Dagblaðið Vísir - DV - 21.12.1991, Qupperneq 48

56
LAUGARDAGUR 21. DESEMBER 1991.
Dularfull
vera á ferli
- útdráttur úr Dýrið gengur laust eftir Hrafnhildi Valgarðsdóttur
Hrafnhildur Valgarðsdóttir, höfundur bókarinnar Dýrið gengur laust.
Hrafnhildur Valgarðsdóttir, höf-
undur unghngabókanna Leður-
jakkar og spariskór og Unglingar í
frumskóginum, hefur sent frá sér
nýja unglingabók, Dýrið gengur
laust. Hér á eftir fer útdráttur úr
einum kafla nýju bókarinnar:
Kvikmyndatakan gekk vel á nýja
staðnum og í lok vikunnar leit út
fyrir að flestar útitökur væru
komnar í höfn. Grjóni var laus úr
hinu hvíta höfuðfati en bar rautt
ör á enni til minningar um heUis-
ferðina sem hann fór með hinni
fögru og ástsjúku Þuru. Uppákom-
an með álfunum varð smám saman
eins og fjarlæg martröð en nornin
var komin undir græna torfu og réð
því ekki lengur yfir neinu í þessum
heimi. Gijóni hafði þó krossana
góðu áfram á sínum stað, annan í
eyranu og hinn á bringunni, og enn
var hann staðráðinn í því að útvega
sér litla Biblíu til að hafa í bijóstv-
asanum, þvi að allur er varinn góð-
ur þegar maöur er í starfi sem
þessu.
Síðasti dagur kvikmyndatökunn-
ar rann upp bjartur og fagur. Gústi
glaðvaknaði og leit á klukkuna.
Hún var ekki orðin sex og honum
lá ekki á að fara á fætur. En það
var óróleiki í beinum hans, eitt-
hvað sem rak hann fram úr rúminu
og í fötin, strax. Hann læddist fram-
hjá Braga sem svaf með galopinn
munn og Gústa dauðlangaði til að
setja eitthvað ógeðslegt upp í hann,
bara í gríni. Nei. Bragi var í ástar-
sorg og hafði auk þess ekki strítt
honum í allt sumar. Hann lét hann
í friði, fór í strigaskó og læddist út.
Táta reis upp úr bæli sínum í for-
stofunni og dillaði skottinu.
„Komdu bara með mér, Táta
mín,“ sagði Gústi og kjassaði tík-
ina.
Morgunninn var svalur og Gústa
var hrollkalt en það var eins og
eitthvað ýtti stöðugt á eftir honum.
Táta þefaði út í lofdð og skokkaði
á undan honum. Hún þurfti að
míga hér og þar og alls staðar og
svo þurfti hún að þefa mikið. Hún
dró nefið eftir jörðinni milii þess
sem hún rak það upp í loftið. Hún
tók svo marga sveigi og beygjur að
Gústa reiknaðist það til að hún
gengi 10 metra meðan hann gengi
einn.
Dökkklædd vera
AUt í einu snarstoppaði Táta,
sperrti eyrun og starði fram fyrir
sig. Gústi horföi í sömu átt og sá
þá hvar dökkklædd vera var á
sveimi í girðingunni þar sem gæð-
ingamir voru. Hjarta hans sló örar
og hann sagði Tátu að vera róleg.
Svo gekk hann hratt en þó varlega
niður túnið í átt að verunni. Hon-
um sýndist þetta vera svartklæddi
strákurinn en sá það ekki glöggt.
Táta titraði af æsingi og hann vissi
að hún óskaði þess heitt að mega
stökkva niður túnið og gelta á
þennan ókunna gest. En þegar þau
komu nær fór Táta að dilla skottinu
eins og hún þekkti dökku veruna.
Hún hljóp á undan Gústa og gegndi
honum ekki þegar hann skipaði
henni hvíslandi röddu að vera
kyrr.
Þegar veran varð vör við Tátu tók
hún á rás og hljóp allt hvað af tók
í burtu. Gústi sá að það yrði von-
laust fyrir sig að ná henni þar sem
hún hafði fengið svo gott forskot.
En hann hugsaði með sér að þetta
heföi örugglega verið svartklæddi
strákurinn og Táta virtist þekkja
hann. Hver gat hann verið? Hvers
vegna var hann að læðupokast inn-
an um hestana svona snemma
morguns? Gústi tók viðbragð og
hljóp til hestanna. Gæðingamir
þrír stóðu kyrrir og fylgdust með
honum nálgast en aðrir hestar hop-
uðu undan þótt þeir kíktu útundan
sér á vin sinn sem þeir þekktu svo
vel. Hann leitaði að einhveiju í
grasinu, vissi ekki hveiju og hann
fann það. Eitthvað brúnt sem
minnti á stóra hnetu lá í grasinu
við fætur gæðinganna. Gústi tók
það upp og leitaði um leið að fleiri
hnetum. Hann fann tvær í viðbót,
skoðaði þær og setti svo í vasann.
Hnetur? Haföi strákurinn verið að
gefa hestunum hnetur? Furðulegt.
Eitt var víst. Hann varð að komast
að því hver þessi svartklæddi
strákur var og hann vissi nú að það
var einhver sem hann þekkti, ann-
ars hefði Táta ekki fagnað honum.
Gústi var órólegur þegar hann
gekk aftur heim til sín. Hann lædd-
ist inn og ákvað að taka til morgun-
matinn svo að mamma hans gæti
sofiö áfram. Henni veitti ekki af
hvíldinni. Hann var rétt að byija
að taka til matinn þegar hún birtist
á náttslopp, þreytuleg og syfjuð.
„Ég hélt að þú værir innbrots-
þjófur,“ sagði hún og brosti til
Gústa. „Svona getur maður veriö
vitlaus þótt maður sé kominn á
þennan aldur. Hvaða innbrotsþjóf-
ur væri svo heimskur aö koma
hingað í þetta hreysi. Hveiju gæti
hann stolið? Ónýtum fötum,
sprungnum diskum eða gömlu
brauði?“
„Farðu aftur að sofa mamma. Ég
er að taka til morgunmatinn," sagöi
Gústi hlýlega og brosti til mömmu
sinnar.
„Blíða bamið mitt,“ hvíslaði hún
og fékk tár í augun. „hvers vegna
em tvíburamir ekki líka svona
blíðir?" Hún rölti aftur inn í svefn-
herbergi, kúrði sig niður og sofnaði
samstundis.
Rottueitur
Það stóðst á endum að um leið
og morgunmaturinn var kominn á
borðið og kaffið komið á hitakönnu
heyrðist vekjaraklukka hringja
eins og hver önnur frekjudós. Gústi
hlustaði á geðvonskutal Braga sem
staulaðist inn á baðherbergið og
stuttu seinna kom pabbi hans fram,
pirraður yfir því hvað Bragi væri
alltaf lengi á klósettinu. En skapið
mýktist strax þegar hann sá að
Gústf var búinn að leggja á borð
og hita kaffi.
„Hvað kemur til að þú ert svona
snemma á fóturn?" spurði hann
undrandi og leit glettnislega á son
sinn.
Gústi fór í vasa sinn og dró upp
hneturnar. „Ég fann þetta viö fæt-
ur gæðinganna," sagði hann og lét
hnetumar liggja í opnum lófa sér.
Pabbi hans starði á hnetumar,
tók þær svo og skoðaði gaumgæfi-
lega. „Við fætur gæöinganna?
Sagðirðu það?“
Gústi kinkaði kolli. „Hvað er
þetta? Ekki em þetta venjulegar
hnetur, eða hvað?“
„Nei, aldeilis ekki. Ef mér skjátl-
ast ekki þá er þetta rottueitur,"
sagði pabbi hans þungri röddu.
„Rottueitur? En...“ Gústa varð
orðfátt.
„Leitaðirðu eitthvað á svæðinu
hvort þar væri meira af þessu
efni?“
„Já, en ekki vel. Svartklæddi
strákurinn var að sniglast í kring-
um gæðingana klukkan sex í morg-
un. Ég veit ekki af hveiju ég vakn-
aði og flýtti mér út. Táta var með
mér og hún virtist þekkja hann.“
Gústi horföi djúpt í augu pabba síns
og hvíslaöi: „Þetta virðist vera ein-
hver héöan úr þorpinu, annars
hefði Táta ekki fagnað honum."
Kvikmyndataka
Á svæðinu þar sem kvikmynda-
takan fór fram ríkti kátína. Það var
eins og fólkið hefði allt fengið vít-
amínsprautu, leikaramir léku bet-
ur en nokkru sinni fyrr og leik-
stjórinn gaf sér tíma til að reyta af
sér brandara. Allt haföi gengið
samkvæmt áætlun þrátt fyrir smá-
vægilegar uppákomur eins og álfa
og álfabyggð. Það var sem þungu
fargi af honum létt.
Gústi og pabbi hans mættu með
hestana og þótt þeir heföu báðir
verið leiðir yfir því sem gerst haföi
um morguninn smituðust þeir
bráðlega af allri þessari kæti. Ris-
inn réð varla við sig þegar honum
varö hugsað til þess að geta farið
að veiöa strax næsta dag og hann
geislaði allur af leikgleði. Rós gaf
sér tíma til að hlaupa til Gústa með
svolitlar fréttir.
„Við Gijóni verðum hérna fram
í næstu viku því að hann þarf að
gera upp alla reikningana við
þorpsbúa. Ég fæ far með honum til
Reykjavíkur," sagði hún og var
ijóð af gleði.
Gústi stökk hæð sína og gólaði.
Honum fannst muna um hvern
dag, hveija klukkustund, hveija
mínútu, sem hann gæti verið leng-
ur nálægt henni. „Við getum farið
í langan útreiðartúr," sagði hann.
„En þá er eins gott að Táta komi
með svo enginn óprúttinn náungi
geti stohð hestunum," sagði Rós og
glotti.
Gústi virti hana fyrir sér, þessa
smávöxnu mannveru með stóru,
þunglyndislegu augun. Hún var
meira sminkuð í framan nú en áð-
ur, því að persónan sem hún lék í
kvikmyndinni átti að vera orðin
geöveik. En þótt Rós væri með
dökka bauga undir augunum og
síða hárið allt í flóka sá hann feg-
urö hennar imdir gervinu og hon-
um hitnaði öllum af tilfinningum
sínum.
„Eigum við aö rugla saman nest-
inu okkar í hádegishléinu?" spurði
hún glaðlega. „Eða hryllir þig
kannski við aö borða með geð-
veikri stúlkukind?“
„Ég titra allur af ást þegar ég sé
geðveikar stúlkukindur," sagði
Gústi þungri röddu. Þau hlógu
bæði og Rós flýtti sér í burtu. Hún
átti fullt í fangi með að taka niður
gleðisvipinn og setja upp sorgar-
svip hinnar geðveiku bóndadóttur
sem elskaði snarvitlausan öm
meira en allt annað.
Þegar hádegishléið kom flýtti
Gústi sér að ganga frá hestunum,
greip nestið sitt og fór til Rósar.
Hún haföi tekið sig út úr hópnum
og sat á teppi rétt hjá með stóran
plastpoka fyrir framan sig. Þegar
hún sá Gústa varð hún dularfull á
svip og benti honum að seljast hjá
sér.