Dagblaðið Vísir - DV - 05.01.1991, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 5. JANÚAR 1991.
Sérstæd sakamál
íkveikjan átti ad
dylj a vegsummerkin
Amanda með móður sinni, Susan.
Það voru snögg viðbrögð mjólk-
urpóstsins og hugrekki hans sem
komu í veg fyrir að fjögurra ára
gömul stúlka brynni inni svo það
var greinilegt að sá sem lögreglan
leitaði að var hættulegur og sveifst
einskis.
Michael Knowles var á ferð með
mjólkurvagninn í Bedwell, útborg
Stevenage í Hertfordshire á Bret-
landi. Klukkan var um flmm að
morgni þriöjudags en allt í einu
fann hann greinilega reykjarlykt í
mannlausu Colestræti. Þegar hann
leit í kringum sig sá hann að reyk
lagði út um glugga á efri hæð húss
handan við götuna.
Knowles vissi að í húsinu bjó frá-
skilin kona, Susan Lawson, með
flögurra ára gamalh dóttur sinni,
Amöndu. Hann flýtti sér yflr göt-
una, barði að dyrum og þegar eng-
inn svaraði sparkaði hann upp
hurðinni og hljóp upp stigann upp
á efri hæðina.
í svefnherberginu, sem var fullt
af reyk, var rúmið í ljósum logum
en þrátt fyrir eldhaflð sá hann að
Susan Lawson lá í því nakin og
bundin með snúru. Snúran var
þegar brunnin í sundur á nokkrum
stöðum svo það tók Knowles ekki
langan tíma aö draga Susan út úr
svefnherberginu og burt frá eldin-
um en þá varð honum skyndilega
ljóst að hún var látin fyrir nokkru.
Barnið í
reykhafinu
Nú fór Knowles að svipast um
eftir Amöndu. Aftur fór hann inn
í reykkófið í svefnherberginu. Þar
var litlu stúlkuna hvergi að sjá. Þá
sá hann að dyr stóðu hálfopnar og
þegar hann fór inn í herbergið kom
hann að Amöndu í djúpum svefni.
Hann greip hana og hljóp með hana
út úr húsinu. Síðan barði hann að
dyrum í næsta húsi. Þar var þegar
hringt á slökkvilið og lögreglu og
ekki leið á löngu þar til tekist hafði
að slökkva eldinn. Brunnið lík Sus-
an Lawson var síðan sent til skoð-
unar hjá réttarlæknum.
Lögreglan var ekki í miklum vafa
um hvað gerst hafði þegar frum-
rannsókn hafði farið fram. Allt
benti til þess að Susan Lawson, sem
var tuttugu og sex ára, hefði verið
kæfð er snúru var vafið um háls
hennar. Síðan virtist hún hafa ver-
ið bundin við rúm sitt. Þá var ljóst
aö hún hafði veriö með manni
skömmu fyrir andlátið en hvort
henni hafði verið nauögað eða hún
hafði verið með honum af ftjálsum
vilja var ekki hægt aö segja á þessu
stigi málsins.
Nágrannarnir gátu ekki gefið
neinar upplýsingar sem leitt gátu
til þess að lögreglan hefði uppi á
morðingjanum sem hafði ekki að-
eins skilið eftir sig lík heldur hafði
einnig ætlað að svipta flögurra ára
gamla stúlku lifinu. Þá fundust
hvorki fingraför í húsinu né neinar
aðrar vísbendingar um hver ódæð-
ismaðurinn var.
Haft var samband við fyrrver-
andi eiginmann Susan en hánn
hafði óhagganlega flarvistarsönn-
un þessa nótt. Að vísu bjó hann
skammt frá heimili mæðgnanna en
hann hafði ekki séð eiginkonu sína
fyrrverandi og dóttur í hálft ár.
Hjónabandið hafði verið storma-
samt en ljóst var að ekkert hatur
var milh hans og Susan og varð
ekki séð að hann hefði haft neina
ástæðu til að vilja ráða eiginkon-
una fyrrverandi af dögum.
Undarleg beiðni
Þótt ekki lægju fleiri upplýsingar
fyrir er leið að hádegi þennan
þriðjudag fékk lögreglan þó ábend-
ingu áður en hann var hálfnaður.
Um hádegisbilið komu á lögreglu-
stöðina hjón, John og Rita Binney.
Þau höfðu sérkennilega sögu að
segja. Hjá þeim leigði þrjátíu og
þriggja ára gamall maður, John
Dickinson. Frásögn Johns Binney
var á þessa leið:
„Snemma í morgun kom John til
okkar þar sem við vorum að
drekka morgunkaffi. Hann settist
hjá okkur og bað okkur um-aðstoð.
Hann sagðist hafa verið úti um
nóttina. Og nú var hann hræddur
um að hann yrði grunaður um
morð. Þess vegna bað hann okkur
um að lofa sér því að segja að hann
hefði verið heima alla nóttina ef svo
færi að lögreglan færi að spyrjast
fyrir um hann.“
Lögregluþjónamir hlustuðu með
athygli á það sem John Binney
hafði að segja. Hjá þeim vaknaði
strax sú spurning hvernig John
Dickinson heföi getað vitað að
morð hafði verið framið því ekki
hafði enn verið skýrt frá því opin-
berlega hvað gerst hafði á heimili
Lawsonmæðgnanna.
Dickinson
handtekinn
John og Rita Binney voru þegar
Michael Knowles mjólkurpóstur.
sett í öryggisgæslu á lögreglustöð-
inni því hætta var talin á að John
Dickinson, væri hann sá seki,
kynni að valda þeim flörtjóni. Fjór-
ir lögregluþjónar voru síðan sendir
að heimih þeirra og þegar þeir
komu þangað var John Dickinson
þar fyrir. Hann var þegar hand-
tekinn.
Þegar hann var kominn á lög-
reglustöðina hófst yfir honum yfir-
heyrsla: „Hvers vegna óskaðir þú
eftir því að Binneyhjónin lýstu yfir
því að þú hefðir verið heima í alla
nótt?“ var fyrsta spurningin sem
fyrir hann var lögð.
,,Ég var hræddur," svaraði hann.
„Ég hef setið í fangelsi fyrir
íkveikju og þess vegna var ég viss
um að lögreglan myndi yfirheyra
mig þegar rannsókn á brunanum
hæfist."
„Hvernig vissirðu að þaö var
kveikt í húsinu? Það hafði enn'ekki
verið skýrt frá því opinberlcga?"
„Ég heyrði fólk ræða um það úti
á götu.“
„Fyrir fótaferðartíma? Þú baðst
John og Ritu Binney um að gefa
þér fiarvistarsönnun meðan þau
sátu yfir morgunverðinum.“
Saga Dickinsons
Þegar hér var komið leit John
Dickinson undarlega á rannsókn-
arlögreglumennina en sagði svo:
„Ég get ekki sagt ósatt. Þið verðið
að trúa mér. Ég vil ekki fara í fang-
elsi til æviloka. Ég ætlaöi ekki að
drepa konuna."
„Segðu okkur þá sannleikann,"
sagði einn rannsóknarlögreglu-
mannanna.
„Ég var úti í nótt og braust inn í
kvennaskóla til að stela einhverju
smávegis. Á eftir heimsótti ég frú
Lawson af því hún hafði herbergi
til leigu. Ég vildi ræða við hana um
það. Hún bauö mér inn fyrir. Hún
virtist eirðarlaus og skyndilega
spurði hún mig hvort ég væri
kvæntur. Ég sagðist vera það. Ég
ætti tvö börn en við hjónin værum
skihn að borði og sæng og hefðum
verið það í flögur ár.
Það leit út fyrir að hún væri glöð
yfir að heyra svarið og svo spurði
hún mig hvort ég vildi vera hjá
henni um nóttina. Hún hefði ekki
verið með manni í rúman mánuð.
Dóttir hennar væri sofandi. Svo
fórum við inn í svefnherbergið þar
sem hún tók fram þvottasnúru og
sagði að hún hefði ekki ánægju af
kynlífi nema hún væri bundin.“
Það fór ekki hjá því að rannsókn-
arlögreglmönnunum þremur sem
við yfirheyrsluna voru fyndist sag-
an vera orðin í ótrúlegra lagi. Þeir
sáu líka að svitinn var farinn að
renna niður andlitið á Dickinson.
Hann hélt þó áfram og sagði að
hann hefði gert eins og Susan Law-
son hefði óskað. Á eftir hefði hann
sofnað.
„Þegar ég vaknaði sá ég að hún
dró ekki lengur andann," hélt
Dickinson áfram. „Þá tók ég á púls-
inum og fann að hún var dáin. Ég
lagði nokkur dagblöð undir rúmið,
kveikti í þeim og fór út úr húsinu.
Þið megið trúa því að ég var alveg
búinn að. gleyma að í því var lítið
barn.“
Kviðdómendur voru
ekki í neinum vafa
Ákæran á hendur John Dickin-
son hljóðaði upp á morð, íkveikju
og tilraun til að myrða lítið barn.
í málflutningi sínum sagði full-
trúi ákæruvaldsins meðal annars:
„Ákærði braust inn í húsið, réðst
á Susan Lawson og batt hana en
nauðgaði síðan. Til þess að ekki
kæmist upp um hann kveikti hann
síðan í rúminu án þess að hugsa
um htlu stúlkuna sem lá sofandi í
herbeginu við hliðina. Hefði ekki
komiö til snarræði og hugrekki
mjólkurpóstsins hefði barnið einn-
ig orðið fórnardýr Dickinsons."
Þeirri spurningu var svo varpað
fram hvernig ákærði hefði snemma
á þriðjudagsmorgninum, áður en
nokkuð birtist um morðið og
íkveikjuna í dagblöðunum, getað
vitaö um það. Skýringin hlyti að
vera sú að hann væri sá seki. Þá
var því haldið fram að sú skýring
hans að hann hefði leitað til Susan
Lawson um miðja nótt til að spyrja
hana um herbergi sem hún hefði
átt að hafa til leigu gæti ekki talist
trúverðug.
Þrátt fyrir tilraunir verjandans
til að reyna að gefa skýringar á
beiðni Johns Dickinsons við Bin-
neyhjónin og óeðlilegum fram-
burði hans við yfirheyrslur tók það
kviðdómendur aðeins um fiörutíu
mínútur að komast að niðurstöðu.
Talsmaður þeirra lýsti því þá yfir
að þeir fyndu hann sekan um öll
ákæruatriðin.
John Dickinson fékk lífstíöar-
fangelsi fyrir morðið á Susan Law-
son og íkveikjuna en jafnframt
fimmtán ára fangelsi fyrir tilraun
til að myrða Amöndu htlu.
„Þú ert afar hættulegur samborg-
urum þínum,“ sagði dómarinn.
„Þess vegna verður ekki veitt
heimild til að þú fáir frelsi á nýjan
leik fyrr en eftir í það minnsta þrjá-
tíu ár og þá því aðeins að fullvíst
þyki að samfélaginu stafi ekki leng-
ur hætta af þér.“
Amanda Lawson býr ný hjá
ömmu sinni og afa.