Dagblaðið Vísir - DV - 29.01.1982, Blaðsíða 14

14
DAGBLAÐIÐ& VÍSIR. FÖSTUDAGUR 29. JANÚAR 1982.
Spurningin
Hefur þú farið á
skíði til þessa?
Judith Traustadótlir: Nei, en ég ætla
að fara um helgina.
Rikey Garðarsdóttir: Nei, ég hef ekki
farið hingað til. Ætli maður drífi sig
ekki um helgina.
Örn Kngilbertsson: Nei, ég hef ekki
farið ennþá. Ég er búinn að lofa
sjálfum mér að fara bráðlega.
Hallgrímur Hallgrímsson: Nei, þaðhef
ég ekki gert enn sem komið er. Ég ætla
að drífa ntig bráðlega.
Anna Lárusdóttir: Nei, ég stunda ekki
skíðaferðir og hef ekki hugsað mér að
breyta út af þeirri venju. ^
Olga Sigurðardóttir: Nei, en ég fer
örugglega einhvern tíma á næstunni.
Það hefur ekki verið neinn snjór i
fjöllum til þessa.
Lesendur Lesendur Lesendur Lesendur
Vistunarmálum geðsjúkra
afbrotamanna fylgt eftir
— nánari umsagna leitað
Siðastliðinn mánudag, 25. jan.,
var itarlega fjallað um vistunarmál
geðsjúkra afbrotamanna í lesenda-
dálki blaðsins. Vegna sjónarmiða
þeirra, sem þar koma fram, ákvað
blaðamaður að fylgja þvi máli nán-
areftir.
í bréfi Guttorms Sigurðssonar (i
áðurnefndu blaði) stendur m.a.:
„Er það satt að manni þeim, sem
framdi ódæðið í Þverholtinu, hafi
verið vísað af Kleppi áður, á þeim
forsendum að hann væri of vitlaus
til aðvera þar?”
Þessi ummæli ollu því að blaða-
maöur ákvað að hafa tal af foreldr-
um mannsins, sem hér er um að
ræða, Hallgríms Inga Hallgríms-
sonar: þeim Ingibjörgu Pálsdóttur
og Hallgrími Konráðssyni. Birtist
frásögn þeirra óstytt hér á síöunni.
Jafnframt leitaði blaðamaöur
umsagna ýmissa þeirra er koma við
sögu í frásögn foreldra Hallgríms
lnga. Þess skal þó sérstakiega getið,
að Margrét Sveinsdóttir félagsmála-
fulltrúi mun senda okkur athuga-
semdir sinar vegna þessa málefnis
síðar þar eð hún var önnum kafin
og fyrirvarinn var mjög naumur.
Athugasemdir Margrétar munu
birtast hér á siðunni strax og þær
berast.
-FG.
Hallgrímur Konráðsson og Ingibjörg Pálsdóttir, foreldrar Hallgríms Inga:
Getum ekki fyrírgefíð geð-
læknunum að þeir skyldu
nefía að taka Hallgrím að sér
Hallgrímur hefur verið í einangrun
í Siðumúlafangelsinu síðan 5. desem-
ber sl. og höfum við ekki fengið að
hitta hann né sjá síðan. Hann hefur
einu sinni fengið að hringja, en það
var í fyrstu.
Við höfum fengið að senda honum
pakka og Örn Clausen, lögfræðing-
urinn hans, og séra Einar Gíslason
hafa heimsótt hann. Svo hefur örn
Clausen fengið Karl Strand geðlækni
til þess að tala við hann.
Strax sem smábarn var Hallgrimur
mjög innhverfur og hafði engan fé-
lagsskap frá neinum. Þegar hann svo
byrjaði í skóla fór allt í hönk; hann
kom þá oft grátandi heim, töskulaus
og allslaus. En einn kennari reyndist
honum þó vel og hjálpaði honum
mikið og það er hún Margrét
Thorlacius.
Sextán ára gamall fer hann siðan
fyrst í tugthús og um það bil ári síðar
leituðum við til landlæknis, því Hall-
grímur var svo djúp sokkinn í lyfin.
Heimilislæknirinn hans, Ólafur
Mixa, gat ekki komið honum neins
staðar fyrir en lét hann hafa nóg af
lyfjum.
Við vorum svo hrædd við það því
Haligrímur gerði aldrei neitt nema
undir áhrifum lyfja. Um leið og
runnið var af honum vildi hann helzt
skila því sem hann hafði stolið í vím-
unni, en þá, því miður, þegar eytt eða
selt í þessu annarlega ástandi.
Hann Haukur Bjarnason rann-
sóknarlögreglumaður veit allt um
það og sagði einu sinni: „Hallgrímur
segir alltaf satt á endanum. Einnig
væri rétt að tala við Njörð Snæhólm
yfirlögregluþjón sem líka þekkir
Hallgrím.
En þegar við snerum okkur til
landlæknis þá hringdi hann strax í
Lárus Helgason geðlækni sem neitaði
að taka við Hallgrimi, á þeim for-
sendum að á Kleppi væri þá ekkert
pláss að fá. Svo komst hann upp í
Hlaðgerðarkot, fyrir milligöngu
landlæknis, en þar tolldi Hallgrimur
lítið enda ekki búið að svipta hann
sjálfsforræði.
Óslitin harmakeðja
Síðan hefur þetta verið óslitin
harmakeðja lyfjanotkunar og af-
brota. Við höfum gengið frá manni
til manns, innan heilbrigðis- og
dómskerfisins, og reynt að fá hjálp
því við gerðum okkur grein fyrir því
að Hallgrímur var orðinn hættulegur
sjálfum sér og öðrum.
Þegar árið ’74 var ástandið orðið
svo til óbærilegt og þá létum við
svipta hann sjálfsforræði — en
núna þykjast þessir menn ekkert hafa
vitað af því (hér er átt við geðlækn-
ana).
Grímur Magnússon, læknir í
Domus Medica, hefur alltaf sagt að
Hallgrímur væri með geðklofaein-
Foreldrar Hallgrims Inga Hallgrímssonar telja geðsjúkrahúsin hafa brugðizt þegar mest lá við. Myndin er af Kleppsspít-
alanum.

kenni er gætu brotizt út á hvaða aldri
sem væri. Og Grímur heimsótti hann
ifangelsiðtá Skólavörðustíg, þegar
Hallgrímur var þar, og reyndi að
hjálpa honum eftir mætti.
Það var samt ekki fyrr en við geng-
um sjálf í það að svipta Hallgrím
sjálfsforræði að okkur tókst að ná
fundum geðlækna, og þá með aðstoð
Davíðs Þjóðleifssonar hjá Vernd.
Hallgrímur komst síðan inn á
Kleppsspítalann, ekki þó strax eftir
sjálfsforræðissviptingu, eins og lög-
reglan bjóst við, heldur einum tveim
vikum síðar, að okkur minnir. Mátti
lögreglan sitja uppi með hann á
meðan.
Lögreglan hefur gert
allt sem f hennar valdi
hefur staðið
Við viljum nú sérstaklega geta þess
að lögreglan hefur gert allt sem í
hennar valdi hefur staðiö til þess að
hjálpa okkur með Hallgrím og vistað
hann þegar geðsjúkrahúsin hafa
brugðizt. Meðal annars hefur Guð-
finnur Sigurðsson lögreglumaður
margoft reynt að koma Hallgrími í
hvers konar læknismeðferð.
Magnús heitinn Kjartansson, fyrr-
verandi ráðherra, Adda Bára Sigfús-
dóttir og Margrét Sveinsdóttir, hjá
Félagsmálastofnun, tóku síðan hönd-
um saman um að koma Hallgrími í
meðferð í Noregi. Því miður var
hann ekki settur á lokaða stofnun og
var sendur heim eftir mánuð vegna
þess að hann hafði strokið í áfengið
og lyfin niðri í Osló.
Svo var það siðast í fyrra að Hall-
grímur var settur inn á Kleppsspítala,
fyrir milligöngu Jóhannesar Berg-
sveinssonar geðlæknis. Hallgrímur
tolldi þar einhvern tíma, hvort það
var hálfur mánuður munum við ekki
nákvæmlega.
Þeir (geðlæknarnir) neituðu hins
vegar að halda honum, þrátt fyrir
sjálfsforræðissviptinguna, og kom að
því að Hallgrímur vildi ekki vera þar
lengur. Fljótlega sá hann sig samt um
hönd og vildi komast inn aftur en þá
þverneituðu geðiæknarnir að taka
við honum.
Hallgrímur var þá farinn að finna
sjálfur að hann þurfti á læknishjálp
að halda, því honum var ekki sjálf-
rátt, enda hefur skammdegið alltaf
haft svo slæm áhrif á hann.
Tveim dögum fyrir hinn hörmu-
lega atburð hér í Þverholtinu hvolfd-
ist hann síðan í áfengið og lyfin — og
svo fór sem fór.
Á hvaða grundvelli var
stœtt á að neita?
Við megum ekki til þess hugsa
hvað hann gerði þessari vesalings
ungu stúlku — og við getum ekki fyr-
irgefið geðlæknunum að þeir skyldu
neita að taka Hallgrím að sér og
halda honum. Á hvaða grundvelli er
þeim stætt á að neita sliku þegar við
vorum búin að láta svipta hann sjálf-
ræði?
Séra Jón Bjarman fangelsisprestur
hefur fylgzt með þessu öllu og veit að
þetta er satt.
Við hörmum af öllu hjarta það
voðaverk, sem Hallgrímur vann, og
megum varla til þess hugsa að svona
hefði kannski ekki þurft að fara ef
geðlæknarnir hefðu ekki neitað að
taka við honum. Okkur hefur líka
svo oft langað til að hafa samband
við foreldra ungu stúlkunnar en höf-
um ekki treyst okkur til þess fram að
þessu.
Við viljum gjarnan nota þetta
tækifæri til þess að þakka þvi fólki
sem hefur stutt okkur í raunum okk-
ar gegnum árin og þá ekki sízt eftir
hinn hörmulega atburð. Sérstaklega
þökkum við vinum okkar, sem ekki
hafa brugðizt, og þeim manni sem
sendi okkur jólaglaðninginn með séra
Jóni Bjarman.
Lárus Helgason
yfirlæknir:
„Ég ræði ekki um málefni ein-
stakra sjúklinga í blöðunum, Árið
1974, er landlæknir á að hafa hringt
til mín og beðið um pláss, var ástand-
ið sízt betra en það er núna. Því er
líklegt að ég hafi neyðzt til þess að
neita um pláss það augnablikið.
Hins vegar er ætíð reynt að veita
einhverja úrlausn og vona ég aö svo
hafi einnig verið í þetta skipti,” sagði
Lárus Helgason, yfirlæknir við
Kleppsspitalann.
-FG.