Dagblaðið Vísir - DV - 28.01.1988, Blaðsíða 24

24
FIMMTUDAGUR 28. JANÚAR 1988.
Tíðarandi
Þessi skemmtilega mynd er ekki tekin i svissnesku Ölpunum heldur í Ártúnsbrekkunni, rétt fyrir ofan gömlu rafstöðina við Elliðaárnar. Margir Reykvíkingar hafa sótt í þessar brekkur árum saman
en aldrei þó eins og nú eftir að nýja hverfið fyrir ofan brekkurnar reis. DV-mynd BG
Snjóri
Veiiii!
Óvenjugott haust og nánast vor-
hlýindi fram að jólum var afskaplega
vinsælt hjá þeim fullorðnu í þessu
þjóðfélagi. Þeir sem voru ekki nánast
með skíðabakteríu eða þjáðust af ein-
hverri undarlegri þörf fyrir að togna
á skautum töluðu um fyrri part vetr-
arins sem yndislegan. Bíleigendur
óku stoltir um á sumartúttunum og
tóku hraustlega undir áróður gatna-
málastjóra um að negldu dekkin
væru óþörf og skaðleg. Talað var um
ísland sem væntanlega vetrarpara-
dís frostbólginna Evrópubúa og eins
undarlegt og það var tók útigróður-
inn undir þetta með því aö sýna á
sér vorsvipinn með knúppum og
jafnvel útsprungnum blöðum. Eng-
inn tók mark á krökkunum sem
höfðu verið að sanka að sér dekkja-
slöngum til að renna sér á eða horfðu
löngunarfullum augum á snjóþot-
umar sem söfnuðu ryki í geymslum.
Og vinnuveitendur, sem höfðu
skiðaáhugamenn á launaskrá, fógn-
uðu þvi að losna við fótbrot starfs-
manna sinna.
Svo gerðist það eigi alls fyrir löngu
að kólna tók í veðri. Snjó tók að
kyngja niður yfir réttláta jafnt sem
rangláta og frosthörkur fylgdu í kjöl-
farið. Fullorðið fólk og þó sérstaklega
krakkar drógu fram skíði, skauta og
sleða og leituðu uppi hóla og brekkur
þar sem hægt væri að fótbrjóta sig á
þægilegan hátt.
Krakkarnir urðu óstjórnlega ham-
ingjusamir. Sleðar, þotur, gúmmí-
slöngur, pappaspjöld og hvaðeina
var notað til að þjóta niður holt og
hæðir, hlátrasköll, eltingaleikir, og
heiftarlegir bardagar með snjókúlur
að vopni minntu margan fullorðinn
manninn á gömlu dagana. Þegar
garðarnir heima vora fullir af snjó-
körlum og kerlingum með gulrætur
fyrir nef og tölur fyrir augu. Þegar
hámark sælunnar var að liggja úti í
snjóhúsi, reistu með eigin höndum,
þar sem kertaljós sáu fyrir ljósi og
hita. Að liggja á bakinu og finna fyr-
ir svölum og rökum snjónum fylla
vitin á meðan maður bjó til engil í
snjóbinginn. Og muna ekki þeir sem
vora hrekKjusvín' í æsku eftir
ánægjunni sem fylgdi því að sjá hatt
fjúka af kolli fins herra þegar snjó-
boltinn hæfði í mark, eða að
sjá vellagaða snjókarla og vönduð
snjóhús hrynja tn grunna eftir hnit-
miðuð spörk. Að maður tali nú ekki
um þá sem voru svo ósvífnir að
„teika“ bílana þvert ofan í ráðlegg-
ingar og ströng fyrirmæli foreldra,
lögreglu og kennara.
Þegar DV fór af stað til að kynna
sér snjóleiki krakkanna í dag kom í
ljós að fátt hafði breyst. Að vísu hef-
ur spjórinn ekki verið heppilegur til
byggingar snjóhúsa og karla en flest-
ir
krakkamir höfðu reynt þetta og
höföu fullan hug á að reyna sig við
byggingarlistina um leið og snjórinn
yrði blautari, ef þeir þá hefðu tíma
frá stööugt strangari sjónvarpsdag-
skrá. Svo virðist það sem betur fer
vera óalgengt að krakkar stundi
þann háskaleik að „teika“ bíla og
strætisvagna en langvinsælast virð-
ist vera að renna sér á snjóþotu niður
bratta brekku.
Um eitt virtust krakkamir vera
sammála. Þeir vora yfir sig hrifnir
af snjókomunni og vonuðust til þess
að snjórinn héldist sem lengst.
-ATA
Þótt brekkurnar séu ekki tiltakanlega brattar á Miklatúni er þó fjör að
bruna niður þær og hægt er að ná töluverðri ferð án þess að nokkur
hætta steðji að. DV-mynd BG