Bókasafnið - 01.02.1978, Side 5

hefur löngum staðið hér með blóma. Lífið er
ekki bara saltfiskur.
— Hve lengi ert þú búinn að starfa sem
bókavörður?
— Það fer eftir því hver viðmiðunin er. Á
ég að segja 45 ár? Ég sá um útlán lestrarfé-
lagsins í Austur Landeyjum að hluta í
nokkur ár, byrjaði að ég held árið 1932.
Árið 1940 fluttum við hjónin til Eyja.
Nokkru seinna varð ég bókavörður í Bóka-
safni Einars Sigurðssonar. Einar keypti gott
bókasafn, um 3 þús. bindi, sem var stofninn
í safninu hans. Svo keypti ég allar íslenskar
bækur ár hvert, þær sem út komu á al-
mennum markaði. Þegar ég hætti bóka-
vörslu hjá Einari árið 1949 var safn hans
mun stærra en bæjarbókasafnið. Einar var
eini einkaatvinnurekandinn sem ég veit um
að hafi haft bókasafn handa starfsfólki sínu.
— Einar var um margt á undan sínum tíma.
Ég var svo ráðinn bókavörður Bókasafns
Vestmannaeyja 1949. Ég ætlaði ekki að
sækja um starfið, en gerði það loks fyrir
áeggjan annarra. Vinnuaðstaða hefur verið
ærið frumstæð alla tíð þar til nú, á því herr-
ans ári 1977, en nú er safnið flutt í nýtt og
rúmgott húsnæði.
— Einnst þér almenningsbókasöfn njóta
þeirrar virðingar sem þeim ber í menning-
arlífi þjóðarinnar?
— Nei. Ég held þó, að fólkið sem notar
söfnin kunni vel að meta þá þjónustu sem
þau veita. En notendur bókasafna eru of
tómlátir; láta ekkert á sér bæra þegar nátt-
tröll í menningarmálum vega að þeim. í
hátíðaræðum skortir ekki hástemd orð um
bókaþjóðina, en þau orð eru innantóm. Á
annan áratug hafa menntamálaráðherrar
verið að mylgrast með frumvarp að bóka-
safnslögum. Við munum fögur fyrirheit á
bókavarðarþingi 1974, en hverjar urðu
efndirnar? Frv. til bókasafnslaga, sem lagt
var fram á haustþingi 1975, hefði gerbreytt
stöðu alm. safnanna til hins betra, ef náð
hefði fram að ganga. í stað þess var strikað
út það sem skipti máli; efnilegur unglingur
varð umskiptingur. Það er t.d. klárt
hneyksli, að styrkur til bókhlöðubygginga
var felldur niður með öllu, en ríkið fjár-
magnar að miklum hluta samkomuhús til
Bakkusarblóta.
Bæjarbókasöfnin og fáein héraðsbóka-
söfn eru rekin sæmilega, en fjöldinn allur af
héraðsbókasöfnum og lestrarfélögum berst í
bökkum og koma almenningi að litlum
notum. Þessi söfn hafa ekki skilyrði til að
starfa af myndarskap nema með sameigin-
legum stuðningi ríkis og sveitarstjórna. Við
þessi söfn starfa yfirleitt íhlaupamenn, sem
ætlast er til að vinni kauplaust eða því sem
næst, enda sveita- og sýslusjóðir lítt aflögu-
færir.
Alþingi ætti að sjá sóma sinn í því að
endurskoða afstöðu sína til bókasafnsmála
og breyta lögunum í hið fyrra horf. En það
er líklega til of mikils mælst. Mun þá skömm
þess lengi uppi. jj j
5