Dagblaðið Vísir - DV - 15.03.1983, Blaðsíða 18

18
DV. ÞRIÐJUDAGUR15. MARS1983.
Menning
Menning
Menning
Menning
ÓPERAN ER HIÐ
FULLKOMNA LEIKHUS
— ogumframallt
leikhúsalmennings,
segirleikstjóri
Míkadó
„Ég vil sérstakiega geta
þess að við berum mikla
virðingu fyrir Garðari Cort-
es og því sem honum hefur
tekist að gera."
DV-mynd: Bj. Bj.
►
Michael Deegan, Franc-
esca Zambello og Sarah
Conly.
DV-mynd: Bj. Bj.
staðar. Forlögin hafa veriö mér
hliðholl.
I mínu starfi er tungumála-
kunnátta mjög nauðsynleg að ég tali
nú ekki um kynnin af menningarlífi
margra þjóða. Og síðan var ég
skiptinemi í Moskvu í sex mánuði og
í Leningrad í aðra sex. Það var stór-
kostlegt.
Þegar maður vinnur við óperur er
auðvitað nauðsynlegt að hafa tónlist-
arkunnáttu. Nám í hljóðfæraleik
hefur því líka komið mér tii góða.
Annars lagði ég um tíma stund á
heimspeki viö Lundúnaháskóla og
síðan við Colgate-háskólann.
Öperan er dásamlegur vettvangur;
töfraveröld. — Við Michael, Sarah og
ég höfum unnið mjög mikið saman.
Til dæmis bíður okkar uppfærsla á
Makrópólis-atburðunum, óperu eftir
Janacék, það verður í Milwaukee.
Við tilheyrum hópi ungra Banda-
ríkjamanna sem segja má að hafi
alist upp í óperunni. öll störfum við
hjá einhverju stóru óperuhúsanna og
upp á eigin spýtur að auki.
Ég vil sérstaklega geta þess aö
við berum mikla virðingu fyrir
Garðari Cortes, og því sem honum
hefur tekist aö gera. Það er í
rauninni makalaust. Það þarf svo
sannarlega kjark, úthald og ómælda
vinnu til þess að gera slíkan draum
að veruleika — og gera það svona
vel.
Garðar hefur barist fyrir hugsjón-
um sínum. Ég er mjög hrifin af
Islensku óperunni, andanum þar,
starfsgleðinni, hæfileikum þessa
fólks. Ég vona svo sannarlega að
almenningur geri sér grein fyrir
hvers konar fjársjóður þjóðinni
hefur verið færður með því að gera
þennan draum að veruleika.
Opera er dásamleg veröld. Þar
haldast allar listgreinar í hendur;
allar tilfinningar, allar hvatir koma
þar á svið. Operan er hið fullkomna
leikhús — og umfram allt leikhús al-
mennings.
Vonandi mun ég geta komið til
Islands aftur, unniö hér — og skoðað
landið. Tími okkar hefur verið allt of
naumur.”
-FG.
skiptum með okkur störfum þannig
að Michael sér um alla smiði og þess
háttar en ég sé um aö mála og
búningahliöina. Annars hef ég ekki
hannað þá búninga, sem viö notum í
Mikadó, heldur svona gert á þeim
smálagfæringar.
Áður en við komum hingaö
sendum við vinnuteikningar og leik-
tjaldamódel á undan okkur svo vinna
við þetta var hafin þegar við komum.
Nú snúum við okkur að verkefni
fyrir óperuna í Boston. Þar er Sarah
Caldwell sem margir íslendingar
kannast við. Undanfarin þrjú ár
höfum við síðan unnið viö árvissa
listahátíð, TanglewoodFestival, sem
haldin er á sumrin. Að þessu sinni
munum við fást við óperuna Orfeus
ogEvridís eftir Gluck.”
Hjónin voru hin ánægðustu með
dvöl sína hér en þótti mjög miður aö
hafa ekkert komist út fyrir Reykja-
vík, er þau hafa ekki einu sinni
skoðað, vegna anna. Þau sögðust
vonast til þess að koma hingað
aftur og hafa þá rýmri tíma. —
Michael var farinn að gerast órór
mjög svo þau hurfu til síns starfa.
Það var látið óátaliö með öllu, þar eð
nú var Francesca Zambello komin úr
bæjarferð og leysti þau af hólmi:
„Ég starfa nú við óperuna í San
Francisco, hóf reyndar feril minn í
Þýskalandi og þá sem aðstoöar-
leikstjóri. Þaðan fór ég til New York
og var svo heppin að verða á vegi
hins fræga leikstjóra Nat Merrill,
sem starfað hefur viö Metropolitan
óperuna í 30 ár. Hann tók mig undir
sinn verndarvæng. Ég vann með
honum í ein þrjú ár. Það varð mér
ómetanlegur skóli.
Nú hef ég stofnað eigin óperu —
í Denver, Colorado — svo nú er ég á
sífelldum ferðalögum á milli Denver
og San Fancisco en starf mitt ermér
óþrj óta ndi ánæg juef ni.
Ég er bam ítalskra foreldra,
leikara, og fædd í Bandaríkjunum.
Við fluttumst þó til Evrópu þar sem
ég ólst upp — og við bjuggum
bókstaflega alls staðar; í París,
Mílanó, Vínarborg, London, alls
I Islensku ópemnni var unnið af
þögulli einbeitni síðastliðinn
fimmtudag, enda frumsýning á
Míakdó á föstudeginum — og margt
var eftir ógert. Enginn tími mátti
fara forgörðum. Nú var hann dýr-
mætur og varð að nýtast út í æsar —
og þá dundu ósköpin yfir:
blaöamaður DV birtist.
Micheal Deegan, leiktjalda- og
lýsingarhönnuður, horfði örvænting-
arfullum augum á fyrirbærið
drykklanga stund. Vonaðist
greinilega til þess aö það hyrfi; að
hægt væri að stara það burt; að þetta
reyndist bara vera óperudraug-
urinn.
Barnsleg bjartsýni hrekkur þó
skammt í grimmum heimi. Vá-
vætturinn lét hvergi haggast, hvessti
glymurnar á varnarlausan lista-
manninn, glotti — fremur blíölega,
samt — og beið uppgjafar fómar-
lambsins. Michael sá sinn hag vænst-
an í að láta af öllum áformum um
andóf og kallaði á konu sína og sam-
starfsmann.
Sarah Conly birtist á svipstundu,
manni sínum til styrks og stoðar, og
brátt uröum við einhverju nær um
þauhjónin:
„Michael starfar hjá
Metropolitan óperunni í New York.
Ég er búningahönnuður en síöast-
liðiö ár, eða síðan við giftum okkur,
höfum við unniö saman að leiktjalda-
gerðinni og lýsingu. — Það kemur
fólki oft á óvart að við skulum vera
gift, vegna þess að ég hef haldið
eftimafni mínu óbreyttu. Það er
fremur óvenjulegt í Bandaríkjun-
um.”
„Að við komum hingað atvikaðist
þannig” — skaut Michael að (hafði á
þessu stigi greinilega sætt sig við
örlög sín) — „að hljómsveitarstjór-
inn Marc Tardue hafði unniö mikið
með leikstjóranum Francescu Zam-
bello. Hann mælti með henni og hún
með okkur.”
,,0g við komum hingaö fyrir
tveim vikum,” — bætti Sarah við „og
höfum unnið sleitulaust en reglulega
notið þess aö koma hingað. Við