Dagblaðið Vísir - DV - 30.04.1993, Blaðsíða 36

52
FÖSTUDAGUR 30. APRlL 1993
Sérstæð sakamál
Eins og ýmsir muna varö banda-
ríski kvikmyndaleikarinn Alan
Alda frægur fyrir leik sinn sem
Hawkeye í sjónvarpsþáttunum
MASH. Velgengnin var aö sjálf-
sögðu velkomin en þegar Alda
haföi notið hennar um hríö fór
hann að finna fyrir því hve erfitt
var aö fmna þann friö og þá ró sem
hann og kona hans, Arlene, vildu
fá að njóta með dætrunum þremur
sem þau höföu eignast, Beatrice,
Eve og Beth.
Eftir aö hafa svipast um fundu
Alda-hjónin loks hús sem þeim leist
á. Það var í smábænum Leonia í
New Jersey. Þar bjuggu þá aðeins
um níu hundruð manns. Umferð
var þar lítil, götur stuttar og yfir-
leitt fá hús við hverja. Og þannig
var þaö með götuna sem þetta hús
stóð við, Dale Drive. Þau hjónin
keyptu það og voru ánægð með
nágrannana.
„Við féllum fyrir töfrum bæjarins
og íbúunum," sagöi Alda, „og vor-
um viss um að við fyndum aldrei
betri stað.“ En stundum er skammt
í að friðurinn sé úti þótt engin teikn
sé um það að sjá.
Þrefaltmorð
Sagan gerðist fyrir allmörgum
árum þegar dætur Alda-hjónanna
voru enn ungar. Dag einn, að lok-
inni vinnu, var Alan Alda á heim-
leið í bílnum sínum eftir að hafa
unnið daglangt við upptökur. Hann
opnaði fyrir útvarpið á heimleið-
inni og heyrði þá frétt þar sem
sagði meðal annars: „Kona og tvær
dætur hennar voru myrtar við
Dale Drive í Leonia síðdegis."
Alan Alda stöðvaði bíhnn við
fyrsta aimenningssíma sem hann
sá og hringdi heim til sín... en
fékk ekkert svar. Þá hljóp hann út
að bíinum og ók heim á leiö „eins
og geðveikur maður“, svo að notuö
séu hans eigin orð um þessa öku-
ferð.
„Ég gat ekki skiliö hvernig á því
stóð að hvorki Arlene né dætur
okkar skyldu svara,“ sagði hann
„og óttinn innra með mér óx stöð-
ugt. Þegar ég kom loks að húsinu
okkar stökk ég út án þess að
slökkva á bílvélinni og hljóp inn.“
Grét af fögnuði
Þegar Alan kom inn í húsið kom
hann strax auga á konu sína. Þá
kom yfir hann svo mikil þreyta því
álagið hafði verið svo mikið á heim-
leiðinni að hann hné niður á stól.
Svo fór hann að gráta „af fógn-
uði“, eins og hann sagði sjálfur.
Arlene kona hans vissi í fyrstu
ekki hvað um var að vera en þegar
hann fór að segja henni frá frétt-
inni sem hann haföi heyrt lesna í
útvarpið lýsti hún yfir því aö hún
hefði sömuleiðis heyrt hana. Og
hún gat nú sagt manni sínum frá
því sem raunverulega haföi gerst
þetta síödegi við þessa litlu og áður
friðsömu götu í Leonia sem Alda
haföi oft kallað „okkar eigið
Shangri La“.
Hinn hörmuiegi atburður haföi
átt sér stað í fimmta húsi frá heim-
ili Aida-fjölskyldunnar. Er lögregl-
an haföi komið að því haföi hún
fundið húsmóðurina og dætur
hennar tvær myrtar en augljóst var
að rán haföi verið framið því marga
húsmuni vantaði.
Ástæöan til þess að Arlene og
dætumar svömöu ekki símanum
þegar Alan hringdi var hins vegar
sú að Alene haföi þurft aö gera inn-
kaup og þar eð þetta voðaverk hafði
verið unnið í húsi rétt hjá þorði hún
ekki að skilja dætumar einar eftir
heima og tók þær því með sér. Á
Alan Alda. Beatrice og Beth.
Joseph Kallinger.
meöan þær voru í burtu hafði sím-
inn hringt.
Eftirtektarsemi
Beatrice litlu
Skömmu eftir að Arlene hafði
heyrt fréttina í útvarpinu, en það
var nokkru fyrr um daginn en Alda
haíöi heyrt hana lesna, hafði hún
rætt málið við dætur sínar. Kom
þá fram hjá Beatrice að hún haföi
tekið eftir óvenjulegum bfi í göt-
unni. Það var gamall vöruflutn-
ingabíll og í honum höfðu setið
maður og ungur piltur. Haföi bíln-
um veriö ekið hægt.
Alan fékk að heyra sögu dóttur
sinnar og fór þegar með henni til
lögreglunnar og tilkynnti henni að
dóttir hennar hefði oröið vör við
óvenjulegan bíl þetta síödegi.
Rannsóknarlögreglumenn sýndu
strax mikinn áhuga á sögu hennar.
Viðurkenndu þeir að þeir heföu
engar vísbendingar fundið um það
hver eða hveijir heföu verið að
verki. Væm því allar ábendingar
vel þegnar.
Beatrice gat nú lýst bílnum fyrir
þeim og reyndar gerði hún gott
betur því hún gat sagt þeim að
hann hefði verið með skrásetning-
arnúmer frá Pennsylvaníu. Núm-
erið sagðist hún ekki hafa lagt á
minnið en hins vegar haföi hún
tekiö eftir því að á plötunni stóð
bókstafurinn „C“ en þaö táknaði
að bíllinn var skráður í Philadelpia
City, það er Fíladelfíuborg.
Ákveðið að leita
Lýsing á bílnum var þegar í stað
send til Fíladelfíu en jafnframt
vom Alan og Beatrice spurð að því
hvort þau vildu reyna að hjálpa
lögreglunni að finna bílinn.
Næsta laugardag héldu þau Alan
og Beatrice ásamt með tveimur
rannsókarlögreglumönnum í bfi til
Fíladelfiu og var haft á orði að í
raun væri verið að hefja leit að „nál
í heystakki“. Bíllinn, sem leitað var
að, væri hann þá í borginni, gat
verið hvar sem var, jafnvel að
húsabaki. Þótti því margt til þess
benda að leitin yrði árangurslaus.
En svona verða rannsóknarlög-
reglumenn oft að fara að og vill sá
hluti starfs þeirra gjaman verða
útundan þegar frásagnir em birtar
af þeim málum sem þeir fá til með-
ferðar.
Lögreglumennimir tveir og þau
feðginin óku fram og aftur um
Fíladelfíu fram eftir degi. Þegar
klukkan var orðin fimm var þreyt-
an farin að segja til sín og greini-
lega skammt í að haldið yrði heim
á leið. En þá sagði Beatrice allt í
einu: „Gættu þín að stöðva bfiinn
ekki hérna, pabbi. Ég er viss um
að ég er búin að sjá vörubílinn. Það
stóð maður viö hliðina á honum
og við skulum ekki láta hann fá
grunsemdir með því að staðnæm-
ast hérna.“
Michael Kallinger.
Kallað á aðstoð
Rannsóknarlögreglumennirnir
tveir báðu nú Alda að aka að al-
menningssíma sem var við enda
götunnar og gerðu þeir starfsbræð-
rum sínum í borginni aðvart. Varð
að samkomulagi að þar tfi þeir
kæmu skyldu þau fjögur sem í bíln-
um voru leggja honum við símann
og bíða eftir að sveit lögreglu-
manna kæmi á vettvang. Þar sem
bíllinn stóð var ekki það langt í
húsið sem vörubíllinn stóð við að
ekki mætti fylgjast meö honum.
Maðurinn, sem stóð við hann og
virtist vera að gera við hann, sýndi
ekki á sér neitt fararsniö.
Nokkru síðar komu átta óein-
kennisklæddir lögreglumenn í
tveimur bílum. Þeir óku hægt að
húsinu sem vörubíllinn stóð við.
Staðnæmdist annar þeirra skammt
frá húsinu en hinn nokkuð lengra
frá. Annar rannsóknarlögreglu-
mannanna, sem voru með Alan og
Beatrice, báðu hann nú að aka aö
húsinu. Það gerði hann og þegar
að því var komið steig lögreglu-
maðurinn út.
Handtakan
Rannsóknarlögreglumaðurinn
gekk hægt að manninum sem stóð
við vörubílinn. Hann leit sem
snöggvast við en það var í sam-
ræmi við samkomulag sem hann
hafði gert við Beatrice sem fékk nú
tækifæri tfi að sjá vel manninn við
bfiinn. Hún kinkaði í skyndi kolli
til lögreglumannsins til merkis um
að þetta væri maðurinn sem hún
hafði séð í Leonia. Um leið og hann
kom að manninum sagði lögreglu-
maðurinn: „Fyrirgeíðu, en þú get-
ur víst ekki aðstoðað mig smáveg-
is? Ég er að leita að...“
Lögreglumennirnir átta, sem ver-
ið höfðu í hinum bílunum tveimur,
höfðu nú yfirgefið þá og voru búnir
að umkringja húsið. Foringinn úr
þeirra hópi gekk nú fram og sagði
við manninn við vörubílinn:
„Leggðu hendurnar á vélarhlífina
og hreyfðu þig síðan ekki eða þú
verður skotinn. Ég er lögreglumað-
ur.“ Samtímis dró hann upp
skammbyssu.
Maðurinn ætlaði að sýna mót-
þróa en áður en hann gat gert
nokkuð voru fleiri lögreglumenn
komnir að og handjárnuðu þeir
hann. Inni í húsinu voru kona og
piltur og gat Beatrice sagt að piltur-
inn væri sá sem hún hafði séð með
manninum í bílnum.
Fullt afþjófagóssi
Húsið var nú skoðað og kom þá
í ljós að í þvi var varningur af
ýmsu tagi og var augljóst að hann
var stolinn. Meðal þess sem fannst
voru skartgripir sem verið höföu í
eigu konunnar sem myrt hafði ver-
ið í Leonia.
Maðurinn reyndist vera þrjátíu
og átta ára og heita Joseph Kallin-
ger en pilturinn hét Michael og var
aðeins þrettán ára. Reyndust þeir
hafa stundað rán og framið morð
undanfarið ár. Alls voru innbrotin
sem þeir höfðu framið um fimmtíu.
Aðferðin sem beitt var var sú að
Michael fór að dyrum húsa og bauð
til sölu smádót. Þættist hann viss
um að húsmóðirin væri ein heima
gaf hann fóður sínum merki og
kom hann þá. Voru konurnar oft-
ast bundnar meðan verðmæti voru
borin út í bílinn en reyndust þær
mjög erfiðar viðfangs lét Joseph sér
stundum ekki nægja að ógna þeim
með skammbyssu heldur myrti
þær.
Frú Kallinger fullyrti að hún
vissi ekkert um hvað maður henn-
ar og sonur hefðu haft fyrir stafni.
Dómurinn
Joseph Kallinger var dæmdur að
bandarískum sið þegar um mörg
morð er að ræða og fékk sérdóm
fyrir hvert sem á hann sannaðist.
Hann fékk því níutíu og níu ára
fangelsisdóm og fær aldrei frelsi
aftur.
Michael var dæmdur til að fara á
hæh fyrir unga afbrotamenn og þar
skyldi hann vera í að minnsta kosti
tíu ár.
„Ég er ánægður yfir því að Be-
atrice skyldi hafa haft augun svona
vel opin,“ sagði Alan Alda þegar
dómurinn hafði verið kveðinn upp.
„Annars er ekki víst að Kallinger-
feðgarnir hefðu nokkru sinni náðst
og þá hefðu morðin vafalaust orðið
fleiri."
Og Beatrice var líka mjög ánægð
þega hún fékk viðurkenningarskjal
frá lögreglunni fyrir aðstoðina sem
hún veitti.