Dagblaðið Vísir - DV - 13.07.1989, Blaðsíða 12

12
FIMMTUDAGUR 13. JÚLÍ 1989.
Spumingin
Heldurðu að umfjöllun
fjölmiðla geti
verið ærumeiðandi?
Guörún Ragnarsdóttir: Já, það hugsa
ég.
Sveinbjörn Sigurjónsson: Það er ég
alveg viss um.
Birgir Schiöth: Já, það getur hún
verið.
Valentínus Guðnason: Já, fjölmiðl-
amir vilja oft fara út í viðkvæm
málefni. Þeir mættu oft vera tillits-
samari.
Eyrún Gísladóttir: Já, ég tel að um-
íjöllunin geti verið ærumeiðandi.
Ragnar Steinarsson: Já, hún getur
verið það.
Lesendur_________________
Afnotagjald ríkisútvarpsins:
Óþarfa plokk
Kjarri skrifar:
Nú þegar dýrtíðin er aUt að drepa
og maður hefur ekki lengur undan
að borga aUa reikningahrúguna um
hver mánaðamót finnst mér óþolandi
að geta ekki sagt upp ríkisútvarþinu
og sjónvarpinu nema láta innsigla
tækiö mitt. Þar með get ég ekki notað
myndbandstækið eða horft á Stöð 2.
Mér finnst skrítið að þurfa að borga
18 þúsund á ári í afnotagjöld fyrir
nokkuð sem ég nota aldrei. Ég horfi
hvorki á ríkissjónvarpið né hlusta á
ríkisútvarpið - aldrei. Stöð 2 og
Bylgjan eða Stjaman nægja mér full-
komlega. Mig munar um 18 þúsund
á ári. Ég gæti gert margt þarflegra
við þann pening en borga fyrir það
sem ég nota ekki. Þetta er fáránlegt.
Svo er ekki einu sinni hægt að segja
ríkisútvarpinu upp nema með
þriggja mánaða fyrirvara.
Ég ræð því sjálfur hvort ég borga
af Stöð 2 eða ekki, rétt eins og ég ræö
því hvort ég borga áskrift af DV eða
ekki. En ríkisbáknið heimtar sitt,
alveg sama hvort þú notar það eöa
ekki ... og hvað er svona merkUegt
og nauösynlegt við ríkisútvarpið sem
réttiætir það að hver eigandi tækja
þurfi að borga síhækkandi afnota-
gjöld þegar aðrar stöðvar sjá hlust-
endum eða áhorfendum fyrir alveg
jafngóðu efni?
Svarið er: Nánast ekkert. Menn á
borð við Ómar Ragnarsson, Pál
Magnússon o.fl. á Stöð 2 og Þorgeir
Ástvaldsson, morgunmann á Bylgj-
unni, era engir byijendur í útvarpi
og sjónvarpi. Þvert á móti, þeir era
í flokki þeirra bestu sem völ er á og
miklu skemmtilegri og áheyrilegri
en ríkisliðið. Einkastöðvarnar eru
því ekkert krakkahð sem bjóða upp
á lakara efni en gengur og gerist hjá
ríkinu, þvert á móti miklu betra í
mörgum tilfellum.
Það er því kominn tími til að ríkið
hætti þessu óþarfa plokki af þeim
sem aldrei nota ríkismiðlana. Þeir
sem vilja og nota eiga að borga, aðrir
ekki. Ríkið gæti sparaö stórfé með
því aö draga úr óþarfa útþenslu ríkis-
útvarps og sjónvarps þegar aðrir geta
sinnt hlutverkinu - og það vel.
Laugardalslaugin er vinsæl meöal landsmanna en heldur er ógaman að
lokast þar inni.
Saga úr Laugardalslaug:
Klæddu sig í myrkri
Ein utan af landi skrifar:
Fyrir nokkrum vikum var ég með
tveimur vinkonum mínum í Reykja-
vík og við ákváðum að skella okkur
í Laugárdalslaugina. Þetta var á
laugardegi og eins og flestir vita er
lauginni lokað klukkan sex. En við
„dreifbýlisstúlkumar" höfðum enga
hugmynd um það. Viö áttmn okkur
því einskis iUs von þegar skyndilega
var tilkynnt að klukkan væri orðin
sex og nú yrðu aliir að drífa sig upp
úr.
Við hlýddum auðvitað strax. Þegar
viö komum inn í húsið var búið að
loka flestum sturtunum og biðröð
hafði myndast við þær sem eftir
vora. Við lentum aftast í röðinni og
þurftum því að bíða lengi eftir að
geta þvegið okkur. Og ekki voram
við fyrr komnar inn í klefa og búnar
að opna skápana en öll ljós voru
slökkt og tilkynnt að nú væri búið
að loka. Við urðum því að klæða
okkur í myrkrinu sem er ekki mjög
auðvelt. Það tókst þó að lokum og
þegar við loks komumst fram var
klukkan orðin fimmtán eða tuttugu
mínútur yfir sex.
Vinkonur mínar þurftu þá að
hringja og láta sækja sig því aö þær
áttu ekki peninga í strætó. Við stóð-
um viö símann þegár kona nokkur,
sem er starfsmaður laugarinnar,
kom og spurði hvem andskotann við
væram að gera hér. Við ættum að
vera famar fyrir lifandi löngu. Við
sögðum henni eins og var en hún
hlustaði ekki á okkur.
Þegar við höfðum lokið við að tala
í símann ætluðum við að fara út en
þá var búið að læsa dyrunum. Við
biðum lengi þohnmóðar í anddyrinu
en konan var hvergi sjáanleg. Loks
kom hún fram og fór að laga til í af-
greiðslunni. Við báðum hana kurt-
eislega aö hleypa okkur út en hún
þóttist ekki heyra það, hélt bara
áfram að laga til.
Seint og um síðir kom annar starfs-
maður (mun vingjamlegri) og spurði
hvort viö værum læstar inni. Þá fyrst
virtist konan taka eftir okkur og hún
spurði hvort okkur þóknaðist nú
loksins að fara út. Síðan hleypti hún
okkur út um starfsmannadyr með
þeim ummælum að við skyldum flýta
okkur meira næst. Máhð er bara að
það verður ekkert næst, við höfum
fengið nóg af dónalegu starfsfólki.
Sölu á Kaiser verði
haldið áfram
Gunnar Gunnarsson hringdi:
Ég vh harðlega mótmæla þeirri
ákvörðun ÁTVR að hætta sölu á
Kaiser-bjómum. Að mínum dómi er
þetta langbesti bjórinn.
Mér finnst fáránlegt að samningum
við Kaiser hafi veriö sagt upp vegna
þess að þeir gátu ekki staðið við að
láta okkur fá bjórinn í dósakippum.
Við eigum að drekka bjórinn úr
flöskum eins og siðaöir menn en ekki
dósum.
Ég vh hér meö skora á forstjóra
ÁTVR að endurskoöa þessa ákvörð-
un sína.
Stöð 2 er alveg nóg fyrir Kjarra.
Hvað höfðingj-
arnir hafast að
Sveitamaður skrifar:
Eitt af þeim málum sem mikið hafa
verið rædd undanfarin misseri, hæði
í flölmiðlum og manna á meðal, eru
áfengiskaup vissra manna sem trúað
hefur verið fyrir hinum ábyrgðar-
mestu störfum í samfélaginu. Þar
hafa forréttindin margumdehdu
greinhega sýnt hvers konar tíma-
skekkja þau eru.
Það sem furðulegast og jafnframt
átakanlegast er siðblinda manna sem
þarna eiga hlut að máh. Sumir þeirra
hafa haft vit á því að hafa lágt um
þetta - þegja - en aðrir, s.s. fyrrver-
andi forseti Hæstaréttar og fyrrver-
andi forseti sameinaðs þings, hafa
barið sér á brjóst og sagt að þeir
hafi ekkert aðhafst sem athugavert
eða ámæhsvert sé og séu hvitþegnir
og flekklausir. Sá síðamefndi var
m.a. svo ósvífinn að flytja umræðuna
um stráksskap sinn inn á sjálft Al-
þingi á sl. vetri, væntanlega til þess
að sannfæra þingmenn um hvað
„höfðingjar" eigi að hafast að.
Það sem þessum mönnum virðist
vera hulið er það að vissar ábyrgðar-
stöður kreflast þess að þeir sem þær
skipa séu vammlausir og hafi raun-
sætt síðferðismat, líka gagnvart eigin
gerðum. Hæstiréttur í lýöræðisríki
verður að vera stofnun sem almenn-
ingur getur treyst, slíkt er vald hans,
og th þess að geta dæmt í annarra
sök verður maður sjálfur að gera
greinarmun góðs og hls - og vera
allsgáður.
Enn gilda ákveðnar reglur um klæðaburð á ýmsum skemmtistöðum, þar á
meðal i Glæsibæ.
Ekki hleypt inn
í gallapilsi
Júhus hringdi:
Laugardaginn 8. júh brugðum við
hjónin okkur í bæinn og ætluðum á
dansleik í Glæsibæ um kvöldiö, en
við eram af Suðumesjunum.
Þegar við komum að skemmti-
staðnum var kona nokkur í röðinni
á undan okkur sem átti ekki að
hleypa inn því hún var í gallabuxum.
Sneri hún sér þá við og benti á kon-
una mína sem var í gahaphsi. Hófst
nú hehmikið stapp sem endaði með
því að við hjónin urðum að fara frá.
Mér finnast reglumar, sem banna
gallafatnað á skemmtistöðum,' orðn-
ar löngu úreltar því hér er um rán-
dýran fatnaö að ræða, cngin verka-
mannafót. Oft era gahaphs alls ekki
síðri en pils úr öðrum efni. Reglumar
eru hreinlega fáránlegar.
Okkur fannst mjög leiðinlegt að
þurfa að fara frá því við stundum
ekki Glæsibæ að staðaldri en höfðum
heyrt að mikið af fólki af Suðumesj-
um ætlaði sér að hittast þar þetta
kvöld.
Fjallaluffur
töpuðust
Sigurður hringdi: Esjunni eða þær hafa gleymst f bfl
Þann 10. júní fór ég upp á Esju sem við fengum far með frá Móg-
með félögum mínum. Ég var þá svo ilsá að Langholtsvegi við Sunnut-
óheppinn aö tapa flallalúffum. org.
Lúffumar eru rauöar og bláar, Þeir sem eitthvað vita um lúff-
með dökkbláu loöfóðri. umar mínar geta hringt. í síma
Lúffumar týndust annaðhvort á 83839.