Dagblaðið Vísir - DV - 17.12.1990, Síða 4

4
MÁNUDAGUR 17. DESEMBER1990.
Fréttir
Gunnar St. Ólafsson, fyrrum verkefnisstjóri við Þjóðleikhúsframkvæmdirnar:
Neitaði að skrífa upp á
reikninaa húsameistara
- vildi fyrst ganga frá heildarsamningi við húsameistara um hönnunarkostnaðinn
„Ég neitaði að skrifa upp á alla
reikninga frá Húsameistara ríkisins
haustið 1989 og gerði það ekki eftir
það. Ég vildi fyrst ganga frá heildar-
samningi við húsameistara um
hönnunarkostnaðinn. Hins vegar
tókst okkur ekki að ganga frá shkum
samningi þrátt fyrir að húsameistari
hefði samþykkt það þegar hann tók
verkið að sér. Það var einfaldlega
ekki hægt að verkstýra svona um-
fangsmiklu verki og hafa þetta
marga menn í vinnu öðruvisi en að
umfang verksins væri þekkt,“ segir
Óvenjumiklar spennutruflanir
hafa orðið á veitukerfi Rafmagns-
veitu Reykjavíkur á undanförnum
vikum. Þetta hefur einkum bitnaö á
notendum viðkvæmra rafmagns-
tækja. Tölvunotendur hafa einkum
orðið varir við þessar truflanir, enda
algengt að tölvur detti út viö spennu-
fall. Einnig eru dæmi um að kerfi til
varnar eldsvoðum og þjófum hafi
þjófstartað og annar viðkvæmur raf-
eindaútbúnaður fariö í rusl.
Að sögn ívars Þorsteinssonar, yfir-
verkfræðings tæknisviðs hjá Raf-
magnsveitunni, hafa ýmsar smábil-
anir komið upp í veitukerfmu að
undanfomu en að öllu jöfnu er mik-
ill stöðugleiki á spennunni. Hann
segir að á ársgrundvelli séu bilanir
Gunnar St. Ólafsson verkfræðingur.
Gunnar hætti sem verkefnisstjóri
við endurbæturnar á Þjóðleikhúsinu
síðastliðið haust í kjölfar deilna um
það hvernig staðið var aö imdirbún-
ingi framkvæmdanna. Hann segist
ekki hafa viljað taka þátt í þessu eins
og að málum var staðið.
Hönnunarkostnaður
hátt í 300 milljónir
Eins og DV hefur greint frá stefnir
kostnaður vegna hönnunar og um-
sjónar með framkvæmdunum í að
ekki algengari nú en verið hefur og
að borgarbúar þuffi ekki að óttast
óeðlilega margar bilanir á næstunni.
ívar segir að Rafmagnsveitan bæti
notendum einungis það tjón sem
hlýst af sannanlegum mistökum hjá
starfsmönnum stofnunarinnar. Tjón
vegna bilana eða annarra óhjá-
kvæmilegra þátta sé hins vegar ekki
bætt. Hann segir að þegar rjúfa þurfi
straum af hluta veitusvæðisins sé
notendum yfirleitt gert viðvart áður.
Stundum vinnist þó ekki tími til
slíks.
„Þeir notendur, sem eru sérstak-
lega háðir rafmagni, geta hins vegar
látið skrá sig hjá okkur og þá tilkynn-
um við þeim sérstaklega ef rjúfa þarf
straum.“ -kaa
verða hátt í þrjú hundruð múljónir
áður en 1. áfanga lýkur. Sýnt þykir
að heildarkostnaðurinn viö verkið
verði ekki undir 900 milljónum. Nú
þegar er hlutur húsameistara í þess-
um kostnaði orðinn um 50 milljónir.
Að sögn Gunnars urðu miklar tafir
á verkinu haustið 1989 vegna ágrein-
ings bygginganefndar við húsameist-
ara um hvemig breyta ætti húsinu.
Hann segir að til dæmis hafi ekki
verið hægt að ganga frá samningum
við ýmsa verktaka um ákveðna verk-
þætti vegna þessa.
„Svo til öll hönnun tæknifræðinga
og verkfræðinga við framkvæmdim-
ar byggist á hönnun Húsameistara
ríkisins. Þar sem í samningnum við
hann hafi ekki verið kveðið á um
hvað skyldi teiknað né tiltekið fyrir
hvaöa tíma og til hverra teikningum
skyldi skilað var heldur ekki hægt
að halda utan um kostnaðinn hjá
öðrum hönnuðum. Um leið og húsa-
meistari breytti einhverju hjá sér
þurftu alhr aðrir að breyta sinni
hönnun og óhjákvæmilega var
kostnaðurinn fljótur að rjúka upp.“
Húsameistari með sjálfdæmi
Gunnar segist aldrei hafa háldið
því fram að húsameistari hafi skilað
teikningum til byggingarnefndar-
innar óumbeðið. Hann segir hins
vegar að þar sem samningurinn við
embættið hafi verið opinn hafi húsa-
meistari haft sjálfdæmi um hvaða
teikningum hann skilaði.
„Þá reikninga fékk hann sam-
þykkta eins og aðra af þáverandi for-
manni bygginganefndar þó svo að við
hefðum ekkert gagn af þeim.“
Gunnar segir hluta skýringarinnar
á háum hönnunarkostnaöi við Þjóð-
leikhúsið stafa af því að ekki náðist
samningur við húsameistara í upp-
hafi verksins en einnig stafi hann af
því hveru skammur tími gafst í und-
irbúninginn. Hann segir að í svona
stórum verkefnum sé yfirleitt hag-
stæðast fyrir byggingaraöilann að
jafnt hönnun sem önnur verk séu
unnin í ákvæðisvinnu.
„í ákvæðisvinnu kreíjast allir
verktakar þess að fá skýrar forsend-
ur. Breytist forsendur skila þeir sér-
stökum reikningum vegna þess og
þá er auðveldara fyrir byggingaraðil-
ann að fylgjast með kostnaðinum. í
þessu tilfelli hefði komið skýrt fram
hvað allar þær breytingar sem húsa-
meistari hefur gert kosta í raun. Sá
kostnaður er óheyrilegur.“
Unnið við endurbætur á Þjóðleikhúsinu. Greitt var fyrir teikningar sem komu
að engu gagni. DV-mynd: GVA
Rafmagnstruflanir í Reykjavík:
Kerf i til varnar
þjófum þjófstarta
og tölvur detta út
í dag mælir Dagfari
Starfsmenn Landspítalans hafa
sannarlega vakið á sér athygli að
ui. ianförnu. Fyrst er frá því að
segja að mikil uppreisn braust út í
þeirra hópi þegar þaö spurðist að
spítalastjórnin hefði ákveðið að
starfsfólkið stimplaði sig inn og út.
Þessu gátu starfsmennirnir ekki
unað af eðlilegum ástæðum og
mótmæltu kröftuglega. Stendur
það stríð enn. Stimpilklukkur eru
eyðilagðar og aðrar standa ónotað-
ar og er ljóst að sú sjálfsagða skylda
á öðrum vinnustöðum í landinu
gildir ekki á Landspítalanum.
Dagfari hefur vissa samúð með
starfsfólkinu í þessu máh. Það er
óneitanlega óþægilegt fyriri margt
starfsfólk, sem ekki kemur á
vinnustað að staðaldri, að þurfa að
leggja það á sig að fara að heiman
og upp á spítala, eingöngu til að
stimpla sig inn. Og fara svo aftur
upp á spítala að loknum vinnudegi
og stimpla sig aftur út. Fólk þarf
kannske að rífa sig upp fyrir allar
aldir, missa svefn og ræsa bílinn,
án þess að eiga nokkurt annað er-
indi í vinnuna en það eitt að stimpla
sig! Og til hvers þarf spítalastjómin
að vera með nefið ofan í því hvort
starfsmaðurinn ér mættur til
vinnu þegar það hefur hingað til
Spítali, varúð, hætta
viðgengist að hann mæti alls ekki,
nema þá þegar honum sjálfum
hentar?
Starfsfólk Landspítalans hefur
komið og farið og kannske hvorki
komið né farið á spítalann allt frá
því það var ráðið til starfa og hvers
vegna á þá aö fara að breyta þessu
fyrirkomulagi þegar enginn hefur
saknað þess hingað til? Nú er farið
að senda launin inn á bankareikn-
inga, þannig að starfsmenn þurfa
ekki einu sinni aö mæta í vinnuna
til að sækja launaumslagið og
hvaða erindi eiga þeir þá í vinnu
þegar það er miklu þægilegra fyrir
þá að vera heima eða þá í vinnu
annars staðar?
Nei, Dagfari segir eins og starfs-
fólkið: burt með stimpilklukkum-
ar.
Og svo er það hitt vandamáhð.
Nú ætla þeir að banna þessu fáa
fólki sem enn mætir til starfa að
reykja á spítalanum! Þeim er meira
að segjá mismunað, vegna þess að
ætiunin er að leyfa sjúklingum ein-
um að reykja í þar til gerðum her-
bergjum. Þessu misrétti geta
starfsmennimir ekki unað. Þegar
fólk er menntað í heilbrigðisgeir-
anum til að lækna aðra og draga
úr sjúkdómum með góðu fordæmi
verður það að fá bæöi frið og aö-
stööu tilað stunda sínar reykingar
eins og áður því að annars er ekki
hægt aö sýna sjúklingunum hvem-
ig kransæöasjúkdómar og lungna-
veikindi geta orðið til. Annars
koma engir sjúklingar inn á spítal-
ann og þá fækkar starfsfólki og þá
minnkar starfsemi spítalans og þá
verður minna að gera fýrir lækn-
ana.
Starfsfólkið verður að fá leyfi til
að reykja ofan í sjúklingana og að
minnsta kosti framan í þá og upp
í þá. Það líðst hvergi í lýðfijálsu
landi að jafnréttið sé fótum troöið
og gert upp á milli sjúklinga og
starfsfólks. Það líðst hvergi að heil-
brigðistéttimar ve'rði að una því
að fara út á stétt eða heim til sin
eingöngu til að njóta þeirra mann-
réttinda að fá að reykja þegar þörf-
in kallar.
Nú fara menn kannski að skilja
hvers vegna starfsfólkiö heldur sig
heima og neitar aö stimpla sig. Ef
fólk er hrakið og neytt á vinnustað
til þess eins að standa þar vaktir
án reykinga og horfa upp á reykinn
frá sjúklingunum án þess aö fá sér
smók sjálft er það heilög og skiljan-
leg kjarabarátta að stimpilskylda
sé afnumin og reykingar leyföar á
göngum og sjúkrastofum svo að
ekki sé talað um skurðarborðin.
Læknar þurfa aö hafa sýni-
kennslu í reykingum til aö vara við
hættunni af þeim og hjúkruna-
rfræðingar verða að fá aö reykja
inni á sjúkrastofunum til að geta
slappað af og aðstoöarlæknamir,
sem þurfa aö standa tuttugu tíma
vaktir, verða að sjálfsögðu að fá sér
smók ef þeir eiga að lifa þær hörm-
ungar af að lækna sjúklingana dag-
inn út.
Dagfari hefur hingaö til haldið
að sjúklingamir á sjúkrabeðunum
væru stærsta vandamál heilbrigð-
isgeirans. En nú er komið í ljós að
það er starfsfólkið sem er í mestri
hættu. Starfsmennimir eiga við
mestu vandamálin að stríða. Það
em þeir sem eiga alla samúð skilda.
Ekki sjúklingamir. Burt með stim-
pilskylduna, burt með reykinga-
bannið.
Dagfari