman til varnar kast-
alanum. Hann gat ekki varnað Svíum að
komast yfir fljótið, en hvert fótmál, sem
þeir stigu nær höllinni, leiddi þá líka nær
fallhyssunum. Þær þyntu ógrlega her-
sveitir inna hraustu drengja. Liðlangan
þann dag gátu Sbíar engu áorkað.
Hieronymus var á ferli aftr og fram á
múrveggjunum með munkum sínum, sem
stöktu vígðu vatni yfir fallhyssurnar og
gerðu krossmark yfir hyssulásunum.
Dóróþea gamla hafði hvíslað einhverju í
eyra honum og öllu lians athygli var úr
því beint að einum og sama stað, þar sem
menn höfðu séð ina tvo menn með gulu
pansarana. Inn verðugi faðir tók nú sjálfr
að hysa við eitthvert þyngsta báknið og
miða því á nefndan stað, en óðara en hann
hleypti af skotinu, féll hann á knó og las
fjórum sinnum Pater noster og fjögur
Maríu-vers með. Síðan hlunkaði stórskot-
ið, en ekki gat munkrinn sóð hvar það
liefði við komið; riddararnir sýndust
standa kyrrir í sömu sporum og fyr, þegar
reykrinn sveif frá. Hugsaði nú séra Hiero-
nymus að fjórum sinnum mvndi ekki hafa
vcrið nóg, og las nú átt:i sinnum ið sama
og áðr og hleypti síðan aftr af. En alt fór
á einn veg; kúlurnar virtust krækja fram
hjá þessum kjörnu hlótfórnum. Forsjónin
hafði ekki enn þá ákvarðað örlagastund
Gústafs konungs, og Pehr Brahe var varð-
veittr fyrir Finnlands sakir. Hver getr
sagt hvað orðið hefði úr sigrvinningum
Svía og mentun Finna, hefði morðkúla
munksins hitt skotmark sitt ?
Pater Hieronymus varð óðr við þetta;
hugsaði hann nú að lesa tólf sinnum og
freista síðan á nýjan leik, en þá var klapp-
að á öxl honum. Það var gamall liðsmaðr
er slept hafði verið lausum af Svíum um
leið og greifanum af Lichtensteini. „Hættið
þér þessum leik,“ mælti maðrinn aðvar-
andi. ,,Sá maðr, sem þór viljið hæfa, verðr
ekki hæfðr; það ,,lossar“ ekki á hann.“
Hjátrú Jesúítans var meiri en hygg-
indi hans, þegar svo vildi til; hann snéri
sér við og umlaði í lágum hljóðum :
„Þetta mátti mig gruna. Af hverju
veiztu, sonr, að ekki „lossar“ áhann?“
spurði hann og lækkaði róminn.
„Það heyrði ég í sænsku herbúðunum.
Konungrinn her eirhring á hægri handar
vísifingri, sem er allr ritaðr bjargrúnum.
Hring þann gaf honum galdrakona á Finn-
landi, þá er hann var ungr, ogmeðan hann
her hann á hendi, hítr hann hvorki blý nö
járn, hvorki eldr né vatn.“
„Ekkert má á hann bíta, segirðu ? Ó
maledicte Fennones! Því eruð þér mér
hvervetna til slysa!“
„Hvorki járn eða hlý má býta hann,“
hvískraði dátinn, „en ef ég mætti koma
upp með annað ráð-------“
„Mæl þú, sonr! syndakvittun fær þú
nú fyrirfram.“
„Æruverði faðir, ráðið er syndsam-
legt.“
„í þjónustu heilags málefnis helgar
augnamiðið hvert einasta íneðal, og segðu
frá, sonr góðr.“
„Oull af' helgri mynd-----“
„Nei, sonr, nei, slíkt má með engu
móti snerta; hefðir þú sagt hníf úr gleri
eða nefnt óvenju næma eitrtegund, þá
mætti á það líta, en gull af dýrlingi! ekki
það sonr sæll; sleppum því, sleppum því.“
Nú var náttmyrkrið dottið á og dags-