Dagblaðið Vísir - DV - 23.01.1988, Síða 18

18
LAUGARDAGUR 23. JANÚAR 1988.
Ragnar og Þorsteinn Pálsson voru
famir að skjalla hvor annan i sjón-
varpsþætti þótti mér fokið í flest
skjól. „Menn vilja fá hanaslag við
og við og þótt við séuim að mörgu
leyti sammála megum við ekki
bregðast fólkinu.“
Eitthvað á þessa leið sagöi Jón
heitinn Sólnes eitt sinn í sjónvarps-
þætti og þetta var alveg laukrétt
hjá honum eins og svo margt annað
sem hann sagði.
Staðreyndin er sú að þá fyrst
þurfum við að hafa áhyggjur ef fólk
hættir að nenna að skiptast á skoð-
unum og telur að það sé aðeins
hlutverk fárra útvaldra að viðra
ákveðnar skoöanir. Nýlega var birt
skoðanakönnun sem sýndi að vin-
sældir ríkisstjórnarinnar eru í
lágmarki svo ekki sé meira sagt en
hins vegar sýndi sama könnum fá-
dæma vinsældir Steingríms
Hermannssonar. Af hverju er ekki
farið ofan í fólkið sem hefur þetta
álit og það beðið að rökstyðja sína
skoðun?
Misjöfn afkoma
Annars nenni ég nú ekki að
barma mér öllu frekar viö þig. Veit
að ástandið hér heima heldur ekki
fyrir þér vöku frekar en fyrri dag-
inn. Enda ekki svo að hér sé allt í
kalda koli, síður en svo. Hér seljast
allir bflar á stundinni, jafnt sjó-
blautir sem aðrir. Raunar skilst
mér að það sé grimm sala í öllu sem
nöfnum tjáir að nefna. En sumir
hafa það betra en aðrir eins og fyrri
daginn. Kunningi minn úr við-
skiptaheiminum sem ég hefi aldrei
reynt að ósannindum sagði mér á
dögunum, að hann vissi um mann
sem hefði grætt fimm mflljónir
króna skattfijálst á skuldabréfa-
viðskiptum í fyrra. Lét þess jafn-
framt getið, að þetta væri langt í
frá að vera nokkurt einsdæmi og
margir heföu grætt miklu meira.
Það var og. Ólafur Ragnar sagði í
sjónvarpinu um daginn að gamall
maður í Vesturbænum hefði ekki
lengur efni á að borða ýsuflak því
það væri oröið svo dýrt. Þessi gamli
maður tilheyrir eflaust þessum
hópi sem alltaf á að vera forgangs-
verkefni að bæta kjörin hjá. Slíkt
hafa allra flokka menn boðað frá
því að ég fór að fylgjast með póli-
tík. Þessu markmiði hefur hins
vegar aldrei verið náð, hveijir sem
sitja í stjórn, einfaldlega vegna þess
að hálaunafólki innan verkalýðs-
hreyfingarinnar er skítsama um
kjör þeirra sem búa við þröngan
kost.
Nú er best að slá botninn í þetta
og fá sér vatnsglas. Vatnið er ódýrt,
megrandi, linar hægðir og léttir
lund. Það er því ekki að ástæðu-
lausu sem fólk í umræðuþáttum
sjónvarpsstöðva er alltaf látið
drekka vatn á milli þess sem það
talar. Stundum hefur þó hvarflað
að mér að það mundi ekki saka að
lauma einhveiju sterkara í glasið
hjá sumum til að lífga uppá um-
ræðurnar. En blessaður, hafðu það
ekki eftir mér. Ég skal svo hjóla í
þá hjá Lánasjóðnum einu sinni
enn, en ég-held að þetta sé von-
laust mál. Þeir harðneita að lána
fólki sem nennir að vinna í sum-
arfríum. Svo eru þeir líka eitthvað
illir út af því að þeir hafa ekki feng-
ið staðfestingu á að þú hafir tekið
próf á þessum ellefu ára námsferli
þínum í útlöndum og spyija með
ósvífnu glotti hvort þú sért kannski
bara í lífsins skóla. Ebba er himin-
lifandi með nýja sófasettið og er
meira að segja farin að tala vel um
þig. Jóhann bróðir hennar viður-
kenndi loks að það var hann sem
kveikti í gamla settinu og færði
henni splunkunýtt í staðinn. Ekki
veit ég hvar hann hefur logið það
út og spyr einskis. Hafðu það svo
eins gott og þú átt skilið.
Bestu kveðjur,
Sæmundur
Reykjavík 18. jan.
Kæri vin
Bestu þakkir fyrir póstkortið á
dögunum. Þessar fimm línur sem
þú krafsaðir á kortið sögðu mér að
vísu ekki mikið, en ég veit þó að
þú ert enn á lífi. Ég hefi alltaf gam-
an að fá svona kort. Stundum fæ
ég kort frá kunningjum sem eru í
lystireisum í útlöndum. Innihald
textans fjallar yfirleitt alltaf um
það sama; veðrið, hóteliö, matinn
og bjórinn. Til hvers eru þessir
menn að fara tfl útlanda, hugsa ég
stundum með mér. Hér geta þeir
búið á hóteli og borðað góðan mat.
Það sem eftir stendur er þá bara
25 stiga hiti og bjór. En vilji menn
fara til útlanda til að geta svitnað
meö bjórglas í hendi þá er það
þeirra mál. Mér skilst af fréttum
að á síðasta ári hafi yfir 140.000 ís-
lendingar brugðið sér til útlanda
og aldrei áður hafi jafn margir lagt
vængi undir búk og dvalið með
öðrum þjóöum um lengri eða
skemmri tíma. Tölur segja hins
vegar ekkert um það hvert þetta
fólk fór, hvaða erinda eða hve lengi
það var í burtu. En vissulega er það
misjafnt hvað fólk fær út úr ferða-
lögum. Um jólin var ég að lesa
bókina „Sól á heimsenda" eftir
Matthías Johannessen ritstjóra.
Það er bók sem ég á oft eftir að
taka mér í hönd því hér er engin
venjuleg ferðasaga fest á blað.
Matthías fer jafnan á kostum, en
sjaldan sem nú. Ég stóð mig aö því
hvað eftir annað að vera oröinn
þátttakandi í því ferðalagi sem bók-
in greinir frá, en það er að öðrum
þræði saga þessa einkennilega
ferðalags sem við erum öll send í,
nauðug viljug. Þessi bók er lista-
verk. Ef ég væri í stöðu Markúsar
Arnar þá mundi ég ekki aðeins
biðja Matthías að lesa þessa bók í
útvarp, heldur beinlínis kreíjast
þess.
Andvaka útvarp
Talandi um bækur og útvarp
dettur mér í hug að segja þér frá
því að ég var andvaka nótt eina
fyrir skömmu. Eftir að hafa reynt
árangurslaust að sofna settist ég í
stól í stofu og vorkenndi sjálfum
mér yfir því að geta ekki sofið. Fór
að fikta í útvarpinu í leit að hljóði
til að yfirgnæfa þessa háværu
þögn. Og það var fullt af hljóöum
úr íslenskum útvarpsstöðvum sem
senda út allan sólarhringinn. Og
ég fór að velta því fyrir mér hvort
þetta fólk sem kynnti lögin væri
andvökufólk sem spilaði plötur fyr-
ir annað fólk sem væri andvaka eða
hvort útvarpað væri á nóttum í
þágu þeirra sem væru að vinna.
Það rifjaðist upp fyrir mér, að
þegar ég var drengur þá var stund-
’ um setið við útvarpstækið á
laugardagskvöldum og hlustaö á
danslögin svonefndu sem leikin
voru milli klukkan tíu og tólf. Þá
var fátt um poppþætti í dagskránni
og alltaf var von til að skemmtileg
lög slæddust inn í danslagatímann'.
En það var yfirleitt vonlaust að
hlusta síðustu þrjú kortérin eða
svo. Uppúr klukkan ellefu kom
þulurinn og tilkynnti aö nú yrði
leikin syrpa með Alka Jóla. Ekki
man ég baun í bala hvers konar
músikk þessi Alka Jóla og kó
frömdu nema mér fannst þetta
hræðilega leiðinlegt. Svo þegar
þessi Jólaalki hafði lokið sér af tók
ekki betra við. Þá kom þulurinn
aftur og tilkynnti að nú ætlaði Nor-
man Lúbofíkórinn að syngja lög til
dagskrárloka á miðnætti. Og hafi
Alkinn verið leiðinlegur þá keyrði
nú um þverbak þegar Norman kom
með sitt hyski. Síðan var skellt í lás
því allir áttu að fara að sofa ekki
síðar en á miðnætti. Forsfjórar út-
varpsins voru sannfærðir um að
þeir einir bæru ábyrgö á því að
fólk færi að sofa á skikkanlegum
tíma. Núna ber hins vegar hver og
einn ábyrgð á því hvenær eða hvort
Guðmundur heilbrigðisráðherra og Óiafur landlæknir teygja úr sér eftir vatnssopann.
hann fer að sofa og þeir sem vaka,
sjálfviljugir eða ei, geta stytt sér
stundir við að hlusta á útvarp. Af
þessari andvökunótt er það annars
að segja, að eftir að ég hafði hlustað
um stund á þrjár stöðvar til skiptis
slökkti ég á útvarpinu og las Matt-
hías í annað sinn og síðan greip ég
Úngur ég var eftir Laxness. Eftir
að hafa lesið þessa snfllinga lagðist
ég rólegur til svefns undir morgun.
Hvað varðar þá um vatn-
ið... ?
„í sjálfs míns búskap hefur aldrei
komið vatn á borð.“ Svo segir Lax-
ness á einum staö í bókinni Úngur
ég var. Og hann segir aö þegar
hann hafi verið ....heimilis- og
borðsetumaður... “ hjá vinafólki í
Reykjavík hafi þar verið siður að
drekka vatn með matnum úr
glærri könnu og það hafi verið við-
bjóðsleg sjón að horfa á þetta glært
í glært, enda hafi hann aldrei
bragðað vatnið.
Ég er hræddur um að þeir Guð-
mundur Bjarnason heilbrigðisráð-
herra og Ólafur landlæknir fái
Halldór Laxness seint til að taka
þátt í þeirri herferð sem þeir hafa
hrundið á stað til að fá þjóðina út
í vatnsdrykkju. Þeir félagar blésu
til blaðamannafundar og teyguðu
þar úr nokkrum vatnsglösum fyrir
framan sjónvarpsvélar og Ijós-
myndara. Allir viðstaddir biðu með
Hvað varðar þá um vatnið
sem ropvatnið teyga?
Hvað varðar þá um heilbrigði
sem gosvélar eiga?
Þeir sem hafa auga fyrir bisness
* hafa hins vegar komiö auga á það
fyrir löngu að fólk fúlsar- viö því
sem er ókeypis. Því var það að
Hans Indriðason hótelstjóri á Esju
fór að selja gestum íslenskt vatn á
dósum og varö samstundis geysi-
vinsælt. Að vísu gátu gestir fengið
jafngott vatn úr krananum en það
• kostaði hins vegar ekki neitt.
Vantar rifrildi
Það er kannski vegna þess hve
•ég er illa innrættur sem ég hefi
áhyggjur af því hváð góð rifrildi
eru orðin fátíð á opinberum vett-
vangi hérlendis. Það eru nánast
allir hættir að rífast í fjölmiðlum
nema þeir sem hafa af því atvinnu,
það er að segja stjórnmálamenn.
Það kemur að vísu fyrir að embætt-
ismenn deila, en að venjulegt fólk
standi í ritdeilum er því miður að
leggjast af. Að vísu skrifa menn
með og móti ráðhúsi til skiptis eða
með og móti bjór en þetta fólk er
ekki að skrifast á heldur talar hver
fyrir sig. Við sitjum uppi nánast
dag hvem með pólitíkusa sem att
er saman í fjölmiðlum í þeirri veiku
von að takast megi að koma á
hressilegu rifrildi en sú von rætist
alltof sjaldan. Þegar þeir Ólafur
Bréftilvinar
Sæmundur Guðvinsson
öndina í hálsinum eftir því hvaða
áhrif þetta hefði á ráðherrann og
landlækni en þeim varð ekki einu
sinni flökurt. Þykir þar með sann-
að að vatn er ekki aðeins meinlaust
heldur líka hollt og ódýrt. Komu
þessi vísindi flatt upp á marga sem
höfðu talið vatn ódrekkandi vegna
þess að það er nánast ókeypis.
Hins vegar varð mér flökurt þeg-
ar ég sá í fréttum af þessum fundi,
að í einni gosdollu er svo mikið af
sykri að það jafngildir 15 molum.
Þetta er viðbjóðslegt svo ekki sé
meira sagt og varö til þess að ég
ákvað að misþyrma tungunni með
því að hugsa eftirfarandi: