Dagblaðið Vísir - DV - 20.01.1994, Blaðsíða 12

12
FIMMTUDAGUR 20. JANÚAR 1994
Spumingin
Hver er eftirlætis-
skemmtistaðurinn þinn?
Ásdís Hreinsdóttir: Uppáhalds-
skemmtistaðurinn minn er Hótel ís-
land.
Sigríður Hrefna Hrafnkelsdóttir:
Hótel ísland.
Karl Jóhann Brune: Það er Ingólfs-
café.
Guðmundur Guðjónsson: Skólinn á
daginn og Glaumbar á kvöldin.
Brynja Baldursdóttir: Það eru
Glaumbar og Hressó.
Björn Ragnarsson og Hólmfríður
Bjarnadóttir: Skemmtistaðurinn þar
sem bara einn kemst fyrir.
Lesendur
Sjómannadeil
an óleysta
Jón Böðvarsson skrifar:
Ekki hef ég tabst í aðdáendahópi
núsitjandi ríkisstjórnar en rétt og
óhjákvæmilegt sýnist mér verið hafa
sú ákvörðun að setja bráðabirgðalög
í deilu sjómanna við útvegsmenn.
Rangt hefði verið að kalla saman
þing því að málþófshaukar hefðu taf-
ið þingstörf svo að enn fleiri veiði-
dagar hefðu tapast. Sennilegt má
telja að flestir „fulltrúar þjóðarinn-
ar“ á Alþingi hefðu að löngum um-
ræðum loknum greitt atkvæði eftir
afstöðu til ríkisstjómarinnar þótt
Halldór Ásgrímsson og hugsanlega
fleiri hefðu látið skynsemd ráða í
atkvæðagreiðslu eftir langa greinar-
gerð um hvað hefði átt að gera.
Margir, sem utan við átök stóðu,
líta á samningamenn beggja samn-
ingsaðila sem ofstopamenn vegna
þess að þeir vildu í engu hvika frá
lökum málstað. Útgerðarmenn verja
óbreytt kvótakerfi og sjómenn halda
fast í hlutaskiptakerfi kaupgjalds.
Sjálfsagt væri að kvótahafar - sem
vera þyrftu útgerðarmenn, fisk-
vinnslufyrirtæki og sveitarfélög -
greiddu auölindaskatt og að sjómenn
væm launamenn á líkum grunni og
fólk sem fiskvinnslu stundar. - Liðin
er sú tíð að sjómennska sé líkamleg
átakavinna í líkum mæli og áður var
þótt enn sé hún áhættumikil.
Allt launakerfi í lándinu er úrelt.
Því þarf að gjörbylta - og því miöur
hljóta laun almennt að lækka. Fréttir
frá Færeyjum og Finnlandi eru skýr
vísbending en flestir loka augum
þegar athygli beinist að hagsmunum
þeirra. Uggvænlegra er þó að menn
virðast ekki hugleiða hvers vegna
lífskjör á Vesturlöndum hljóta að
rýma tilfinnanlega á næstunni
vegna ríkjandi viðskiptastefnu í
Bréfritari telur sjálfsagt aö kvótahafar - sem væru útgerðarmenn, fisk-
vinnslufyrirtæki og sveitarfélög - greiddu auðlindaskatt og að sjómenn
væru launamenn á borð við fiskvinnslufólk.
heiminum.
Afnám verndartolla og verslunar-
hafta bætir markaðsstöðu láglauna-
þjóða á kostnað iðnríkja. Svonefnd
þriðjaheimsríki og fyrrum austan-
tjaldsþjóðir munu láta æ meira að
sér kveða. Mun þó ýmsum þykja nóg
um. Líti menn á framvindu í iðnaði
undanfama áratugi eða einskorði
athugun við áliðnað síðustu misseri
ættu þeir að sjá hvers er að vænta í
öðrum atvinnugreinum sem tengjast
alþjóðaviðskiptum.
Misskipting launatekna
H.P.L. skrifar:
Líklega má rekja kúvendingu í
flokkafylgi, sem nýleg skoðanakönn-
un DV lýsir í væntanlegum borgar-
stjómarkosningum, til óhóflegrar
misskiptingar launatekna sem hér
viðgengst. Það em gömul sannindi
og ný að fólk kýs gegnum budduna.
Og líði fólki ekki sæmilega vel í lífs-
kjarabaráttunni og sjái ekki fram á
breytingu til batnaðar ef illa hefur
árað, hika menn ekki við að söðla
um í kjörklefanum. Til þess em líka
kannski kosningar meira eða minna?
Þaö sem er að gerast í þessu landi á
síðustu misserum er þó svo frá-
brugðið því sem áöur hefur gerst að
upp úr hlaut aö sjóða. Hér á ég við
þá hrikalegu misskiptingu launa sem
landsmenn mega búa viö. Alltaf hef-
ur veriö allmikill munur á launum
hinna lægst launuðu og þeirra hæst
launuðu á íslandi. Það hefur þó ekki
ekki gerst áður að sá munur geti
orðið allt að fimmtánfaldur! Þegar
svo er komið verður uppreisn í ein-
hverju formi. Við erum heppin þjóð
aö vera ekki fjölmennari eða vopn-
vædd, líkt og er um flestar aðrar.
Væri svo myndi hér örla á blóöugri
uppreisn. Það er a.m.k. mitt álit.
Kampavín - „konungur léttvína“
Uros Ivan Ivanovic skrifar:
Kampavín, oft nefnt „konungur
léttvína" er mikið notað víða um lönd
í hvers konar móttökum, brúðkaup-
um og hverju öðru sem fagna skal í
góðra vina hópi. Hér áður fyrr var
það aðallega vel efnað fólk er drakk
kampavin. í dag er það nánast á allra
vörum við góö tæltifæri.
Kampavín kom fyrst á markað í lok
17. aldar. Það var blindur prestur,
Dom Pérignon, frá Hautvillers hér-
aði í Frakklandi sem fyrstin- bland-
aði ungum vínbeijum saman við
margar tegundir aðrar, en gerði sér
enga grein fyrir því að þetta myndi
leiða til þess að víniö yrði síðar „kon-
ungur vína“. - Dýrasta kampavínið
í dag, Dom Pérignon, er framleitt af
Hringið í síma
63 27 00
milli kl. 14og 16-eða skrífið
Nafn ok simanr. vcrdur aö íylgja bréfum
Þúsundir manna vinna við vinupp-
skeruna ár hvert. Enn hefur engin
tækni leyst hendurnar af hólmi við
berjatínsluna.
fyrirtækinu Moet Chandon.
í góðri vínbeijauppskeru eitthvert
árið er framleitt vin og því er tappað
á flöskur og þær geymdar í mörg ár
í neðanjarðar vínkjöllurum. Áætlað
er að um 620 milljónir flaskna séu
geymdar í jörðu niðri í þessum kjöll-
urum. Við uppskeruna vinna um 15
þúsund manns og það fólk tekur um
40% hennar sjálft til eigin nota. Af-
gangurinn er seldur til um 60 fyrir-
tækja. Þau helstu eru: Mercier, Ve-
uve Clicquot, Mumm Heidsieck o.fl.
í kampavin eru fyrst og fremst
notuð ung, hvít og rauð vínber, en
þau hvítu gefa alveg sérstaklega gott
og mjúkt bragð. Víninu er tappað á
flöskurnar, og þeim síðan snúið við
og geymdar á hvolfi. Dom Pérignin
fann upp réttan tappa á flöskurnar,
sem leysti þann vanda að ekki spýtt-
ist úr flöskunni vegna þrýstingsins.
Annað slagið þarf svo að snúa flösk-
unum við með snöggri ákveðinni
hreyfmgu á hveijum degi í nokkrar
vikur til að losna við vínbeijakristal-
inn er safnast við tappann. Þetta er
einungis gert af mönnum sem hafa
sérhæft sig í þessu verki. í Frakk-
landi er drukkið mest af kampavíni
í heiminum, að meðaltali 24 glös á
mann á ári, að því áætlað er. Þar á
eftir er neyslan mest á Ítalíu og þá í
Belgíu, meö 12 glös á mann. -
Geymsla kampavíns er best við ca.
6-8 gráður.
Ogvidkvörtuni!
Eysteinn hríngdi:
_ Það er hreint ótrúlegt hve við
íslendingar getum kvartað. Ekki
þarf nema lítiis háttar rúðurslag
í kjörum og viö ærumst. Og við
æpum og skrækjum á nýja upp-
sveiflu og kreflum stjórnmála-
menn um bætt kjör, meiri afla og
skattalækkun. Á sama tímahorf-
um við upp á alvöruhörmungar,
jafnvel í sömu álfu. Og í ríkasta
landinu, Bandaríkjunum, dynja
yfir náttúruhamfarir með stuttu
millibili. Allt þetta fólk býr við
hörmungar. Ekki við. Hér er ekki
nokkurs konar neyð sem ekki er
viðráðanleg.
Hræddust hót*
Ólafur skrifar:
Hvaö sem mönnum finnst um
aðgerðir ríkisstjómarinnar og
Davíð Oddsson í torystuhlutverki
hennar þá má viöurkenna að
hann hefur um margt farið aðrar
leiðir i stefnumörkun en fyrir-
rennarar hans. Það hefur t.d.
enginn stjórnmálamaður hér,
hvað þá ráðherra, lagt til æðstu
manna peningastofnana hér eins
og Davíð hefur nýlega gert. Auö-
vitað hræddust bankastjórarnir
hótanir Davíðs um brottrekstur,
hvað svo sem lögin segja um vald
hans til þeirrar gjörðar.
Nýbúaáfram-
boðslistann
Hulldóru Jónsdóttir hringdi:
Mér finnst ekki nema eölilegt
að einhveijir fulltrúar nýbúa hér
á landi veröi á framboðslistum
hér í borginni þar sem þeir eru
flölmennastir, Nú er einn slikur
frambjóðandi á lista sjálfstæðis-
manna. Ég bara vona að hinn
væntanlegi framboðslisti núver-
andi minnihluta i borgarstjórn
skarti a.m.k. einu, jafnvel tveim-
ur nöfnum íslenskra nýbúa, og
skáki þar með sjálfstæðismönn-
um. Það værí heiður að því að
hafa þarna einn eða fleirí Víet-
nama. Ég trúi ekki öðru en þetta
verði samþykkt, svo sjálfsagt sem
það er að bjóða nýbúum þátttöku
á listanum.
Næturflug
ádömubindi
Katrin skrifar:
Mér blöskrar smekkurinn í
auglýsingum á dömubindum.
Þessar sjónvarpsauglýsingar eru
ekki orðnar annað en aðhláturs-
efni ailra sem á horfa. Þvílíka
samsuðu af vitleysu og orða-
gjálfri er óvíða að finna, og eru
þó sumar auglýsingarnar ekki
upp á marga fiska hvað varðar
bein skilaboð og markaðsgildi.
Okkur konum er lítill greiði gerð-
ur meö auglýsingu á vængjuðu
dömubindunum. Svona auglýs-
ing getur (ég endurtek: getur)
haft áhrif í prentmiðli en ekki í
sjónvarpi. Þar hljómar hún sem
grín af lélegustu tegund.
Kaffikaup
áUCafé
S.H. Einarsson skrifar:
LA Café heítir staður við
Laugaveg. Ég stundaði þennan
stað töluvert fyrir einu og hálfu
ári og eitthvað var eigandinn ekki
hress með rnínar drykkjuvenjur,
að kaupa alitaf kaffi. Um næst-
liðna helgi kom ég þangað til aö
fá mér kaffi og spjalla við kunn-
ingja sem þar koma oft. Er ég
hafði dvaliö nokkra stund kom
eigandinn til mín og sagöist ekki
óska eftir nærveru minni þvi að
ekkert kæmi út úr víðskiptum
minura, þetta væri vinveitinga-
staður, ekki kaffihús, og biðröð
veitingagesta. Ég fór burt En mér
finnst að eigandinn ætti að breyta
nafninu; í LA Bar.