Dagblaðið Vísir - DV - 12.05.1984, Blaðsíða 18

VAR VITASKULD FYRSTUR
Olaf ur Gunnarsson situr í stofu fyrir
borðsenda. Maðurinn en hnellinn, hár-
ið svart og krullað og þegar nann bros-
ir kemur i ljós óvenjubreitt bil milli
framtannanna. „Þennan mann má
ekki vanta þegar viö kvikmyndum
Njálu,”hugsaég.
I stað þess að íklæðast purpura-
skikkju og vera gyröur góöu sveröi er
Olafurí stökum jakka ogflauelsbuxum
meðaxlabönd.
Skáldið býður naröfisk og noijnal-
brauö með smjöri og osti.
Hvaðertu að hugsa?
,,Já, fyrst þú varsl aö nugsa um bil-
iö, vinur, þá get ég sagt þér að það er
kallaö söngskarð.
En það er merkilegt að þú skulir
spyr ja. Eg var að nugsa um aö það hef-
ur alltaf verið einn af mínum draum-
ufn aö búa til blaðamann. Þá á ég ekki
við á hefðbundinn máta heldur nafði ég
hugsaö mér að taka viðtal við sjálfan
mig og búa til blaðamanninn Tómas
Pálsson sem átti að hafa próf í bók-
menntum frá Sorbonne og vera sendi-
kennari við háskólann í Mexico City.
Svo var ég að hugsa um að nota þennan
ágæta mann sem nokkurs konar appa-
rat til þess að geta komið þvi á fram-
færi hvað ég er gáfaður.”
— Já. Eg hef frétt að það sé merki-
legbókáleiðinni?
,,Eg get sagt þér alveg eins og er að
ég er orðinn dálítið þreyttur á þessari
goðsögn sem virðist ganga um bæinn
að ég sé að gefa út eitthvert meistara-
verk á heimsmælikvarða. Það er ekki
ég sem kem þessu af stað. Það eru
ýmsir vinir mínir og það er ekki sann-
gjamt. Það hafa ekki verið skrifaöar
nema um 50 stórkostlegar bækur í
heiminum og mín er ekki þar á meðal,
þvímiður.”
Heim
— Þú varst að flytja heim frá Dan-
mörku.
„Já, þaö var komið nóg, ég haföi bú-
ið þar í meira en sex ár svo það var
kominn tími til að drífa sig til Islands,
eða vera áfram úti, ég varð líka að
hugsa um bömin. Eldri sonur minn er
orðinn 14 ára og sá yngri tíu ára. Hvar
áttu drengirnir að menntast? Nú svo
var ég sjálfur farinn að sakna Islands.
Mér fannst í raun og veru sú hugsun að
lifa fjarri landinu miklu lengur orðin
óbærileg. Eg sat stundum inni á vinnu-
stofu minni og var að reyna að skrifa
en kunni varla máUð lengur, gat ekki(
greint á milU hvað var hvað. Mér er
sagt að þetta komi stundum fyrir próf-
arkalesara. Það var best að fara að
drífasig.”
— Varstu ánægður meö Kaup-
mannahöfn?
„Jú, jú, mikil ósköp. Kaupmanna-
höfn er dásamleg borg og þar er gott
aö vera. Lífið gengur þar á dálítið öðru
tempói en hér. Eg kom inn á dekkja-
verkstæði hér í bæfyrír stuttu og ég get
fullyrt að ef þaö verkstæöi hefði verið í
Danmörku þá hefði verið kaUað á
Extrabladet og ljósmyndara tii að skrá
hamaganginn og svo heföi hver maður
verið tekinn fastur og settur bak við lás
og slá.
Annars bjó ég fyrir utan Kaup-
mannahöfn og þar voru menn enn ró-
legri í tíðinni. Eg leigöi hús um 20 kíló-
metrum fyrir utan bæinn þar sem heit-
ir á Greve Strand. Náunginn á kránni,
i