Dagblaðið Vísir - DV - 20.02.1988, Page 14

Dagblaðið Vísir - DV - 20.02.1988, Page 14
14 LAUGARDAGUR 20. FEBRÚAR 1988. Frjálst.óháÖ dagblaö Útgáfufélag: FRJÁLS FJÖLMIÐLUN HF. Stjórnarformaður og útgáfustjóri: SVEINN R. EYJÓLFSSON Framkvæmdastjóri og útgáfustjóri: HÖRÐUR EINARSSON Ritstjórar: JÓNAS KRISTJÁNSSON og ELLERT B. SCHRAM Aðstoðarritstjórar: HAUKUR HELGASON og ELlAS SNÆLAND JÓNSSON Fréttastjóri: JÓNAS HARALDSSON Auglýsingastjórar: PALL STEFANSSON og INGÓLFUR P. STEINSSON Ritstjórn, skrifstofur, auglýsingar, smáauglýsingar, blaðaafgreiðsla, áskrift, ÞVERHOLTI 11, SlMI 27022 Setning, umbrot, mynda- og plötugerð: PRENTSMIÐJA FRJALSRAR FJÖLMIÐLUNAR HF„ ÞVERHOLTI 11 Prentun: ÁRVAKUR HF. - Áskriftarverð á mánuði 600 kr. Verð i lausasölu virka daga 60 kr. - Helgarblað 75 kr. íslandsklukka í útlegð Tveir stjórnmálamenn boöuöu hér í blaðinu í fyrra- dag, að ríkisvaldið mundi sitja með hendur í vösum og ekkert hafast að til að ná til landsins átta alda gamalli kirkjuklukku, sem hefur verið í útlegð í London. Vildu þeir láta þjóðina spreyta sig á 650.000 króna smásöfnun. Rétt er, að upphæðin ætti að vera lítil í augum þjóð- ar, sem hefur náð úr útlegð síðasta geirfuglinum og Skarðsbók. Reynir nú á, hvort sögutilfinning okkar nær til íslandsklukku þessarar, sem er sennilega merkasti forngripurinn, sem nú er unnt að endurheimta að utan. Athyghsverður tvískinnungur kom þó fram í ummæl- um stjórnmálamannanna. Menntaráðherra afsakaði aðgerðaleysi sitt með, að „menntamálaráðuneytið hefur ... ekki úr digrum sjóðum að spila“. Ráðuneyti hans veltir rúmlega tíu milljörðum króna árlega. Sami ráðherra sagðist um daginn „blása á“ þær tæpu hundrað mihjónir, sem einhverjir kvörtuðu um, að væri kostnaður umfram áætlun við byggingu Listasafns ríkisins. Var í því máli þó rætt um hugsanlegan skort á ráðdeild eða nákvæmni í meðferð opinberra peninga. Af þessu mætti ætla, að útgjöld til einstakra þátta menntamála yrðu annaðhvort að fara yfir einhver pen- ingamörk eða út í nægilegt sukk til að hrífa menntaráð- herrann. Lítil og sukklaus fjárhæð til að kaupa litla og gamla klukku kveikir ekki hugsjónaeld ráðherrans. Formaður fjárveitinganefndar afsakaði sig með, að nefndin „hefði ekki heimild til að úthluta fé í kaup sem þessi“. Það er út af fyrir sig rétt, en virðist bara gilda um klukkuna, en ekki þegar um er að ræða alvörumál, sem formaðurinn og aðrir leiðtogar telja brýn. Aukaíjárveitingar skipta tugum á hverju ári og nema yfirleitt margfóldu klukkuverði. Sú notkun peninga, sem ekki eru til, er, eins og annarra peninga ríkisins, á vegum Alþingis og fjárveitinganefndar þess. Það er Al- þingi, sem setur lög og aukalög, en ekki ríkisstjórn. Sumar þjóðminjar njóta þegjandi samkomulags ríkis- stjórnar og íjárveitingavalds um meðferð brýnna mála. Mörgum sinnum á hveiju ári þarf utan fjárlaga að verja hundraðfóldum klukkuverðum til að tryggja rekstur dýrustu þjóðminjanna, hins hefðbundna landbúnaðar. Ríkisstjórnin, Alþingi og Qárveitinganefnd þess ákveða hveiju sinni, hvenær beita skuli afbrigðum eða láta þau viðgangast. Framangreindar tilvitnanir gætu bent til, að stjórnmálamennirnir tveir ætluðu að standa fyrir nýrri og siðlegri meðferð á fé skattborgaranna. Ef hins vegar kemur í ljós, að áfram verður beitt aukafjárveitingum, verður ekki komizt hjá að álykta, að stjórnmálamennina tvo skorti áhuga á að stuðla að heimkomu hinnar átta alda gömlu íslandsklukku. Yfir- lýsingar þeirra um annað reynast þá vera hræsni. Auðvitað verður þjóðin að grípa sjálf í taumana og ná klukku Tröllatungukirkju úr útlegð. Þessi klukka er ff á miðri tólftu öld og var hluti af lífi og dauða þjóðar- innar í hálfa áttundu öld, unz hún lenti með öðrum kirkjumunum á uppboði í byrjun þessarar aldar. Ef þjóðin gefur sér klukkuna, er það góð áminning til landsfeðra um, að fólk lítur niður á skeytingarleysi þeirra um íslenzkar minjar, bæði þjóðminjar og náttúru- minjar, sem endurspeglast í lélegum og engum aðbúnaði að söfnum, sem ætlað er að hýsa þessar minjar. Skorað hefur verið á þjóðina að leysa kirkjuklukkuna út til íslands fyrir 650.000 krónur. Sómi okkar býður, að við vinnum það til skilnings á eigin þjóðarsögu. Jónas Kristjánsson A stjómarheimilinu okkar hefur til þessa ríkt eindrægni og samhugur í hvívetna. Þar hefur tekist giftu- samlega að ráða fram úr hinum erfiðustu vandamálum í þjóðarbú- skapnum. Það hefur tekist sam- komulag um skatta og tolla sem munu tryggja velferöarkerfið í bráð og lengd. Um shk mál hefur aldrei orðið alvarlegur ágreiningur í ríkis- stjórninni og jafnan tekist að leysa þau innan fjögurra veggja heimilis- ins og þaðan hefur aldrei lekið ljótum sögum í fjölmiðla. Þannig hefur stjórnin glímt við hin erfiðustu vandamál hávaðalítið og búin að leysa þau flest. Maður var farinn að halda að þessari stjórn væri ekkert ómögulegt og að hún myndi jafnvel lifa út kjörtíma- bilið, við almennar vinsældir og fógnuð. En nú stendur ríkisstjórnin frammi fyrir sínum erfiðasta vanda til þessa. Og þennan vanda í talfæri Jón Hjartarson á því að láta ekki bjóða sér svona dónaskap. Agavandamál En svo virðist sem sumir ráð- herrar stjómarinnar eigi við hegðunarvandamál að stríða. Vandkvæði þessa aðila koma með- al annars fram í skrípihneigð (narsosisma), að vilja sífellt vera að sýna sig, einkum í útlöndum. Og nú hefur þetta orsakað aga- vandkvæði á stjómarheimilinu. Eftir stjórnarfundinn fannst, þessu til staðfestingar, dularfull bókun þar sem samþykkt stjómar- innar um þessi mál er gefið langt nef og í þokkabót lekur í fjölmiðla. í fyrstu héldu menn að hér hefði sovéska leyniþjónustan vélað um. En þegar á daginn kom að þarna var sjálfur utanríkisráðherra á ferðinni varð fjandinn laus. Þessi ráðherra hefur orðið svo mikla þörf fyrir aö standa í sviðs- ljósinu að hann svífst þess ekki virðist henni ekki ætla að takast að leysa. Þessi bágindi tengjast ekki atvinnuvegunum, það eru hvorki vandkvæði sjávarútvegsins né landbúnaðarins, þaðan af síður iðnaðarins, þótt málið tengist prjónlesi, óbeint. Vandinn beinist ekki útávið, út í þjóðfélagið, heldur á hann rætur sínar inni á stjómar- heimilinu sjálfu. Þar er allt f einu komiö upp ósætti og fjölmiðlaleki Landsmenn flestir telja það mik- inn heiður fyrir land og þjóð að Ráðstjórnarríkin skuli sjá ástæðu til að bjóða forseta okkar í opinbera heimsókn til Moskvu. Enda em Rússar ekki eins rakin illmenni í augum íslendinga og áður var. Gorbatsjov og Raisa unnu hug og hjörtu landsmanna á leiðtogafund- inum í hittiðfyrra og eiga sér ófáa aðdáendur hér, jafnvel á æðstu stöðum. Eftir að hafa staðið augliti til aug- litis við þessi elskulegu hjón á fólk ekki eins gott með að trúa því sem Morgunblaðið hefur verið að segja okkur á hverjum degi í 70 ár, sumsé að Sovétmenn séu níðingar sem myndu svíkjast aftan að okkur ef viö hefðum ekki einhvern til að passa okkur, stríðsæsingamenn, sem stöðugt ógna heimsfriðnum. Þessu trúir enginn lengur, jafnvel ekki Mogginn sjálfur sem fylgir nú ákveðinni slökunarstefnu. Margháttuð móðgun Aftur á móti ógna Rússar heimil- isfriðnum á stjórnarheimili Þor- steins Pálssonar. Þar hefur kalda stríðið verið endurvakið. Það er enda spurning hvort þessi þíða í garð Sovétríkjanna er ekki ótíma- bær. Er þetta skyndiheimboð Rússa ekki herbragð og illa dulbú- inn dónaskapur við okkur þegar grannt er skoðað? í fyrsta lagi ber heimboð þetta upp á 29. febrúar. Það er tvímælalaust óvirðing við íslensku þjóðina að bjóða þjóð- höfðingjanum heim á þessum platdegi sem ekki finnst á almanak- inu nema einstöku sinnum. í öðru lagi er heimboðinu vahnn einmitt sá tími er íslenskir ráð- herrar eiga að sitja leiðtogafund hjá Nató. En það skiptir sköpum fyrir friðinn og hernaðarjafnvægið í heiminum að Þorsteinn og Stein- grímur mæti þar og láti gott af sér leiða. í þriöja lagi þykir mörgum ósvífiö af Rússum að_bjóða forset- anum í opinbera heimsókn á sama tíma og þeir neita að kaupa af okk- ur prjónlesið. En rauði þráðurinn í samskiptum íslands og Sovétríkj- anna er og hefur jafnan verið lopi. Síðast en ekki síst þykir mörgum það óvirðing við þjóðina að bjóða forseta í heimsókn með svo stutt- um fyrirvara. Að vísu virðist forseta ekkert að vanbúnaði en for- sætisráðherra og ríkisstjóm telja sér hins vegar skylt að móðgast fyrir hönd íslensku þjóðarinnar, fyrir hönd Nató og í krafti lopa- framleiðslunnar. Og ríkisstjómin hélt fund og var sammála um að þiggja þetta vafa- sama heimboð til Moskvu því aðeins að Kremlveijar sjái að sér og tiltaki dag sem tahst getur okkur boðlegur. Ráðherramir eru harðir einu sinni að rjúfa friðinn á stjórn- arheimilinu. Þegar hinir ráðherr- amir eru að vasast í leiðindunum, eins og matarskatti og þvílíkum skítverkum, er hann einatt aö slá um sig í útlöndum. Nú vhl hann ólmur th Moskvu, hvað sem þaö kostar, enda farinn að rata í Kreml. Vegna þessa hafa ráöherrarnir hver af öðmm vitnað hugnæmt í fjölmiðlum. Slíkar uppákomur merkja venjulega ekki nema eitt að mati stjórnmálaskýrenda. Það er: að stjórnin þurfi bráðum að fara að tala við fógeta. Moskva vinsæl Steingrímur segist vel geta farið bæði th Moskvu og Brussel. Að öörum kosti býðst hann th þess að senda Halldór hvalræðisráðherra fyrir sig. Jón Baldvin segir Al- þýðuflokkinn vera fúsan að bera klæði á vopnin og býður Jón Sig- urðsson viðskiptamálaráðherra th fararinnar. Friðrik Sophusson iðnaðarráð- herra vhl ekki una þessu og segir að ef einhver eigi erindi th Moskvu þá sé það hann, nefnhega til þess að greiða fyrir lopanum. Raunar er það spurning hvort uhin heyrir ekki fullt eins mikið undir land- búnaðarráðherra sem bændur myndu glaöir senda til Moskvu. Sumir segja að í rauninni langi Þorstein sjálfan til Moskvu, enda er fátt jafnvel fahið til vinsælda og Moskvureisur. Eina vonin um lausn þessa máls er sú aö ríkis- stjórnin fari öll til Moskvu. Og það yrði hka vinsælt.

x

Dagblaðið Vísir - DV

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.