Dagblaðið Vísir - DV - 28.07.1988, Síða 16

16
Spumingin
FIMMTUDAGUR 28. JÚLÍ 1988.
Spumingin
Hvað ætlarðu að gera um
verslunarmannahelgina?
Marteinn Tryggvason: Ég ætla aö
vinna.
Þorbjörg Sigurjónsdóttir: Ég hugsa
aö ég fari upp í sumarbústað með
mömmu og pabba.
, x-, - w í .'í '%s& >
Óskar E. Karlsson: Fara á milb staða,
Vestmannaeyja ef til vill. Fjörið verð-
ur í Eyjum.
Stefnir Þórsson: Ætb maður bregði
ekki undir sig betri fætinum og fari
í Þórsmörk.
Guðjón Guðmundsson: Bara vinna á
Hótel Sögu.
Lesendur
Vaxtastefnan í ólagi
7 milljonir urðu að 50
Bréfritari segir dæmi af manni sem lagði 7 milljónir inn á fjármögnunar-
fyrirtæki sem urðu að 50 milljónum á fáeinum árum.
Konráð Friðfinnsson skrifar:
Fyrir ekki ýkja löngu geystust
fram á ritvölbnn geysilega skæðir
pennar er vildu endúega sannfæra
mig, þig og aUa hina um ágæti
vaxtafrelsis. Með því að innleiða
fijálsa vexti í bankakerfi lands-
manna myndu vextir að sjálfsögöu
lækka, samkeppni aukast og allt
yrði voða faUegt og fínt, og þar fram
eftir götunum. Síðan gerist það að
vextirnir eru gefnir lafandi lausir,
með þeim afleiðingum sem þjóðin
er nú að súpa seyðið af. Sem sagt,
alUr undirstöðuatvinnuvegir þjóð-
arbúsins eru á heljarþröminni
vegna vaxtaokursins fyrst og
fremst.
Ég er þeirrar skoðunar að sá
svarti sjálfur í iðrum jarðar hafi
læst klónum í nefnda menn en
seinna sleppt taki sínu. AUavega
hefur lítið heyrst frá hinum öflugu
riturum upp á síðkastið og undrar
engan. Ég tel einnig aö vaxtastefn-
an, eins og hún er rekin í dag, sé
gersamlega hrunin til grunna, þó
ung teljist vera.
Því fyrr sem stýrimenn skútunn-
ar opna augu sín, vaxtaokurs vand-
anum lútandi, því fyrr verður unnt
að rétta stefnuna. Ekki er heil brú
í að lántakendur greiði 16-20%
vexti, eða guð má vita hvað, um-
fram verðbólgu. LeyfUegir vextir á
verðtryggð lán ættu aldrei að vera
hærri en 2%.
Hins vegar er aUt tal um brottvís-
un verðtryggingar staðlausir stafir
að mínu viti. Auðvitað verður fólk
að sætta sig við þann sjálfsagða
hlut að greiða tU baka sama verð-
gUdi og það hlaut, frá lánastofnun-
um, annað er ósanngjamt og spor
niður á við. En lífsnauðsynlegt er
að lækka vextina ekki seinna en
strax.
Mig langar að endingu að segja
litla sögu er féll mér í hendur fyrir
skömmu, en hún hentar prýðUega
ofanrituöu efni. Maður einn seldi
bújörð sína. Fyrir slotið fengust 7
mUljónir króna. Maðurinn ákveð-
ur eftir umhugsun að leggja pen-
ingana í fjármögnunarfyrirtæki í
bænum til ávöxtunar. Og viti
menn, að 5 eða 7 árum liðnum (ég
man því miður ekki hvort heldur
var) eru mUljónimar 7 orðnar að
50 milljónum. Ef sagan er sönn
(sögumaður fullyrðir raunar að svo
sé) hlýtur að vakna sú spurning
hve lengi sUk hringavitleysa fái
staðist. Altént tel ég hana verða
skammlífa. Annarrar spumingar
mætti líka spyija sig. Hver borgar
að endingu brúsann í slíkum tilfeU-
um? Svari hver fyrir sig.
Stöðumælasektir
Nýtt vandamál?
Anna hríngdi:
Vegna þess að nú em nýjar reglur
í gfldi varðandi stöðumælasektir
langar mig að koma með fyrirspum.
Nú eru þetta ekki lengur sektir, held-
ur gjöld sem menn borga fyrir ólög-
legar stöður, og auk þess er sektar-
miðinn öðruvísi. Hann var bundinn
utan um rúðuþurrkuna áður, en er
nú settur í plast og tyUt á rúðuna.
Ég hef orðið vitni að þvi oftar en einu
sinni að krakkar gera sér það að leik
að ganga á röð þifreiða með svona
sektarmiða, og hirða þá undan
þurrkublöðunum. Ég hef heyrt að
það eigi að ganga harðar fram í að
innheimta sektir nú með nýju breyt-
ingunni.
Þegar svona lagað kemur upp á,
þá er greinilega komið vandamál.
Hvað gera þeir sem innheimta sekt-
irnar, þegar viðkomandi heldur því
fram að hann hafi aldrei séð sektar-
miðann? Auk þess getur vel komið
fyrir í miklu roki að sektarmiðinn
fjúki af. Sá ökumaöur hefur ekki
heldur séð sektarmiðann. Að sjálf-
sögðu er ekki hægt að sekta viðkom-
andi ökumenn, eða hvað?
Krakkar gera sér það oft aó leik að
hirða nýju sektarmiðana undan
rúðuþurrkunum, eða þá að þeir
fjuka undan.
Anna skrífar:
Ég ætlaði varla að trua því sera
ég las í Morgunblaðinu þann 20.
júU aö borgarráð hefði samþykkt
tílboð í hvolfþak yfir væntanlegt
veitingahús í öskjuhlíðinni fyrir
143 milljónir. Þá er aöeins verið að
tala um þakið. Hvemig stendur á
þvi að menn í borgarstjóm geta
leyft sér aö samþykkja annað eins
þegar ástandið í landinu er eins og
þaö er og hver veitingastaðurinn
og fyrirtækið á fætur öðra er ýmist
til sölu eöa rambar á barmi gjald-
þrots?
Það er kominn tími til að þeir sem
ætla sér shka hluti eins og þessa
komi sér hiö snarasta niður úr
þeim skýjaborgum sem þeir virðast
búa í, og geri sér grein fyrir þvi að
við erum á íslandi þar sem búa
aðeins um þaö bil 250 þúsund
manns, en ekki margmiHjóna þjóð.
Fær engar bætur
Ingvar Brynjólfsson hringdi:
Eg keypti mér glænýja bifreið, ’89
árgerö af Mazda 323, um daginn og
er að sjálfsögðu með hann kaskó-
tryggðan. Ég á heima á Laugavegi
160 og legg bílnum mínum á bílaplan
við Laugaveg 162. Mér brá illilega er
ég vaknaði upp á sunnudagsmorgun
þann 24 júh, því búiö var að keyra
aftan á bíhnn og skemma hann tölu-
vert. Sjálfsábyrgðin á bílnum er um
43 þúsund krónur svo tjónið er til-
finnanlegt fyrir mig, því ég fæ engar
bætur á meðan sá brotlegi gefur sig
ekki fram.
Ég var að vonast til að einhver
hefði orðið vitni að þessari ákeyrslu.
Bíllinn minn er silfurlitaður og ber
númerið R-6659. Einungis háhur
mánuður er liðinn síðan ég fékk
hann upp í hendumar. Það er alveg
makalaust hvað fólk getur verið
sneýtt ábyrgðartilfinningu að keyra
burt eftir að hafa stórskemmt nýja
bifreið.
Fekk ekki réjtt sæti
Bréfritari fékk ekki rétt sæti á Saga Cla'ss eins og miði hans sagði til um.
K.E. skrifar:
Flugleiðir auglýsa mikiö Saga
Class um þessar mundir. Þess vegna
langar mig að benda þeim á að gera
öllum farþegum Saga Class jafnhátt
undir höfði en láta ekki erlenda far-
þega taka sjálfsagðan rétt af landan-
um. Þannig var að ég fór til Banda-
ríkjanna í október sl. en ekkert at-
hugavert var við þá ferð nema leið-
indaveður. Þjónustan um borð var
fyrsta flokks. Þaö er heimferðin sem
situr enn í mér en hún var farin
sunnudaginn 6. desember síðastlið-
inn frá Baltimore.
Ég kom inn á Saga Class og haföi
númerað sæti sem ég gekk að en þar
sátu þá tveir menn sem vora búnir
að koma sér vel fyrir. Þeir vora með
farangur í stól á milli sín og einnig
á gólfi. Ég beiö eftir því að þeir stæðu
upp svo að ég gæti sest í sæti mitt.
Annar spurði hvort ég ætti sæfi
þama og ég játaði því. Þá ræddu þeir
saman á þýsku góða stund, síðan
spurði annar hvort ég reykti og aftur
tóku þeir tal saman og virtust hafa
gleymt því að farþegi beið eftir að fá
sætið sitt.
Ég reiddist yfir því aö veröa fyrir
svona ónæði og ókurteisi á farrými
sem átti að vera fyrsta flokks enda
hafði ég aldrei orðið fyrir svona
ónæði í flugvél áður. Ég sá að eitt-
hvað varð að gera því fólki var fyrir-
skipað að spenna sætisólarnar, svo
þetta hafði tekið góða stund, og ég
varö að standa þarna og hlusta á
þrasið í þessum mönnum. Ég gaf því
flugþjóni merki um að koma sem
hann gerði. Hann ræddi við mennina
og spurði mig síðan hvort mér væri
sama þótt ég færði mig framar. Til
að ekki þyrfti nú aö tefja flugvéhna
sagðist ég verða að gera það en ég
hafði samt haft sérstakan augastað á
þessu sæti, sem var aftast í salnum,
því ég hafði setið þar áður.
Þar sem ég hef hugsað mér að fara
þessa leið aftur með haustinu á Saga
Class ætla ég að vona að ég verði
ekki fyrir svona leiðindum aftur en
þau sitja enn í mér og enga afsökun-
arbeiðni hef ég fengið vegna þessa
atviks. Þetta er ekki skrifað til að
hafa áhrif á fólk í þá átt að ferðast
ekki á Saga Class því ég get að sjáh-
sögðu borið um þaö að þjónusta þar
er eins og best verður á kosið. En að
sjálfsögðu verður aö sjá til þess að
farþegar fái sætiö sem borgað er fyr-
ir en verði ekki að láta öðram það
eftir.