Dagblaðið Vísir - DV - 10.11.1989, Síða 12

efiPt H38M3VÖV! .Or HU0AGUT3Ö3
FÖSTUDAGUR 10. NÓVEMBER 1989.
Lesendur
Francois Mitterrand Frakklandsforseti og Steingrímur Hermannsson á blaðamannfundi (erlendur túlkur i bak-
grunni). „Óljóst um hinn raunverulega tilgang heimsóknar forsetans hingaö til lands..segir m.a. í bréfinu.
Samningamir við Evrópubandalagið:
Sérstök „sér-
staða“ íslands
Spumingin
Kanntu ráö viö kvefi?
Bára Baldursdóttir, húsmóðir:Klæða
sig vel og borða hvítlauk allt árið.
Bryndís Hauksdóttir, hjúkrunar-
fræðingur:Nei, ef ég kynni það þá
væri ég líklega milljónamæringur.
Samúel Sigurðsson nemi: Drekka
vodka í gegnum nefið er óbrigðult
við nefrennsli.
Áskell Bjarnason nemi:Borða hvit-
laukstöflur og þá sérstaklega vel þeg-
ar kvefið er byijað.
Karl Gislason leiksmiður:Þolinmæði
er eina ráðið því ekkert annað er til.
Jón Jóhannesson skrifstofúmaöur:
Já, eitt staup af koníaki klikkar ekki.
S.P.E. skrifar:
Nú hefur sjálfur Frakklandsforseti
komið til landsins til að ræða við ís-
lenska ráðamenn um málefni EFTA
og samningaviðræður við Evrópu-
bandalagið. Þótt enn sé óljóst um
hinn raunverulega tilgang heim-
sóknar Frakklandsforseta hingað
(utan hvað sagt er að hér hafi farið
fram almennar viðræður) eru stjórn-
málamenn skýjum ofar vegna heim-
sóknarinnar og láta hafa eftir sér hin
furðulegustu ummæh þar að lútandi.
Heyrst hafa setningar eins og þess-
ar: „íslendingar eiga vináttu Mitter-
rands vísa“ (haft eftir forseta lands-
ins). - „Skilningur Mitterands á sér-
stöðu okkar hefur stórpólitíska þýð-
ingu“ (haft eftir utanríkisráðherra).
- „Dýrmætt tækifæri til að gera grein
fyrir sérstöðu okkar“ (haft eftir for-
sætisráðherra). - Lítið heyrist frá
stjómmálamönnum stjónrarand-
stöðunnar enda eru þeir ekkert með
í ráðum þegar þessi mál ber á góma,
Gríniðjan:
Fagfólk
að verki
Ragnheiður skrifar:
Ég var svo lánsöm nýlega að
komast á sýningu hjá Gríniöj-
unni, Brávallagötu/Arnamesið í
íslensku óperunni. Ég held ég
megi seáa að ég hafi aldrei
skemmt mér eins vel eða hlegið
jafn míkið og raunin varð þama
á sýningunni - Gamlir, löngu
gleymdir spékoppar og hlátur-
rumpur komu í Ijós í andliti mér
og ég er hreinlega með harðsperr-
urí magavöðvunum eftir kvöldið.
Ég vil þakka öllum aöstandend-
um þessarar sýningar og óska
þeim til hamingju með tilvemna.
Þetta er stórkostlegt lið fagfólks
enda er útkoman eftir því.
Við værum illa stödd ef ekki
væri þetta fólk til aö lífga upp á
tilveruna á þessum „síðustu og
verstu tímum“. - Ég ætla að vona
okkar allra vegna að þau haldi
sinni grín-iöju áfram svo aö hlát-
ur og hressileiki haldi velli í okk-
ar „stressaða“ og þungbúna sam-
félagi.
Hláturinn lengir lífið, það er
ekki spuming. Ég sé fram á langa
ævi eftir þetta kvöld. - Þakka
ykkur fyrir, krakkar!
og hafa ekkert aö segja á þeim vett-
vangi þótt þeir vildu eitthvað til
málanna leggja.
En það er þetta með „sérstöðu“ ís-
lands sem vefst dálítið fyrir mér, og
þó einkum þaö hvernig þetta orð er
notað. Sega má að allt snúist nú um
þetta eina orð. Halda menn í raun
og vem að Frakklandsforseti eða
aðrir áhrifamenn innan EB séu
komnir með „sérstöðu íslands" á
heilann? Ekkert er fjær laá en að
margnefnd sérstaða íslendinga verði
metin okkur til tekna, þegar á reyn-
ir. Það má hins vegar fullyröa, að
þessi „sérstaða“, sem við teljum okk-
ur trú um að við höfum, sé aðeins
vandamál okkar sem við sjálfir verð-
um að leysa. Þaö gerir enánn fyrir
okkur, og á henni veröur aldrei tekið
neitt sérstaklega, hvorki af Frakk-
landsforseta né neinum öðmm.
Undanþágur þær sem við þykjumst
ætla að fara fram á vegna sérstöðu
okkar hvað varðar atvinnu- og efna-
K.J.E. hringdi:
Ég er fyrst og fremst að hringa til
ykkar til að koma á framfæri þökk-
um til Guðjóns Petersen, fram-
kvæmdastjóra Almannavama á ís-
landi, fyrir að vera svo fljótur til að
svara og reyna aö eyða misskilniná
sem honum finnst hafa komið fram
í bréfi mínu sem ég sendi og birtist
í DV 2. nóv. sL undir fyrirsögninni
„Jarðskjálftar og Sameinaðar þjóöir
- Ótrúleg ferðagleði“.
Guðjón svarar og upplýsir hveijir
hafi fariö héðan í ferð til San Francis-
co til að skoða afleiðingar jarðskjálft-
ans mikla og læra af vinnubrögðum
þeirra sem takast þurftu á við þann
vanda sem þar var viö að glíma. -
Alls níu manns vom í ferðinni, segir
framkvæmdastjórinn. Það skal ekki
dreáö í efa aö allt sé rétt og satt sem
hann seár og einnig það að hagstofu-
ráðherra hafi hætt við ferðina til „að
rýma fyrir öðmm mönnum sem ekki
vom kostaöir af ríkissjóði“. Þaö þyk-
ir mér samt skrýtið ef hagstofu-
ráðherra einn getur rýmt fyrir „öðr-
um mönnum". - Varla rýmir hann
hagslíf, gármagnsflutninga, smæð
þjóðarinnar og fjarlægð frá öðrum
þjóðum em einmitt allar þess eðlis
að ganga sérstaklega á svig við þau
markmið sem stofnun EB er gmnd-
völluð á. Þess vegna verður aldrei
hæá að samþykkja á borði þá sér-
stöðu að semja þurfi sértaklega við
íslendinga um þessi mál. - Það er
aðeins í orði, löngu áður en til kast-
anna kemur, að auðvelt er aö lýsa
visum skilniná á „sérstööu" íslands.
Það á eftir að koma í ljós að allt tal
um „sérstaka sérstöðu" okkar ís-
lendinga er marklaust fleipur, sem
ekki á við rök að styðjast í væntan-
legum EFTA- og EB viðræðum. -
Slíka sérstöðu fáum við hugsanlega
aðeins með því að gera fríverslunar-
samning við Bandaríki Norður-
Ameríku. - En þó aðeins „hugsan-
lega“. Þaö þyrfti því að gera gang-
skör að því að kanna þann möguleika
fyrst af öllu.
til nema fyrir einum!
Það sem ég var hins vegar aðallega
að gagnrýna og eltast við í bréfi mínu
um „ótrúlega ferðagleði" var sú gleði
sem gagntekur íslenska ráðamenn
yfirleitt og sem nota hvert tækifæri
til að komast til annarra landa á
kostnað skattgreiðenda. Ég er ekki
að sega að það eiá neitt sérstaklega
skylt við ferð jarðskjálftanefndar-
innar til Kalifomíu, annað en það að
hún sýnir líka að um leiö og tæk-
ifæri gefst til ferðar til útlanda er það
gripið. - Svo einfalt er það!
Ferðir þingmanna á þing SÞ er ein-
mitt gott dæmi um óþarfa ferðalög
þar sem við höfum fastafulltrúa á því
þiná sem gegna þeim störfum sem
þar þarf aö sinna. - Fjöldaferöir ís-
lenskra ráðamanna, þingmanna og
oft skylduliðs þeirra til útlanda em
orðnar fleinn í opinberri embætt-
isfærslu, og einkum sú ásókn sem
virðist í að geta fenáð slíkar ferðir
greiddar af opinberu fé. - En þetta
sýnir að ferðagleði hjá ráðamönnum
er ekki útdauð enn.
DV
Rauðu kmeramir:
Afskiptaleysi
Hannesar
Hólmsteins
Kolbrún Mogensen skrifar:
Mér finnst að Hannes Hólm-
steinn Gissurarson ætti að iyrir-
verða sig fyrír grein sína „Rauðu
kmerarnir11 í DV hinn 3. nóv. sl.
varðandi sjónvarpsþáttinn
„Kambodia - Year ten“.
Vissulega hefur Hannes rétt á
sínum skoðunum, en í þaö
minnsta ætti hann að kynna sér
sögu Víetnam og Kambódíu, þátt
Bandaríkjanna og Bretlands í
málefnum Indó-Kína, áöur en
hann ber á borð fyrir almenning
sllka fáfræði og firrta hugsun
sem greinin ber vitni um.
Hannes seár m.a. í grein sinni
„Enár bera vitaskuld ábyrgð á
geröum Rauðu kmeranna aðrir
en þeir sjálfir. Þeir vora og era
blátt áfram kommúnistar.“ -
Þetta er hræðileg hugsun og
slæm pólitík því ekkert réttlætir
morð og pyntingar Pol Pots og
Rauðu kmeranna á þeirra eián
fólki - ekki einu sinni kommún-
ismi. Og við erum ábyrg, Hannes.
Það er okkar, ásamt Sameinuðu
þjóöunum að draga Pol Pot og
Rauðu kmerana til ábyrgðar og
refsa þeim - en við gerðum ekk-
ert Stórveldin höfðu meiri
áhygáur af veru Víetnama í
Kambódíu en að refsa fjölda-
morðináum. Þeirra hagur var og
er mikfil. - í dag, 10 árum seinna,
styðja Bandaríkin og Bretland
opinberlega þessa sömu menn til
valda, undir svokallaðri forystu
Síhanúks prins, með vopnum,
klæðum og matvælum.
Það sem sló mig þó mest í skrif-
um Hannesar var afskiptaleysið.
Ekki minntist Hannes einu orði
á hörmung og þjáningu fólksins
- konur og börn selm ía enga pjálp
og eru ofurseld morðináum
vegna afskiptaleysis erlendis frá
og pólitískra hártogana - og ef
það þárf „félagshygáu“ til að
koma máíeftium Kambódíu á
framfæri og veita fólkinu hjálp
og réttlæti þá kýs ég hana hvaða
dag sem er.
Meðferð á
öryrki skrifar:
Það sem kemur mér til að stinga
niður penna og skrifa til ykkar
er sá óréttur sem Trygángastofn-
un ríkisins hefúr beitt mig. Þegar
ég var 14 ára veiktist ég af sjúk-
dómi sem hefur orðið þess vald-
andi að ég hef aldrei getað stund-
aö almenna vinnu.
Ég hef þurft að ligáa á sjúkra-
húsi um lengri tíma og gerðar
hafa verið á mér alls níu aðgerðir
og nú er svo komið að ekkert er
hæá að gera lengur og ég sit
uppi raeð mín örkuml. - Skrif-
stofúvinna er það eina sem ég get
unnið þó að ég hafi ekki menntun
til þeirra starfa. Vinna getur ver-
ið stopul, einkum vegna þess að
ég er stundum frá vegna lasleika.
Ég hef farið í örorkumat hjá
T.R, og var lækkaður úr 75% nið-
ur í 65% örorku. Það kemur und-
arlega fyrir sjónir þar sem örorka
mín hefur ekki breyst neitt. Ég
get ekki sem leikmaöur skilið af
hveiju örorkumatiö breytist enda
þótt sjúkdómurinn sé sá sami og
vinnugetan sú sama.
Ég hef orðið þess var í sam-
tölum mínum við aðra öryrkja,
sem svipað er ástatt ura og mig,
að mitt mál er ekki einsdæmi,
heldur er um fleiri slík dæmi að
ræða og almenn óánæga er með
þetta. Vfidi ég nú legáa til að
þeir menn sem um þessi mál
fjalla athuá hvort nú, á tímum
mannúðar, þegar hver þjóðfé-
lagsþegn á rétt á að lifa mann-
sæmandi lifi - verði ekki endur-
skoðuö meðferð T.R.á öryrkjum.
Ráöherrar og aðrir herrar:
Ferðagleðin
ekki útdauð