Dagblaðið Vísir - DV - 27.10.1982, Síða 13

DV. MIÐVIKUDAGUR 27. OKTOBER1982.
13
að ef ég hefði ekki vitað að þetta var
einn af borðstofustólunum okkar hefði
ég getaö dáðst aö þessari jurt löngum
stundum.
Til að gera langt mál stutt, þá tókst
mér aö lokum að koma upp snúrunum,
en það er gott dæmi um óheppni okkar
háaloftsbúa, að um leið og ég hafði lok-
ið við að festa síðasta krókinn, bilaði
þvottavélin.
Vinnuaðstaða II
Á meðan ég var að pára þetta um
verstu vinnuaðstöðu sem þekkist í ver-
öldinni fór ég aö hugsa um hverjir
byggju við næst lökustu aðstöðuna.
Lengi vel fannst mér það hlytu að vera
alþingismenn því að þegar sýndar eru
myndir frá Alþingi eru þeir sjaldnast í
salnum en sitja gjaman í gluggakist-
um eða kaffistofu, en þegar ég hugsaði
mig betur um komst ég að þeirri niður-
stööu að númer tvö í röðinni neöanfrá
væru þeir sem vinna hjá Landhelgis-
gæslunni.
Forðum tíð var landhelgin aöeins
þrjár mílur og þá gátu menn sinnt
starfinu með þvi einfaldlega að ganga
fjörur, síðan var fært út í tólf mílur og
þá voru keypt skip sem hétu María
Júlía, held ég, og skutu lausumskotum
að landhelgisbrjótum í gríð og ergi,
samkvæmt fréttum í útvarpi, og við
strákamir héldum að væru alvöruskot
sem dræpu ef til vill eins og helminginn
af áhöfn landhelgisbrjótanna, en frétt-
um síðar að væru púöurkerlingar,
ófærar um að granda nokkmm manni
en hins vegar tilvaldar til að skjóta
gömlum konum og körlum skelk í
bringu á gamlárskvöldi. Næst var
landhelgin færð út í fimmtíu mílur og
að lokum í tvö hundmð og þótti þá
mörgum nóg um, ekki síst þeim sem
gengu f jömr í gamla daga.
Eg man mjög vel eftir því að Oðinn
og Þór vom alltaf ööru hvom að taka
skip í landhelgi og meira aö segja
María Júlia, með púðurkerlingamar
sínar, lét ekki sitt eftir liggja í því efni,
en nú les maður í blöðunum að varð-
skipin séu notuð til að flytja ráðherra á
milli Reykjavíkur og Akraness og arf-
taki Júlíu, þyrlan, hafi það helst á sinni
könnu að smala fyrir bændur og flytja
byggingarefni fyrir skiðamenn upp á
fjöll og aldrei hljómar gamalkunna
setningin á öldum ljósvakans: afli og
veiðarfæri gert upptækt.
En sjálfsagt á þetta sínar eðlilegu
skýringar eins og það hvers vegna
stóllinn minn er enn úti í garði. •
Kveðja
Ben. Ax.

——
Iðnskólinn i Reykjavík.
.
5. Aukin áhersla verði lögð á skemmt-
anir ýmiskonar, sem hagnaður
renni af til iðnnáms fatlaðra.
Liðir 1 og 4 era úr ályktum félags-
rnálanefndarinnar en eigendur hug-
myndanna sitja nú í stjórninni, en liðir
3 og 5 eru frá stjóminni og hafa komiö
fram á þeim tveimur fundum sem
haldnir hafa verið þegar þetta er ritað.
Ýmsir aðrir möguleikar hafa fengið
nrikla umfjöllun en ekki þykir ástæöa
til að opinbera þá að svo stöddu.
Gagnrýnin og ábyrgðin
Um hina ungu og efnilegu stjóm
hefur verið sagt, að henni sé ekki
treystandi til að leysa úr ýmsum kjara
og réttindamálum vegna þekkingar-
skorts. Þessi gagnrýni hefur nær
eingöngu komið frá aðilum úr fyrri
stjóm, en eins og kunnugt ergerðu þeir
með sér samtök á þinginu um að draga
sig allir til baka úr kjöri, eftir að ljós
uröu úrslit úr fomanns- og varafor-
mannskjöri. Sú gagnrýni hittir því eig-
endur sina sjálfa i hnakkann, þó þeir
virðist eiga dálítið erfitt með að skilja
það. Þannig má segja að ábyrgð þeirra
sé í raun og veru tvöföld. Á síðasta
kjörtímabili bera þeir ábyrgð á and-
vana samtökum og á þessu kjörtima-
bili leggja þeir stein í götu nýkjörinnar
stjórnar. Ja&ivel starfsmaöur INSl
(hinn duglegi, ábyrgi og hlutlausi) til-
kynnir uppsögn sína eftir formanna-
kosningar. Þykir nú breiöfylking farin
aö skíta í nytina sína. Einn ágætur
maður úr fyrrverandi stjórn studdi
kröfu sína um afsögn nýkjörinnar
stjómar með því, að það hafi tekið
hann „eitt ár, að læra að svara í
símann á skrifstofunni.” Auövitað
meinti hánn þetta ekki bókstaflega,
enda væri hæpiö að hann gengi þá
laus, en menn spyrja samt sjálfa sig
hvort það sé nú ekki eitthvaö bogið við
þetta.
Því hefur verið haldið fram, að
„starfið” í INSI hafi „sjaldan” verið
„viðameira,” svo talað sé í fréttafyrir-
sögnum úr DV. Þetta væru ánægjuleg
ummæli ef fyrir þeim væri flugufótur.
Möguleiki er að starfið hafi verið
neðanjarðar, og er það raunar eini
möguleikinn, því þetta „viðamikla”
starf hefur því miður farið framhjá
flestum. Fram hefur komið að mikið
starf og erfitt sé að svara í síma, en
spuming er hvort það megi kallast
„viðamikið”.
Það er fullkomlega ljóst að fyrrver-
andi stjórn mun halda dauðahaldi í það
sem eftir er af Iönnemasambandi
tslands, enda fengju þeir annars
skömm í hattinn frá Sigurjóni frænda.
Kannski er ljósasta dæmið um hið
„viðamikla” starf það, að ómögulegt
er fyrir þetta staðnaða lið aö koma
saman löglegum stjómarfundi, því hið
sökkvandi skip er orðið mannafátt.
Haraldur Kristjánsson,
formaður
Iðnnemasambands íslands.