Dagblaðið Vísir - DV - 01.11.1982, Blaðsíða 21
DV. MÁNUDAGUR1. NOVEMBER1982.
29
Leiklist
Leiklist
Leiklist
Gesthn/r komast í uppnám yfír að heyra að þeir séu tykilpersónur i bók
húsfreyjunnar. Leikerar f. v.: Margrót Guðmundsdóttir, Helga Bachmann,
Róbert Amfínnsson og Herdis Þorvaldsdóttir.
Myndir: Jóhanna Ólafsdóttir.
Afþví
bara?
Þjóflteikhúsið: Hjáiparkokkamtr eftir Goorge
Furth.
ÞýAandi: óskar Ingimarsson.
Lýsing: Krístinn Daníeisson.
Búnmgan Heiga Bjömsson.
Leikmynd: Baltasar.
Leikstjórí: Helgi Skúlason.
Æi! Af hverju er aldrei neitt
gaman? Hvað skyldi annars vera
oröið langt siðan maður hefur fengið
ærlega að hlæja í Þjóðleikhúsinu?
Það finnst mér að orðið sé býsna
langt, kem því satt að segja ekki fyr-
ir mig í svip hvenær það skeði síðast.
Hvað um ykkur, lesendur góðir?
Nú er auðvitaö leikhúsið og leiklist-
in ekki barasta til þess ætlað aö
hlæja þar að henni. Samt sem áður
fara margir í leikhús til þess fyrst og
fremst að lyfta sér upp, létta sér lund
eina kvöldstund. Fátt er betur til
þess fallið en ærlegur hlátur — þó
það sé svo gieymt að morgni hvað
var svona fyndið og hiægilegt. Engin
ástæða að set ja fyrir sig þó til dæmis
Þjóðieikhúsið sýni í og með og saman
við önnur viðfangsefni sín simpla
hlátursleiki, eins og raunar löngum
hefur tiðkast þar í húsinu. Ef bara
tekst það sem til er stofnað: að vekja
nógan hlátur og kátinu á leiknum.
Það er hætt við að eitthvað mikið sé
að þegar þetta tekst ekki betur, and-
svarið úr salnum verður eins dræmt
og hikandi og raunin varð á frumsýn-
ingu Hjáiparkokkanna á föstudag-
inn. Hvað er eiginlega að?
Einfaldast og auðveldast kann að
vera að kenna sjálfu verkefninu um:
ieikritið um hjálparkokkana sé bara
ekki hentugt viðfangsefni handa leik-
endum og áhorfendum. Það hefur
svo sem sýnt sig áður að velgengni
leikja á Broadway eða i West End er
ekki einhlítur mælikvarði á notagildi
þeirra hér á landi. En ég veit svei
mér ekkL Við erum alvön amerísk-
um hlátursleikjum af þessu tagi sem
Leiklist
Ólafur Jónsson
oft hafa fengið feginslegan hljóm-
grunn á meðal áhorfenda. Þótt þýð-
ing Oskars Ingimarssonar kunni að
vera mistæk á frumtextanum heyrði
ég ekki betur en ýmsir velvirkir
brandarar væru í íslenska texta
leiksins, jafnvel fleiri en á frumsýn-
ingu hæfðu í mark á meöal áhorf-
enda. Og hvað er eiginlega svona
fjarlægt, iangsótt við fólkið í leikn-
um, að við fáumst ekki til að hiæja að
því?
I leiknum segir frá konu nokkurri,
Ellen, sem skrifað hefur bók um
kunningja sína, býður svo kunningj-
unum heim til að sýna þeim bókina.
Einnig hér er fullt af fólki að skrifa
bækur, ráðuneytismönnum, ritstjór-
um, háskólakennurum og fráskild-
um hjónum, að skrifa um sjálft sig
og hvað annaö. Á bak við fræga
fólkiö í pólitikinni, fundunum og
sjónvarpinu, og öllum viðtölum í
helgarblöðunum hér hjá okkur,
stendur áreiöanlegá annað fólk, for-
eldrar þess og makar, böm eða
systkini, sem eiga sinn hlut í frama
þess og öllum fyrirgangi. Eins og í
bókinni eftir EUen: fólkið í leiknum á
sem sé aUt sammerkt í því að það
lifir lífi sínu í skugga og þágu fyrir-
fólks sem það að sinu leyti stendur
undir og heldur á loft. Bágt að sjá af
hverju ætti ekki að mega henda með
góöum árangri gaman að slíku fólki
og kringumstæðum á leiksviði hér
hjá okkur.
TIL SÖLU
Varahlutir og aukaútbúnaöur á J.C.B. III—D 1978,
opnanleg afturskófla. Snjóskófla. Olíuverk nýtt,
afturdekk á J.C.B. felgum.
Uppl. I símum 36135 og 44018.
Helga Bachmann (t.v.) er eiginkona frægs rithöfundar og hefur nú sjálf
skrifað bók. Edda Þórarinsdóttir (Lh.l er eiginkona þingmanns á hraðri leið
í forsetastól en nú stendur skilnaður fyrir dyrum.
En það var eins og þetta vildi ekki
ganga í Þjóðleikhúsinu. Voru þó
ágætir leikendur í hlutverkunum:
Herdis Þorvaldsdóttir og Róbert
Amfinnsson, Helga Bachmann,
Edda Þórarinsdóttir og Margrét
Guðmundsdóttir fara auðvitað létt
með hina - einföldu manngervinga
sem við er að fást í hlutverkunum,
einstaka brandara í orði og æði í
leiknum. Nú er fyridni í leiknum svo
sem ekki mikil né merkileg í orði eða
verki og verður sumpart ansi stagl-
söm, sbr. þessa blessaða glerhurð
sem allir eru alltaf að reka sig á
hana. Leikurinn veltur, ímynda ég
mér, mest á því aö allt fáist til að
loða saman í einni skringimynd,
einstaklingar og manngeröir, atvik
og kringumstæður í meinfúsri
lýsingu samkvæmisfólks og tískulífs
sem auðþekkt sé utan leiks og allt í
kringum okkur.
I Þjóðleikhúsinu fékkst þetta dæmi
ekki til að ganga upp í sviðsetningu
Helga Skúlasonar, og dugöu þá engir
farsalegir tilburðir til aö bæta úr
skák. Það var eins og leikendur
stæöu aleinir uppi í hlutverkunum,
og höfðu ekki þegar til kom, jafnvel
ekki Herdís sjálf og Róbert, svo sem
neinu að miðla hlutverkunum nema
ver.julegri verklagni sinni. Allan
hljómgrunn vantaði, ekkert sam-
hengi milli leiks og veruleika. Og þá
var eiginlega ekki neitt eftir til að
hlæja að því á sviöinu.
Af hverju var þá verið að leika?
Það held ég að enginn hafi vitað í
Þjóðleikhúsinu á föstudag, kannski
þessvegna að svona fór. Af því bara
er ekki svar. Og þá má vera gaman-
laust að leika gamanleik án þess að
hafa neitt gaman af þvi.
unga fólkinu,
Trausti Eyjólfsson m w • Je
Valbjörn
Þorláksson'
Róm 1960,
Stangarstökk.
Tokyo 1964,
Stangarstökk,
tugþraut.
Mexíkó 1968,
tugþraut.
„Undirbúningur fyrir Ólympíuleikana er kostnaðar-
samt fyrirtæki. Ekki síður í dag en hér áður fyrr.
Við hvetjum alla til að kaupa miða í fjáröflunarhapp-
drætti Ólympíunefndar. - Styðja þannig íslenska
íþróttaæsku til þátttöku í leikunum. Gefa henni kostá
þjálfun sem gefur árangur".
2BILAR
2 BMW315 2 BlllCK SKYLARK 3 ESCORTGL 2SAAB900GL 3 SUZUKIFOX
HAPPDRÆTTI ÓLYMPÍUNEFNDAR ÍSLANDS